Andrij Woronin

Andrij Woronin
Андрій Воронін
Pełne imię i nazwisko	Andrij Wiktorowycz Woronin
Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1979 ; Odessa
Wzrost	179 cm
Pozycja	napastnik, ofensywny pomocnik
Kariera juniorska
Lata	Klub
0000–1995	Czornomoreć Odessa
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
2017	FC Büderich
2020–2022	Dinamo Moskwa (asystent)
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Andrij Wiktorowycz Woronin, ukr. Андрій Вікторович Воронін (ur. 21 lipca 1979 w Odessie) – ukraiński piłkarz grający na pozycji napastnika lub ofensywnego pomocnika, reprezentant Ukrainy, trener piłkarski.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Jest wychowankiem Czornomorca Odessa. W klubie tym grał do 1995 r. W wieku szesnastu lat wyjechał z rodzicami do Niemiec i został graczem Borussii Mönchengladbach. W ciągu pierwszych pięciu lat w Bundeslidze rozegrał 7 spotkań i strzelił 1 gola. W 2000 roku przeszedł do 1. FSV Mainz 05. W klubie tym zagrał 76 razy i strzelił 29 bramek (król strzelców 2. Bundesligi w sezonie 2002/03). Sezon 2003/04 zaliczył jako zawodnik 1. FC Köln, dla którego w 1. Bundeslidze zagrał 19 spotkań i strzelił 5 goli. Po roku gry w Kolonii został zawodnikiem Bayeru 04 Leverkusen. Szybko stał się czołowym graczem drużyny „Aptekarzy” – zagrał 59 spotkań ligowych, strzelił w nich 22 gole. Latem 2007 przeszedł do Liverpoolu. 15 sierpnia 2007 strzelił pierwszego gola w barwach Liverpoolu. Jego spektakularny strzał z 20 metrów dał Liverpoolowi zwycięstwo w meczu kwalifikacyjnym Ligi Mistrzów przeciw Toulouse’ie.

31 sierpnia 2008 roku został na rok wypożyczony do Herthy Berlin. W 20 meczach strzelił 11 goli dla zespołu z Berlina, jednak po powrocie do Liverpoolu znów zaczął pełnić rolę rezerwowego.

8 stycznia 2010 roku Woronin przeszedł do rosyjskiego Dinamo Moskwa, podpisując trzyletni kontrakt. Kwota transferu wyniosła 2 miliony euro^[2]. 30 lipca 2012 został wypożyczony do Fortuny Düsseldorf^[3]. Woronin nie mógł grać z powodu kontuzji szyi odniesionej jesienią 2013 roku. Były różne możliwości leczenia, ale klub zalecił operację. W wyniku operacji chirurgicznej przeprowadzonej w grudniu w Genewie został usunięty dysk kręgosłupa szyjnego. Po roku rehabilitacji w lutym 2015 piłkarz był jednak zmuszony podjąć decyzję o zakończeniu kariery piłkarza^[4].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Woronin jest czołowym zawodnikiem reprezentacji Ukrainy. Debiutował w niej jako piłkarz FSV w meczu z Rumunią przegranym przez Ukrainę 1-4 (27 marca 2002). Został powołany przez Ołeha Błochina na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2006, jednak nie udało mu się zdobyć tam gola. Ogółem w kadrze rozegrał ponad 60 spotkań i strzelił 6 bramek. Zagrał w 2 meczach fazy grupowej na Euro 2012. Po odpadnięciu Ukrainy z turnieju już po fazie grupowej zrezygnował z kariery w reprezentacji narodowej.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2017 stał na czele 7-ligowej niemieckiej drużyny FC Büderich^[5]. 13 czerwca 2017 został zwolniony z zajmowanego stanowiska^[6].

Od 14 października 2020 był członkiem sztabu szkoleniowego Dinama Moskwa. Dnia 1 marca 2022 jego kontrakt z moskiewskim klubem został rozwiązany za porozumieniem stron^[7]. Woronin swoją decyzję o odejściu z zespołu motywował niemożnością pracy w Rosji, która dokonała militarnej inwazji na Ukrainę^[8].

