Lech, Czech i Rus
Lech, Czech i Rus – legenda o trzech braciach: Lechu, Czechu i Rusie, którzy osiedli na zachodzie, południu oraz wschodzie i dali początek oddzielnym krajom zachodniosłowiańskim: Polsce, Czechom i wschodniosłowiańskiej Rusi.
Dzisiaj symbolizują one braterstwo Czechów i Polaków, lecz również służyć miały pośrednio swoistej teorii o czeskiej praojczyźnie Słowian zamieszkujących Europę Środkową[1].
Historia
Legenda zapisana została pierwszy raz po łacinie w tzw. Kronice polsko-węgierskiej, datowanej przez historyków na rok 1222. Jej treść obejmuje czasy sięgające X wieku; z lat panowania króla węgierskiego Władysława I Świętego[2]. Kronika relacjonuje podróż trzech słowiańskich książąt: Czecha, Lecha i Rusa, którzy z terenów dawnej Chorwacji, gdzie znajdowało się słowiańskie państwo Karantania, udali się na północ i zapoczątkowali najpierw Państwo wielkomorawskie, a później nowe państwa słowiańskie: Czechy, Polska oraz Ruś[2].
Legendę zanotowała także Kronika wielkopolska, powstała w II połowie XIII wieku[3], najprawdopodobniej przed rokiem 1296. Według jej anonimowego autora bracia pochodzili z Panonii, skąd wyruszyli na północ, gdzie założyli państwa nazwane ich imionami[4][5].
Gdy zaś (Lech) ze swoim potomstwem wędrował przez rozległe lasy, gdzie teraz istnieje królestwo polskie, przybywszy wreszcie do pewnego uroczego miejsca, gdzie były bardzo żyzne pola, wielka obfitość ryb i dzikiego zwierza, tamże rozbił swe namioty. A pragnąc tam zbudować pierwsze mieszkanie, aby zapewnić schronienie sobie i swoim rzekł „Zbudujmy gniazdo”! Stąd i owa miejscowość aż do dzisiaj zwie się Gniezno, to jest „budowanie gniazda”[6].
Legenda wspomniana została także w XIV-wiecznej Kronice Dalimila, spisanej w języku czeskim. Zawarł ją również w XV wieku Jan Długosz w Kronikach Królestwa Polskiego.
Wersje legendy
Kronika wielkopolska opisuje trzech braci: Lecha, Czecha i Rusa, którzy zakładają trzy słowiańskie narody: Czechów, Lechitów/Polaków oraz Rusów/Rusinów[7]. Czeska Kronika Dalimila opisuje dwóch braci: Lecha i Czecha[8].
Jan Długosz przekształcił legendę z Kroniki wielkopolskiej, czyniąc Rusa jednym z potomków Lecha. Miał on odziedziczyć część kraju Lechitów, zwany od tej pory Rusią. Potomkiem Rusa według Długosza był germański wódz Odoaker[9].
Do tych legendarnych wątków powracali w późniejszych opracowaniach pisarze polscy oraz czescy. Alois Jirásek opisał w 1894 legendę w książce „Staré pověsti české” gdzie dwóch braci, Čech i Lech, przybywa do Europy centralnej ze wschodu[10].
Legenda kijowska, armeńska i chorwacka
Według Powieści minionych lat założycielem Kijowa był Kij, przywódca jednego z rodów Polan wschodnich. Miasto Kijów założył wraz z braćmi Szczekiem i Chorywem, którzy osiedli na trzech wzgórzach koło lasu, nazwanych ich imionami, gdzie żyli z łowów. Mieli także siostrę imieniem Łybedź. Później Kij miał wraz z drużyną chodzić do Carogrodu, gdzie służył jednemu z cesarzy i cieszył się jego szacunkiem.
