Leptynia attenuata algarvica

Leptynia attenuata algarvica
Scali, Milani et Passamonti, 2012
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	straszyki
Podrząd	Verophasmatodea
Rodzina	Diapheromeridae
Podrodzina	Pachymorphinae
Plemię	Gratidiini
Rodzaj	Leptynia
Gatunek	Leptynia attenuata
Podgatunek	Leptynia attenuata algarvica

Leptynia attenuata algarvica – podgatunek straszyka z rodziny Diapheromeridae i podrodziny Pachymorphinae. Endemit pasma Serra de Monchique w Portugalii.

Taksonomia i genetyka

Gatunek L. attenuata opisany został po raz pierwszy przez Josepha Pantela w 1890 roku, wraz z rodzajem Leptynia. W 1904 roku William Forsell Kirby wyznaczył go gatunkiem typowym tego rodzaju. W 2012 roku Valerio Scali, Liliana Milani i Marco Passamonti dokonali rewizji europejskich przedstawicieli tego rodzaju, wyróżniając w obrębie omawianego gatunku trzy podgatunki, w tym L. a. algarvica.

L. a. algarvica jest podgatunkiem dwupłciowym, diploidalnym. Występuje u niego system determinacji płci XY. Kariotyp u obu płci to 2n=36. Jak u innych podgatunków L. attenuata cechują go metacentryczne chromosomy 2 pary, akrocentryczne i zaopatrzone w satelity chromosomy 4 pary, bardzo dużych rozmiarów submetacentryczny chromosom X oraz mały i akrocentryczny chromosom Y. Różnice strukturalne kariotypu między podgatunkami są śladowe. Wyraźnie różnią się one natomiast sekwencjami cox2 w mitochondrialnym DNA oraz danymi allozymowymi.

Opis

Patyczak ten ma średnio najmniejsze rozmiary ciała spośród przedstawicieli rodzaju. Samce (n=6) osiągają od 34 do 40 mm, a samice (n=4) od 46 do 50 mm długości ciała. Ubarwienie samców jest jasnocynamonowe z zielonkawym odcieniem po obu stronach ciała. Na ciemieniu i policzkach mają brązowe paski, a wzdłuż grzbietu ich tułowia i odwłoka biegną cztery pasy podłużne, z których te bardziej grzbietowe są ciemnobrązowe, a te położone bocznie białe. Samice są cynamonowe lub jaskrawo zielone i mają parę białych linii, biegnących wzdłuż boków ciała od policzków przez pleury tułowia i odwłoka. Oskórek ciała, z wyjątkiem odnóży i przysadek, pokrywa mikrorzeźba w postaci półkulistych wypukłości o średnicy około 1 μm. Czułki samców zbudowane są z od 14 do 18 członów i osiągają od 5,7 do 6,1 mm długości, a u samicy zbudowane są z od 13 do 16 członów i osiągają 3,1 mm długości. Śródplecze, zaplecze i dwa ostatnie tergity odwłoka zaopatrzone są w delikatne listewki środkowe, ale te na śródpleczu i zapleczu mogą zanikać. U samicy po bokach śródplecza i zaplecza występują serie ząbków. Odnóża wszystkich par u samic oraz środkowej i tylnej pary u samców mogą mieć drobne ząbki. Uda odnóży tylnej pary u samca (n=5) sięgają swymi wierzchołkami co najmniej do połowy szóstego, a maksymalnie do połowy siódmego segmentu odwłoka, zaś u samicy (n=2) do połowy piątego segmentu odwłoka. Dziesiąty tergit odwłoka ma u samca na tylnej krawędzi płytkie i szerokie wcięcie. Genitalia samca charakteryzuje vomer o części podstawowej nabrzmiałej i szerszej od trzonu. Przysadki odwłokowe u samca przekształcone są w klaspery, z których każdy ma w pobliżu nasady długi, gruby, przysadzisty ząb. Wierzchołek odwłoka u samicy, podobnie jak u pokrewnych gatunków, jest miękki, ścięty i zaopatrzony w wystające przysadki odwłokowe.

Jaja są wydłużone, długości od 4,1 do 4,8 mm i szerokości wynoszącej od 0,22 do 0,23 ich długości. Wypukłości polarne mają niższe niż L. caprai i L. annaepaulae, a wieczka płaskie. Kąt pod jakim umieszczone jest wieczko względem osi podłużnej jaja wynosi od 105° do 110°.

Występowanie

Owad palearktyczny, endemiczny dla Półwyspu Iberyjskiego i Portugalii. Występuje tylko w górach Serra de Monchique w regionie Algarve. Jego zasięg jest tam porozrywany na drobne populacje ograniczone do rzadko już występujących kęp dzikich krzewów.