Przejdź do zawartości

Huang Fu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Huang Fu
ilustracja
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone

黄郛

Pismo tradycyjne

黃郛

Hanyu pinyin

Huáng Fú

Huang Fu
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1883
Hangzhou

Data śmierci

1936

tymczasowy prezydent Republiki Chińskiej
Okres

od 2 listopada 1924
do 24 listopada 1924

Poprzednik

Cao Kun

Następca

Duan Qirui

tymczasowy premier Republiki Chińskiej
Okres

od 2 listopada 1924
do 24 listopada 1924

Poprzednik

Yan Huiqing

Następca

Xu Shiying

Huang Fu (ur. 1883, zm. 1936) – chiński polityk, tymczasowy prezydent i premier Republiki Chińskiej w 1924 roku.

Pochodził z Hangzhou w prowincji Zhejiang, gdzie uczęszczał do szkoły wojskowej[1]. W latach 1905–1910 studiował w akademii wojskowej w Tokio. Podczas pobytu w Japonii poznał Czang Kaj-szeka i wstąpił do Ligi Związkowej[2]. Po powrocie do Chin działał w szanghajskiej komórce Ligi, w czasie rewolucji Xinhai współpracując z Chen Qimeiem. W 1913 roku wziął udział w tzw. drugiej rewolucji przeciwko dążącemu do władzy dyktatorskiej prezydentowi Yuan Shikaiowi. Po klęsce powstańców musiał udać się na emigrację. Wyjechał do Japonii, skąd udał się do USA, a następnie do Singapuru[1].

Powrócił do Chin w 1916 roku, po śmierci Yuan Shikaia. Lata 1917–1920 spędził w Tiencinie, gdzie napisał po chińsku dwie książki poświęcone ocenie skutków I wojny światowej, a także we współpracy z byłym prezydentem Xu Shichangiem rozprawę na temat zagadnień gospodarczo-finansowych[1]. W 1921 roku odbył podróż po Europie i Ameryce, następnie został doradcą chińskiej delegacji na konferencji waszyngtońskiej[1]. Po powrocie do Chin pełnił tymczasowo urząd ministra spraw zagranicznych (1923) oraz ministra edukacji (1923–1924)[1]. W okresie od 2 do 24 listopada 1924 pełnił urząd tymczasowego prezydenta Republiki Chińskiej, będąc jednocześnie szefem rządu oraz ministrem spraw wewnętrznych[2].

W późniejszym okresie był burmistrzem Szanghaju (1927) oraz ministrem spraw zagranicznych (1928)[2]. Negocjował warunki podpisanego w 1933 roku porozumienia Tanggu, w którym rząd chiński zgodził się na przyłączenie do marionetkowego państwa Mandżukuo zajętych wcześniej zbrojnie przez Japonię przygranicznych terenów[1][2]. W grudniu 1934 roku został powołany na ministra spraw wewnętrznych, po kilku miesiącach zrezygnował jednak z tej funkcji ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Resztę życia spędził na emeryturze w wiejskiej posiadłości Moganshan koło Hangzhou, gdzie poświęcił się studiowaniu filozofii[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Who’s who in China. Biographies of Chinese. T. 4: Leaders. Shanghai: China Weekly Review, 1973, s. 111.
  2. a b c d Chengzhi Wang, Su Chen: Archival Resources of Republican China in North America. New York: Columbia University Press, 2016, s. 100. ISBN 978-0-231-16140-4.