Luis Alonso Schökel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Luis Alonso Schökel
Ilustracja
Luis Alonso Schökel SJ
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

1920
Madryt

Data i miejsce śmierci

10 lipca 1998
Salamanka

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Jezuici

Śluby zakonne

Luis Alonso Schökel SJ (ur. 1920 w Madrycie, zm. 10 lipca 1998 w Salamance) − hiszpański jezuita, biblista, wykładowca Papieskiego Instytutu Biblijnego w Rzymie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Swoją karierę naukową na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie rozpoczął w 1957. Przez prawie czterdzieści lat prowadził wykłady ze wstępu do Starego Testamentu, hermeneutyki biblijnej, egzegezy i teologii Starego Testamentu. Wygłaszał odczyty w wielu wszechnicach na całym świecie. Jego książki tłumaczone były na różne języki. W rozwoju egzegezy Schökel zasłynął jako biblista, który docenił walory Biblii jako dzieła literackiego. Przyczynił się do rozwoju studiów, w których traktowano poetykę jako środek do poznania i odczytania przesłania biblijnego[1].

Praca doktorska o. Schökela wydana drukiem w 1963 Estudios de poética hebrea, wyznaczyła na całe lata kierunek badań prowadzonych przez biblistę. Zwieńczeniem poszukiwań stało się dzieło Manual de poética hebrea, opublikowane w 1987. W biblistyce katolickiej jest to jeden z podstawowych podręczników dla badaczy zajmujących się aspektami literackimi Starego Testamentu. Do ważnych prac hiszpańskiego biblisty należą[1]:

  • wydawanie wraz z innymi biblistami hiszpańskimi serii Los Libros Sagrados, w której tłumaczenia poszczególnych ksiąg biblijnych zaopatrzone zostały w dokładne przypisy
  • opublikowanie wraz z J. Mateos nowego wydania tłumaczenia Pisma Świętego na język hiszpański Nueva Biblia Española w 1975, zasady tłumaczenia przedstawione zostały w osobnej publikacji wydanej w 1977 La traducción bíblica: lingüistica y estilistica
  • wydanie w 1994 Diccionario Biblico Hebreo-Español, którego cechą charakterystyczną jest odejście od uprzywilejowania aspektów filologicznych na rzecz charakterystyki stylistycznej i semantycznej języka biblijnego.

Do najsławniejszych dzieł Schökela w dziedzinie hermeneutyki biblijnej należą: La palabra inspirada z 1966 oraz trzytomowa Hermenéutica de la palabra. Schökel opublikował też komentarze do Ksiąg prorockich (1980), Księgi Hioba (1983), Księgi Przysłów (1984) i Księgi Psalmów (1991-1993). Komentarze te odznaczają się ukazaniem walorów literackich również w odniesieniu do starożytnej literatury pozabiblijnej oraz uwypukleniem warstwy symbolicznej, co pozwoliło Schökelowi, jako teologowi, otwarcie się na pewne szczególne perspektywy teologiczne. Komentarze zostały docenione przez innych badaczy[1].

Spod jego pióra wychodziły również książki o charakterze popularnonaukowym, jak również dzieła pomocne w pogłębianiu chrześcijańskiej duchowości biblijnej[1].

Polskie tłumaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Pietro Bovati SJ: Prof. R. P. Luis Alonso Schökel SJ. www.biblico.it. [dostęp 2014-03-14]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Eduardo Zurro Rodríguez. Luis Alonso Schökel (1920-1998). Escritor, escriturario, espejo. „Estudios Ecclesiásticos”. 73 (1998). s. 565-573. (hiszp.). 
  • Guillermo Martín Rodriguez (red.): Saberes y sabores. Homenaje a Luis Alonso Schökel, S.J.. Bilbao: Ediciones Mensajero, 1998. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Luis_Alonso_Schökel&oldid=65340554”