Liptowskie Mury
Liptowskie Mury (słow. Liptovské múry) – część głównej grani Tatr od Wrót Chałubińskiego (albo jak jest podawane w niektórych źródłach od Szpiglasowego Wierchu) do Gładkiej Przełęczy (czasem tylko do Czarnej Ławki). W starszych źródłach można spotkać się także z dłuższym odcinkiem: od Cubryny do Świnicy. Nazwa dotyczy odcinka oddzielającego Podhale od Liptowa, od którego wzięto jej nazwę. Wprowadzona została przez Stanisława Staszica i nie ma potwierdzenia, że była wcześniej używana przez górali. Zbocza Liptowskich Murów opadają w kierunku Doliny Pięciu Stawów Polskich (po stronie polskiej) oraz należących do systemu Doliny Koprowej (Kôprová dolina) dolin: Piarżystej (Piargová dolina) stanowiącej górne piętro Doliny Ciemnosmreczyńskiej (Temnosmrečinská dolina) oraz Kobylej (Kobylia dolinka) po stronie słowackiej.
Przebieg grani od Szpiglasowego Wierchu w kierunku północno-zachodnim, (w Dolinie Pięciu Stawów Polskich licząc od strony lewej):
- Szpiglasowy Wierch – 2172 m n.p.m.
- Wyżnia Liptowska Ławka – przełęcz, 2055 m
- Wyżni Kostur – 2083 m
- Niżnia Liptowska Ławka – przełęcz, 2035 m
- Niżni Kostur – 2055 m
- Czarna Ławka – przełęcz, 1968 m
- grań nazywana Kotelnicą z kilkoma kulminacjami, z których najwyższe osiągają wysokość (od lewej): 1974, 1987, 1990 m
- Gładki Wierch – 2065 m
- Gładka Przełęcz – 1994 m.
W latach trzydziestych XX wieku projektowano poprowadzenie drogi z Morskiego Oka przez Szpiglasową Przełęcz, granią Liptowskich Murów, przez Świnicę do Kasprowego Wierchu. Pomysłodawcą był wiceminister komunikacji – Aleksander Bobkowski. Pomysł został oprotestowany. Zrealizowano jedynie (w 1937) krótki odcinek na Szpiglasową Przełęcz, budując szeroką ścieżkę zwaną często „ceprostradą”.
Bibliografia
- Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- Józef Nyka: Tatry polskie. Przewodnik. Wyd. XV. Latchorzew: Trawers, 2007. ISBN 978-83-60078-04-4.