Ludwik Grynkiewicz-Sudnik

Ludwik Grynkiewicz-Sudnik

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1895 Werobejów, pow. słucki
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Błękitna Armia Wojsko Polskie
Jednostki	2 pułk strzelców Polskich 44 pułk piechoty 45 pułk piechoty 204 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty kwatermistrz pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ludwik Grynkiewicz-Sudnik vel Ludwik Grinkiewicz (ur. 31 marca 1895 w Werbajewie, w powiecie słuckim, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Antoniego i Heleny z Łazowskich. Uczestnik I wojny światowej. Żołnierz armii gen. Hallera we Francji. Dowódca kompanii 2 pułku strzelców polskich. 30 lipca 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika, z zaliczeniem do rezerwy armii i jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, aż do demobilizacji, i przydzielony do 44 pułku Strzelców Kresowych.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku i kontynuował służbę w 44 Pułku w Równem. 31 marca 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 234. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 11 kwietnia 1933 roku został przeniesiony do Dowództwa 13 Dywizji Piechoty w Równem. Później został przeniesiony do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem, w którym do 14 sierpnia 1939 roku dowodził III batalionem.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku walczył na stanowisku kwatermistrza 204 pułku piechoty. Aresztowany przez Sowietów 18 września 1939 w Równem, osadzony w Kozielsku. W lutym 1940 rodzina otrzymała ostatnią wiadomość od Grynkiewicza. Między 11 a 12 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 022/3, poz. 64, nr akt 4381 z 9.04.1940. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 08.05.1943. Przy szczątkach pismo z dowództwa 13 Dywizji Piechoty, listy, notatnik. Figuruje na liście AM-208-1545 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01545. Nazwisko Grynkiewicza znajduje się na liście ofiar (pod nr 1545) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 141 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 146 z 1943. Krewni do 1946 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. Sąd grodzki w Szczecinie 15 grudnia 1947 uznał go za zmarłego.

Ludwik Grynkiewicz-Sudnik był żonaty z Marią z Izdebskich, z którą miał córkę Marię i syna Bohdana.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
• Krzyż Wojenny z trzema gwiazdkami (Francja)
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).
• Dąb Pamięci posadzony przez Gimnazjum im. Prof. Stefana Myczkowskiego,  Czarna Górna 126. Certyfikat nr 000824/000423/WE/2009.

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• zbrodnia katyńska

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].
• Adam Moszyński (oprac.): Lista Katyńska. Jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk, zaginieni w Rosji sowieckiej. Warszawa: Agencja Omnipress – Spółdzielnia Pracy Dziennikarzy, Polskie Towarzystwo Historyczne, 1989. ISBN 83-85028-81-1.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• Ryszard Wołągiewicz: Katyń w albumach rodzinnych, Szczecin 1991.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Witold Jarno. 45. Pułk Strzelców Kresowych w obronie Tomaszowa Mazowieckiego we wrześniu 1939 r.. „Przegląd Nauk Historycznych”. 2, s. 127–161, 2012. 
• УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.