Manfred Burgsmüller

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Manfred Burgsmüller
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1949
Essen

Data i miejsce śmierci

18 maja 2019
Essen

Pozycja

pomocnik/napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1967–1971 Rot-Weiss Essen 12 (0)
1971–1974 Bayer 05 Uerdingen 101 (80)
1974–1976 Rot-Weiss Essen 64 (32)
1976 Bayer 05 Uerdingen 7 (1)
1976–1983 Borussia Dortmund 224 (135)
1983–1984 1. FC Nürnberg 34 (12)
1984–1985 Rot-Weiß Oberhausen 50 (36)
1985–1990 Werder Brema 115 (34)
W sumie: 607 (330)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1977–1978  RFN 3 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Manfred Manni Burgsmüller (ur. 22 grudnia 1949 w Essen, zm. 18 maja 2019 tamże[1]) – niemiecki piłkarz, jeden z najlepszych strzelców w historii Bundesligi (213 bramek w 447 występach).

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Zaczynał grę w VFB Recklinghausen 08, gdy miał 7 lat. W wieku 20 lat postanowił opuścić klub i za namową brata przenieść się do Rot-Weiss Essen. Trenerem tego pierwszoligowego klubu był Herbert Burdenski, który dał szansę zadebiutować w Bundeslidze młodemu Manfredowi 27 września 1969 roku w spotkaniu z VfB Stuttgart. W 1971 roku został sprzedany do Bayeru Uerdingen, gdzie spędził kolejne dwa lata. W drugim sezonie został królem strzelców zachodniej ligi regionalnej, co doprowadziło do powrotu Burgsmüllera do Essen. 25 letni zawodnik był już wtedy na celowniku RSC Anderlecht oraz Borussii Dortmund, jednak wybrał Rot-Weiss i grę u boku Williego Lippensa. Dwa sezony, podczas których zagrał w 64 spotkaniach i strzelił 32 bramki, sprawiły, że znalazł się na celowniku wielu potentatów lig europejskich, jednak wybrał ofertę klubu ze środka tabeli Borussii Dortmund.

27-letni Manni, jak nazywali go kibice, trafił do klubu prowadzonego przez charyzmatycznego Otto Rehhagela, w tym też klubie grał najlepiej w swojej karierze. Przez 7 lat gry w westfalskim klubie grał jak z nut. W 251 występach dla drużyny z Westfalenstadion strzelił aż 158 bramek, co czyni go najskuteczniejszym graczem w historii Borussii Dortmund. Od roku 1979 przejął opaskę kapitańską od Lothara Hubera. Nosił ją aż do 1983 roku, gdy postanowił opuścić Dortmund. Przeszedł do 1. FC Nürnberg, gdzie grał przez kolejny sezon. Po roku przeniósł się Rot-Weiss Oberhausen, gdzie zdobył tytuł króla strzelców 2 Bundesligi (w 35 występach zdobył 29 bramek i wyprzedził drugiego w klasyfikacji Pascala Notthoffa o 16 bramek). 36-latek trafił nad Morze Północne do Bremy, by w barwach Werderu stworzyć wraz z Frankiem Neubarthem jeden z najbardziej bramkostrzelnych duetów Bundesligi. Po roku powrócił do Oberhausen, gdzie spędził kolejny sezon. Po zakończeniu sezonu Werder zdecydował się wykupić 37-letniego gracza za 150 tysięcy marek, co uczyniło go najdroższym 37-latkiem świata piłkarskiego. Mimo wieku grał regularnie w barwach bremeńskiego klubu, aż do 12 maja 1990 roku, gdy w wieku 41 lat zagrał ostatni mecz ligowy przeciwko Bayerowi 04 Leverkusen. Tydzień później wystąpił jeszcze w spotkaniu o Puchar Niemiec, przegrany przez Werder 2-3 z Kaiserslautern, jednak sam zawodnik na pożegnanie z futbolem strzelił jedną z bramek.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się prowadzenie działalności sportowej na polu gospodarczym. Założył agencję marketingową zajmującą się sportem, negocjującą m.in. z Reebokiem kwestie sponsorowania Werderu Brema. W 1996 roku podpisał kontrakt z drużyną Rhine Fire Düsseldorf występującą w lidze futbolu amerykańskiego. Występował w tej drużynie do 2002 roku, gdy w wieku 53 lat zrezygnował z kariery sportowca. W styczniu 2005 roku został trenerem występującego w regionalnej lidze Dortmundu klubu SSV Hacheney.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

  • W Bundeslidze zagrał w 447 meczach, strzelając 213 bramek i notując 42 żółte kartki.
  • W 2 Bundeslidze zagrał w 57 meczach, strzelając 37 bramek.
  • Zagrał w 3 spotkaniach reprezentacji Niemiec

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bundesliga-Legende Manfred Burgsmüller stirbt überraschend [online], focus.de, 20 maja 2019 [dostęp 2019-05-21] (niem.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]