Kotlina Rabczańska
| |
| |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion |
Kotlina Rabczańska |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Kotlina Rabczańska (513.50) – mezoregion w Beskidach Zachodnich, graniczący od północnego wschodu z Beskidem Wyspowym, od północnego zachodu z Beskidem Makowskim, od południowego wschodu z Gorcami, od południa i zachodu z Beskidem Orawsko-Podhalańskim.
Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Jest to niedawno wyróżniony region, już po wprowadzeniu dziesiętnej klasyfikacji. Dlatego też oznaczony został w tej klasyfikacji numerem 0, gdyż nie można go zaklasyfikować do żadnego z otaczających go mezoregionów. Mieczysław Klimaszewski w swojej „Geomorfologii Polski” z 1972 nazywał go Bramą Sieniawską, a autorzy opracowania „Karpaty Polskie” z 1995 Pogórzem Orawsko-Jordanowskim.
Charakterystyka regionu[edytuj | edytuj kod]
Jest to niewielki mezoregion. Długość kotliny z zachodu na wschód wynosi około 10 km, a szerokość z południa na północ około 9 km. Teren wznosi się średnio na wysokości 500–600 m n.p.m. Najwyższe wzniesienia to: Grzebień (677 m), Zbójecka Góra (644 m), Bania (607 m), Tatarów (710 m). Przez kotlinę przebiega dział wodny między Skawą i Rabą; rzeki te zbliżają się do siebie na odległość 1,5 km. Położenie kotliny pomiędzy kilkoma pasmami górskimi powoduje, że krzyżują się w niej główne drogi z Krakowa i Nowego Sącza do Zakopanego i Chyżnego i przebiega przez nią linia kolejowa z Krakowa do Zakopanego, a także nieczynna już linia kolejowa Nowy Sącz – Chabówka. Stosunkowo równy teren powoduje, że kotlina jest dość gęsto zaludniona. Największe miasto to Rabka-Zdrój, od której pochodzi nazwa regionu. Inne większe miejscowości to: Jordanów, Skomielna Biała, Skawa, Spytkowice. Środowisko naturalne przekształcone w wyniku działalności człowieka w dość znacznym stopniu.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.
- Mieczysław Klimaszewski: Geomorfologia Polski. Warszawa: PWN, 2003. ISBN 83-01-13951-X.