Kompleks (psychologia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Kompleks (łac. complexio ‘połączenie’, ‘wyrównanie’) – zbiór myśli, słów, wyobrażeń silnie skojarzonych z pewną inną ważną i silnie zabarwioną emocjonalnie myślą, która zwykle bywa wyparta ze świadomości, stłumiona (myśl taką zwie się niekiedy jądrem kompleksu). Powrót do świadomości tego jądra kompleksu wywołuje zwykle nieprzyjemne afekty, takie jak lęk, niepokój, wstyd. Z tego względu istnieje silna tendencja do unikania, zapominania jądra kompleksu, a także wszystkich innych myśli i słów, które na drodze skojarzeń mogą przywieść do świadomości niechcianą, wypartą myśl (jądro kompleksu).

Istniejące kompleksy wywierają silny wpływ na zachowanie jednostki i wyrażają się w różnorakich dążeniach, obawach, postawach wobec otoczenia oraz nerwicowych reakcjach.

Geneza i rozwój pojęcia „kompleks”[edytuj | edytuj kod]

„Kompleks” przez różnych uczonych traktowany był nieco inaczej i nadawano mu odmienne definicje. Jako pierwszy użył pojęcia kompleksu Josef Breuer. Spopularyzował je natomiast Carl Gustav Jung.

Kompleks w teorii Freuda[edytuj | edytuj kod]

Twórca psychoanalizy, Zygmunt Freud, uważał, że pewne powszechne kompleksy (np. kompleks Edypa, kompleks kastracji) każdy człowiek musi przejść i go w jakiś sposób rozwiązuje, dzięki czemu kształtują się pewne cechy osobowości – zarówno konstruktywne, jak i patologiczne. Oznacza to, że sam kompleks (w rozumieniu Freuda) nie jest objawem patologii, ale normalnego rozwoju osobowości. Kompleksy miały tworzyć się w relacjach międzyludzkich w okresie wczesnego dzieciństwa.

Kompleks w potocznym znaczeniu[edytuj | edytuj kod]

Pojęcie kompleksu było chętnie używane w psychoanalizie i szybko przeniknęło do powszechnego języka. Kojarzy się obecnie przede wszystkim z zaburzeniem. W potocznym rozumieniu określa się w ten sposób niemiłe, wstydliwe dla danej jednostki tematy związane z ekspozycją społeczną, cechami wyglądu lub charakteru, których poruszenie wywołuje wstyd, lęk, niepokój.

Kompleks w teorii Junga[edytuj | edytuj kod]

Jung odkrył, że gdy prosi się ludzi aby mówili wszystkie skojarzenia jakie im przychodzą do głowy w odpowiedzi na słowo – bodziec (np. „matka”, „miłość”, „śmierć” itp.), to w pewnych przypadkach pojawiają się dziwne zjawiska: badani mają „pustkę w głowie”, odpowiadają bardzo szybko lub bardzo powoli, mają dziwaczne, nietypowe i bardzo osobiste skojarzenia. Jung tłumaczył to istnieniem kompleksu różnych myśli, przeżyć, doświadczeń itp. zorganizowanych wokół jednego centralnego pojęcia czy zdarzenia – właśnie jądra kompleksu. Jung wprowadził metodę badania czasu reakcji na słowo bodziec, który to czas pomagał mu zrozumieć, czy z badanym słowem jest związany kompleks.

Kompleks tworzy konstelację aktywnych w polu nieświadomości czynników[1].

Kompleks niższości[edytuj | edytuj kod]

Pojęcie kompleksu występuje także u Alfreda Adlera, który uważał, że kompleks niższości jest podstawowym motorem ludzkiego działania i głównym motywem, którego pochodną są wszystkie inne motywy.

Rodzaje kompleksów[edytuj | edytuj kod]

W psychologii opisuje się dzisiaj około pięćdziesięciu różnych kompleksów. Poniżej umieszczona jest lista tych, które systematycznie pojawiają się u ludzi obdarzonych pewnymi cechami charakteru, bądź charakterystyczne dla pewnego okresu rozwojowego lub płci.

Występowanie wybranych kompleksów w zależności od płci i wieku
Kompleks Dotyczy
dziewczynek chłopców kobiet mężczyzn
Amazonki Nie Nie Tak Nie
Ateny Tak Nie Tak Nie
Boga
Dafne Nie Nie Tak Nie
Damoklesa Nie Nie Tak Tak
Diany Nie Nie Tak Nie
Edypa Tak Tak Tak Tak
Elektry Tak Nie Tak Nie
Gryzeldy Nie Nie Tak Nie
Jakuba Tak Tak
Jokasty Nie Nie Tak Nie
Jonasza Nie Nie Tak Tak
Kaina Tak Tak
Kasandry
kastracyjny Tak Tak Tak Tak
Klitajmestry Nie Nie Tak Nie
Medei Nie Nie Tak Nie
Meduzy Nie Nie Nie Tak
małego członka Nie Tak Nie Tak
mesjasza
Napoleona Nie Nie Nie Tak
niższości
Ofelii Nie Nie Tak Nie
Piotrusia Pana Nie Nie Nie Tak
Prometeusza Nie Nie Nie Tak
Putyfara Nie Nie Nie Tak
Quasimoda

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyspa Bogini Matki. W: Pia Skogemann: Kobiecość w rozwoju. Peter Billing (tł.). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Psychologii i Kultury ENETEIA, 1995, s. 16, seria: Biblioteka jungowska.Tom 3. ISBN 83-85713-02-6.