Lu Zhengxiang

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lu Zhengxiang
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1871
Szanghaj

Data śmierci

15 stycznia 1949

Premier Republiki Chińskiej
Okres

od 1912
do 1912

Premier Cesarstwa Chińskiego
Okres

od 1915
do 1916

Lu Zhengxiang
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone

陆征祥

Pismo tradycyjne

陸徵祥

Hanyu pinyin

Lù Zhēngxiáng

Wade-Giles

Lu Cheng-hsiang

Wymowa (IPA)

[lû ʈʂə́ŋɕjáŋ]

Lu Zhengxiang (ur. 12 czerwca 1871, zm. 15 stycznia 1949) – chiński polityk, dyplomata, w późniejszym okresie zakonnik katolicki.

Urodził się w Szanghaju, w rodzinie protestanckiego katechety. Odebrał staranne wykształcenie, w latach 1893–1906 pracował jako tłumacz i sekretarz chińskiego poselstwa w Petersburgu. Następnie był ambasadorem Chin w Holandii (1907–1911) i Rosji (1911–1912). Po powrocie do Chin objął w 1912 roku urząd ministra spraw zagranicznych, który sprawował z przerwami do 1920 roku. W latach 1912 oraz 1915–1916 był także premierem Republiki Chińskiej oraz Cesarstwa Chińskiego. Politycznie sytuował się w obozie reformistów, przeciwstawiając się nagłym, rewolucyjnym przemianom ustrojowym. Od 1922 do 1927 roku pełnił godność ambasadora w Bernie.

W 1911 roku przeszedł na katolicyzm[1]. Od 1899 roku był żonaty z Belgijką. Po jej śmierci w 1926 roku wycofał się z życia publicznego i rok później wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja koło Brugii[1]. Przybrał imię zakonne Pierre-Célestin. W 1946 roku został mianowany przez papieża Piusa XII opatem tytularnym klasztoru św. Piotra w Gandawie. Pod koniec lat 40. chciał powrócić do Chin jako misjonarz z celem założenia w Państwie Środka klasztoru benedyktyńskiego, plany te pokrzyżowała jednak jego ciężka choroba i śmierć.

Był autorem kilku prac, m.in. Souvenirs et pensées (1946) i La rencontre des humanités (wydane pośmiertnie w 1949). Dowodził, iż chrześcijaństwo stanowi spełnienie postulatów etycznych konfucjanizmu. Probówał wykazać zbieżność pojęć Logosu oraz Dao[1]. Opowiadał się także za wprowadzeniem klasycznego języka chińskiego jako języka liturgicznego Kościoła katolickiego w Chinach.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c E. A. Livingstone: The Concise Oxford Dictionary of the Christian Church. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 342. ISBN 978-0-19-965962-3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • The Oxford Dictionary of the Christian Church. edited by F. L. Cross & E. A. Livingstone. Oxford: Oxford University Press, 2005. ISBN 978-0-19-280290-3.