Władysław I Święty
| ||
| król | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1040-1048 Kraków (Polska) | |
| Data i miejsce śmierci | 29 lipca 1095 Nitra (Królestwo Węgier, obecnie Słowacja) | |
| Czczony przez | Kościół katolicki | |
| Kanonizacja | 1192 przez Celestyna III | |
| Wspomnienie | 30 czerwca | |
| Atrybuty | anioł podający włócznię, chorągiew, krzyż, turban turecki | |
| Patron | Węgier | |
Władysław I Święty, węg. I. (Szent) László (ur. ok. 1040-1048 w Krakowie, zm. 29 lipca 1095 w Nitrze na Węgrzech, obecnie Słowacja) – król Węgier z dynastii Arpadów, stronnik papieża Grzegorza VII podczas jego konfliktu z cesarzem Henrykiem IV, święty Kościoła katolickiego i patron Węgier.
Władysław był synem Beli I, króla Węgier, oraz nieznanej z imienia córki Mieszka II Lamberta, króla Polski. Urodził się w Krakowie, gdzie jego ojciec znajdował się na wygnaniu. Dzieciństwo i młodość spędził na dworze Kazimierza Odnowiciela, później Bolesława Śmiałego. Na Węgrzech znalazł się po powrocie Beli ok. 1050 roku. W 1077 roku, po śmierci swojego brata Gejzy I, objął panowanie nad Węgrami i poślubił Adelajdę, córkę Rudolfa, księcia Szwabii. Miał z nią dwie córki:
- Irenę (Piroskę), żonę Jana II Komnena, cesarza bizantyjskiego
- nieznaną z imienia córkę, żonę Jarosława, księcia wołyńskiego.
W czasie swego panowania wypędził Pieczyngów z Siedmiogrodu i osadził tam kolonistów węgierskich. Aktywnie też działał na polu chrystianizacji Węgier. W 1092[1] podczas synodu w Szabolcs nakazał odbudować zniszczone kościoły jednocześnie zabraniając kultywowania wszelkich obyczajów pogańskich.
Kult[edytuj | edytuj kod]
Król Władysław został kanonizowany przez papieża Celestyna III w 1192 roku. W ikonografii św. Władysław przedstawiany jest z insygniami królewskimi. Jego atrybutami są: anioł podający włócznię, chorągiew, krzyż, turban turecki. Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 30 czerwca.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Cesarstwo Niemieckie - Arabowie na półwyspie pirenejskim. T. 17. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 246. ISBN 978-83-7425-697-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959, tablica 84.
- Żywoty Świętych. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-12)].
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
