Leopold Müller

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leopold Müller
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia

2 stycznia 1892

Data i miejsce śmierci

18 lutego 1935
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Biro Wojskowe Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych

Stanowiska

szef biura

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości

Leopold Stanisław Müller (ur. 2 stycznia 1892, zm. 18 lutego 1935 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 stycznia 1892 roku. Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu porucznika[1]. W stopniu kapitana ukończył II Kurs Normalny w Wyższej Szkole Wojennej od 1920 do 1921. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Później awansowany do stopnia majora Sztabu Generalnego piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. Do jesieni 1923 jako oficer nadetatowy 37 pułku piechoty z Kutna służył w Oddziale IIIa w Biurze Ścisłej Rady Wojennej[3]. Był współautorem, wydanej przez 1923 przez Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, kilkutomowej publikacji pt. Almanach oficerski na rok 1923/24[4]. Następnie został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5]. Z dniem 15 października 1923 został przydzielony do dowództwa 4 Dywizji Piechoty w Toruniu na stanowisko szefa sztabu[6][7]. Z dniem 1 lipca 1925 został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Generalnego[8]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych do 55 pułku piechoty w Lesznie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9][10]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do Wyższej Szkole Wojennej na stanowisko wykładowcy[11]. Zasiadł w komitecie redakcyjnym Towarzystwa Polskiej Wiedzy Wojskowej[12]. W październiku 1931 został przeniesiony na stanowisko szefa Samodzielnego Wydziału Wojskowego Ministerstwa Rolnictwa[13][14]. Do śmierci pracował w Biurze Wojskowym Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych[15].

Zmarł 18 lutego 1935 w Warszawie[15][16]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A10-8-12)[16].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 79.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 403.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 69, 233.
  4. ↑ W skład Komitetu Redakcyjnego „Almanachu oficerskiego na rok 1923/24”, poza Leopoldem Müllerem, wchodzili ówcześni oficerowie Sztabu Generalnego: pułkownik Tadeusz Kutrzeba, komandor podporucznik Karol Firich, major Stanisław Krzysik i major Józef Wiatr.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 345.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 66, 217.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 65 z 18 czerwca 1925 roku, s. 329.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 69, 165.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 381.
  12. ↑ Medal pamiątkowy Polska Marynarka Wojenna 1998. [dostęp 2015-05-01].
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 326.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19, 428.
  15. ↑ a b Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 5, s. 37, 21 marca 1935. 
  16. ↑ a b Lista pochowanych. Stanisław Muller. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-03-31].
  17. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.
  18. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
  19. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 111, 19 marca 1934. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leopold_Müller&oldid=69653874”