Sukcesy i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

ćwierćfinalista Mistrzostw Świata: 2006

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu Ukrainy: 2005^[9]
Order „Za odwagę” III klasy: 2006^[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Andriy Voronin Facts. The Guardian. [dostęp 2010-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-01)]. (ang.).
↑ Woronin oficjalne w Dynamie.
↑ UA-Футбол. Андрей Воронин перешёл в „Фортуну” из Дюссельдорфа.
↑ Андрей Воронин завершил карьеру – UA-Футбол.
↑ Воронін розпочав тренерську кар'єру – UA-Футбол.
↑ Андрій Воронін звільнений з посади головного тренера Бюдеріха – UA-Футбол.
↑ Футбольные новости: Андрей Воронин покидает «Динамо». Официальный сайт клуба Динамо. [online], Футбольный клуб «Динамо» Москва [dostęp 2022-03-01] (ros.).
↑ АйнурА. Шаймарданов АйнурА., Андрей Воронин объяснил причину ухода из «Динамо» [online], www.championat.com [dostęp 2022-03-01] (ros.).
↑ Сборная Украины: по заслугам!
↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 697/2006 – Офіційне представництво Президента України. president.gov.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-06)]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

A. Voronin, [w:] baza Soccerway (zawodnicy) [dostęp 2021-01-01] .
Andrij Woronin w bazie Ukraińskiego Związku Piłki Nożnej (ukr.)
Andrij Woronin w bazie FBref.com (port. • ang. • fr. • wł. • niem. • hiszp.)
Andrij Woronin w bazie Allplayers.in.ua (ukr.)
Andrij Woronin w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
Andrij Woronin w bazie Football Facts (ros.)
Andrij Woronin w bazie National Football Teams (ang.)
Andriy Voronin, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-21] .

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Воронін пояснив, чому ніколи не спілкувався українською мовою. (ukr.)

[2] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[1] Andriy Voronin Facts. The Guardian. [dostęp 2010-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-01)]. (ang.).

[3] Woronin oficjalne w Dynamie.

[4] UA-Футбол. Андрей Воронин перешёл в „Фортуну” из Дюссельдорфа.

[5] Андрей Воронин завершил карьеру – UA-Футбол.

[6] Воронін розпочав тренерську кар'єру – UA-Футбол.

[7] Андрій Воронін звільнений з посади головного тренера Бюдеріха – UA-Футбол.

[8] Футбольные новости: Андрей Воронин покидает «Динамо». Официальный сайт клуба Динамо. [online], Футбольный клуб «Динамо» Москва [dostęp 2022-03-01] (ros.).

[9] АйнурА. Шаймарданов АйнурА., Андрей Воронин объяснил причину ухода из «Динамо» [online], www.championat.com [dostęp 2022-03-01] (ros.).

[10] Сборная Украины: по заслугам!

[11] УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 697/2006 – Офіційне представництво Президента України. president.gov.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-06)]..

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

2. Bundesliga Nord	1975: Graul (30) 1976: Stolzenburg (27) 1977: Gerber (27) 1978: Hrubesch (41) 1979: Mödrath (28) 1980: Sackewitz (35) 1981: Mill (40) 1992: Drulák (21)
2. Bundesliga Süd	1975: Hoffmann (25) 1976: Granitza (29) 1977: Emmerich (24) 1978: Günther (27) 1979: Kirschner (28) 1980: Günther (28) 1981: Neumann (27) 1992: Preetz (17)
2. Bundesliga	1982: Völler (37) 1983: Schatzschneider (31) 1984: Wohlfarth & Günther (30) 1985: Burgsmüller (29) 1986: Bunk (26) 1987: Reich (26) 1988: Sané (21) 1989: Demandt (35) 1990: Banach (22) 1991: Tönnies (29) 1993: Reich (27) 1994: Wegmann (22) 1995: Rische (17) 1996: Walter (21) 1997: Vier (18) 1998: Vier (18) 1999: Labbadia (28) 2000: Marić (21) 2001: Djappa & Wichniarek (18) 2002: Wichniarek (20) 2003: Woronin (20) 2004: Copado & Mintál (18) 2005: Podolski (24) 2006: Eigler (18) 2007: Federico (19) 2008: Novakovič (20) 2009: Auer, Makiadi & Mintál (16) 2010: Thurk (23) 2011: Petersen (25) 2012: Meier, Occéan & Proschwitz (17) 2013: Kumbela (19) 2014: Sağlık & Sylvestr (15) 2015: Hennings (17) 2016: Terodde (25) 2017: Terodde (25) 2018: Ducksch (18) 2019: Terodde (29) 2020: Klos (21) 2021: Dursun (27) 2022: Terodde (30) 2023: Kleindienst (25)