Léon millot
 Winogrona Leon Millot | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Inne nazwy |
leon millot, millot |
| Najstarsza nazwa |
kuhlmann 194-2 |
| Hodowca | |
| Rok wyhodowania |
1886[1] |
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
6806 |
| Przeznaczenie owoców |
wino |
| Kolor skórki |
granatowoczarny |
| Charakterystyczne aromaty |
czarne czereśnie, borówki |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie | |
| Klimat uprawy |
chłodne rejony |
| Mrozoodporność |
-28°C[3] |
| Preferowane gleby |
ubogie, piaszczyste |
| Min. suma temp. (SAT) |
2460 |
| GDDC |
1020 |
Léon millot, leon millot[a] – krzyżówka odmiany winorośli właściwej 'Goldriesling' z hybrydą gatunków: winorośl piaskowa (Vitis rupestris) x winorośl pachnąca (Vitis riparia)[2][3]. Odmiana została wyhodowana we Francji przez Eugène’a Kuhlmanna (1858-1932), a nazwa upamiętnia prezesa Société Vosgienne de Viticulture (Wogeskiego Stowarzyszenia Winogrodników)[2][1].
Z takiego samego krzyżowania powstały odmiany: 'Maréchal Foch' i 'Lucie Kuhlmann'. Odmiany te różnią się jednak między sobą.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Wzrost krzewu bardzo silny[3]. Odmiana jest wytrzymała na mróz i mało podatna na choroby. Dobrze plonuje w chłodnym klimacie[2]. Liście średnie lub duże, trójklapowe, z niewyraźnymi bocznymi zatokami, grubo ząbkowane[4].
Grona zwarte, małe[3], jagody kuliste, małe, granatowoczarne. Sok i miąższ koloru czerwonego, bardziej intensywny przy późnym zbiorze.
Wino[edytuj | edytuj kod]
W pełni dojrzałe owoce dają wino charakteryzujące się zrównoważoną zawartością cukrów i kwasów, piękną czerwoną barwą, pełnym owocowym aromatem i średnią zawartością tanin. Dominujący aromat winogron i wina to borówki i czereśnie[4].
W Europie odmiana jest uprawiana m.in. we Francji, Szwajcarii, Niemczech, Danii, Szwecji[2], Wielkiej Brytanii[5] i w Polsce[6], w regionach o krótkim okresie wegetacyjnym. Jako krzyżówka międzygatunkowa winogrona léon millot nie mogą być używane w winach z apelacją AOC i AOP, co utrudnia zbyt[2]. W Alzacji szczep był znany jako „lekarz win” i dodawany do win z pinot noir w celu wzmocnienia intensywności barwy[7][2]. Uprawy francuskie liczyły w 2008 85 ha[2]. Szwajcarscy producenci (9 ha) oferują wino jednoodmianowe z leon millot[2]. W Polsce stosowane jako mieszanka ze szczepem maréchal foch.
W Ameryce Północnej niewielkie uprawy znajdują się w chłodniejszych stanach USA oraz w Kanadzie (np. w Nowej Szkocji[8] i także tam produkowane bywają wina bez domieszek innych szczepów[2][8].
Wina odmianowe z leon millot zdobywają wysokie nagrody (złote medale) na corocznych międzynarodowych konkursach win PIWI (fungus resistant grape varieties)[9].
Cięcie[edytuj | edytuj kod]
Leon Millot nie ma specjalnych wymagań co do sposobu cięcia. Krzewy powinny być prowadzone w wysokich formach przestrzennych ze względu na bujny wzrost[2].
Fenologia[edytuj | edytuj kod]
Wiosenną wegetację rozpoczyna bardzo wcześnie. Jagody wybarwiają się wcześnie i dojrzewają też kilka dni wcześniej od bliźniaczej odmiany maréchal foch. W polskich warunkach klimatycznych nie wymaga okrywania na zimę. Pąki wytrzymują spadki temperatur do -28 °C[3].
Choroby[edytuj | edytuj kod]
W sprzyjających warunkach ochrona chemiczna nie jest konieczna, chociaż krzewy są dość podatne na mączniaka rzekomego[3].
Według badań za okres 1991-93 prowadzonych przez Institut für Rebenzuchtung Geilweilerhof w Niemczech owoce są lekko podatne na mączniaka prawdziwego, a liście średnio podatne. W skali 1 do 9 (1 - brak oznak chorobowych; 9 - jagody porażone w ok. 70%, a liście prawie całkowicie) – wynik 3/6 (B/L – jagody/liście). Dla porównania: müller thurgau B/L=9/7, a sylvaner B/L=9/9. W czasie badań nie stosowano żadnej ochrony chemicznej.
Parametry dojrzewania[edytuj | edytuj kod]
Kolekcja polowa, Skierniewice 2012, termin zbioru – 26 września; masa gron 115 g; masa jagody 1,6 g; zawartość ekstraktu w jagodach 22,3%[6].
Synonimy[edytuj | edytuj kod]
frühe schwarze, kuhlmann 194-2, millot[1][2]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W wersji bez apostrofów nazwy szczepów winorośli piszemy w języku polskim małymi literami – (poradnia.pwn.pl). Polska literatura dotycząca winiarstwa również stosuje się do tej konwencji, za to w źródłach dotyczących ogólnie ogrodnictwa i sadownictwa stosuje się jednak pisownię każdego członu nazwy wielką literą. W publikacjach botanicznych zgodnie z art. 28 Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Botanicznej oraz Kodem Nomenklatury Roślin Ozdobnych nazwy odmian uprawnych ujmuje się w pojedynczy cudzysłów i zapisuje czcionką prostą.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Leon Millot w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2017-02-12]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 545. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Roman Myśliwiec: Uprawa winorośli. Kraków: Plantpress, 2009.
- ↑ a b Jerzy Lisek: Winorośl w uprawie przydomowej i towarowej. Warszawa: Hortpress, 2011, s. 43,48.
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 398. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b Jerzy Lisek. Plonowanie w 2012r. i perspektywy. „Sad Nowoczesny”. 4/2013, s. 120-121. Warszawa: Hortpress.
- ↑ wine-searcher - Leon Millot. 2013. [dostęp 2013-12-23].
- ↑ a b Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 534-536. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ International competition PIWI varieties of wine. 2016. [dostęp 2017-02-12].