Legenda podobna do podania o Kiju i jego braciach pojawia się już w źródłach ormiańskich z VI/VII wieku, autorstwa historyka Zobiego Glaki. Bohaterowie noszą tam imiona Kuar, Meltej i Chorean. Są oni synami hinduskich książąt i zakładają trzy miasta(przy czym Chorean w kraju nazwanym "Paluni"), nazywają je swoim imieniem, oraz stawiają idole na wzgórzu Krakeja, które ma dużo drzew i jest dobrym miejscem na łowy. [11] Przypuszcza się, że wpływ na powstanie XII-wiecznej legendy Nestora miała istniejąca już opowieść ormiańskiego historyka[12].
Przeczyłby jednak temu raczej fakt zanotowania w Chorwacji istnienia legendy łudząco podobnej do wersji zarówno czesko-polskiej jak i kijowskiej. Bracia zwą się tam Czech, Leh i Mech (przy czym imiona czasem ulegają zmianie zależnie od miejsca) oraz mają siostrę, której imię jest nieznane. Zakładają oni trzy miasta i nazywają je swoim imieniem. Legenda została zanotowana po raz pierwszy w dziele Ivana Kristofora de Jordana pt. "De originibus slavicis", wydanym w 1745, wzmiankującym legendę o trzech braciach, którzy z winy swej siostry pokłócili się i rozeszli po świecie. Dokładniej zbadał ją chorwacki historyk Stjepan Krizin Sakač, porównujący zbieżności w legendach i wysuwający różne wnioski. Zwrócił on uwagę na m. in. imię siostry w wersji kijowskiej, które wywodzi się zazwyczaj od słowa "łabędź", oraz zbieżności między armeńską nazwą wzgórza "Karap-et" (Łabędź-ica) i zestawiając je z chorwacką nazwą wzgórza "Krapina". Także rdzenie imion braci oraz miejsc wykazują podobieństwa.[13]
- ↑ Kazimierz Tymieniecki, Czesław Łuczak, [w:] Europa, Słowiańszczyzna, Polska. 1970. s. 296.
- ↑ a b Grzesik 2003 ↓.
- ↑ Brygida Kurbisówna, Studia nad Kroniką wielkopolską, Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Poznań 1952.
- ↑ Adam Fałowski, Bogdan Sendero, Biesiada słowiańska, Universitas, Kraków 1992, s. 40.
- ↑ Kultura polski średniowiecznej XIV-XV w. pod red. B. Geremka, Wydawnictwo Naukowe Semper, Warszawa 1997, s. 651.
- ↑ Kronika wielkopolska, wstęp i tłum. K. Abgarowicz, Warszawa 1965.
- ↑ „Kronika wielkopolska”, UNIVERSITAS Poznań 2010, ISBN 978-83-242-1275-0.
- ↑ Kronika Dalimila w LitDok Europa Środkowo-Wschodnia / Herder-Institut (Marburg).
- ↑ Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007, s. 176-177. ISBN 978-83-7301-973-7.
- ↑ Alois Jirásek, „Staré pověsti české”, 1894.
- ↑ Krapina, Kijev, Ararat. Krapinska, kijevska i armenska priča o trojici braće i jednoj sestri, Stjepan Krizin Sakač, 1940
- ↑ „An Armenian historian of the seventh century, Zenob Glak, knew of a similar legend concerning the founding of the city of Kuar (Kiev) in the land of Poluni (Polianians) by three brother Kuar, Mentery, and Kherean.”, [w:] Medieval Russia’s epics, chronicles, and tales. 1974; „Similarly to Nestor’s story about Kiy, Shchek and Khoriv, the Armenian legend of Kuar and his brothers says (in the 6th or in the 7th century). [w:] Kiev : ancient and modern city / N. Kotliar. Kiev : Politvidav Ukraini, 1983.
- ↑ Krapina, Kijev, Ararat. Krapinska, kijevska i armenska priča o trojici braće i jednoj sestri, Stjepan Krizin Sakač, 1940
Bibliografia
- Ryszard Grzesik: Żywot św. Stefana króla Węgier, czyli Kronika Węgiersko-polska. Warszawa: Wydawnictwo „DiG”, 2003. ISBN 83-7181-276-0.