Marco Casagrande

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marco Casagrande
Ilustracja
Marco Casagrande na SZHK Biennale 2009
Data i miejsce urodzenia

7 maja 1971
Turku

Narodowość

fińska

Praca
Styl

modernizm

Multimedia w Wikimedia Commons

Marco Casagrande (ur. 7 maja 1971 w Turku) – fiński architekt, pisarz i profesor architektury.

Wczesne życie[edytuj | edytuj kod]

Casagrande urodził się w fińsko-włoskiej katolickiej rodzinie z klasy wyższej[1]. Dorastał w Ylitornio w fińskiej Laponii, zanim przeprowadził się do Helsinek, aby studiować architekturę. W 2001 ukończył Helsiński Uniwersytet Techniczny na Wydziale Architektury.

Żołnierz i pisarz[edytuj | edytuj kod]

Po odbyciu służby w fińskiej armii, w 1993 Casagrande zgłosił się do Bośniacko-Chorwackich Sił Obronnych HVO. Pod pseudonimem Luca Moconesi napisał kontrowersyjną książkę Mostarin tien liftarit / Autostopem na drodze do Mostaru (WSOY 1997)[2] o jego doświadczeniu w Wojnie w Bośni i Hercegowinie. Na podstawie opisów zbrodni wojennych popełnionych przez głównego bohatera w autobiograficznej książce powstało podejrzenie o nim jako o potencjalnym zbrodniarzu wojennym. W swojej obronie stwierdził, że książka była w istocie fikcją[3].

Architekt i artysta[edytuj | edytuj kod]

Po sukcesie w konkursie brytyjskiego czasopisma Architectural Review's(1999)[4] Marco Casagrande i jego partner Sami Rintala zostali zaproszeni na Biennale w Wenecji 2000. Reporter dziennika "New York Times" uznał ich projekt 60 Minute Man za swojego faworyta w Biennale[5]. W projekcie Casagrande & Rintala zasadzili dębowy las na opuszczonej barce, którego podłoże stanowiły odpady produkowane przez ludność w Wenecji w ciągu 60 minut. W swojej twórczości Casagrande porusza takie zagadnienia jak sztuka współczesna, projektowanie architektoniczne, urbanistyczne oraz wątki związane z ochroną środowiska i natury[6].

W poszukiwaniu architektury podświadomości, prawdziwej rzeczywistości oraz połączeń pomiędzy współczesnym człowiekiem i naturą – wierzę, że nic nie powinno być przesłonięte stresem, ekonomią czy dostępem do rozrywki i informacji. Wartościowe jest to, co jest prawdziwe[7].

Casagrande został mianowany profesorem ekologicznego projektowania urbanistycznego (ang. ecological urban planning) na Tamkang University po zrealizowaniu projektu „Treasure Hill”, w którym zmienił nielegalne rozwiązania urbanistyczne miejscowych rolników w eksperymentalne laboratorium środowiska urbanistycznego[8]. Przedsięwzięcie spotkało się z mieszanymi reakcjami ze strony społeczności.

Jego teoria „Miast trzeciej generacji” ukazuje postindustrialny stan miejski jako zrujnowaną przez ludzką naturę maszynę i architektów jako „szamanów projektowania wyłącznie interpretujących istotę przekazu[9]”.

Prace Casagrande zostały wybrane trzykrotnie na Biennale Architektury w Wenecji w latach 2000, 2004 i 2006[10].

Współpraca z Rintala[edytuj | edytuj kod]

Casagrande & Rintala – Marco Casagrande i Sami Rintala – fińscy architekci oraz grupa produkująca instalacje architektoniczne 1998-2003 dla międzynarodowych ośrodków współczesnej architektury i sztuki. Ich projekty oscylują pomiędzy architekturą a sztuką środowiska (ang. environmental art)[11].

W przestrzennej instalacji 1000 White Flags (lato 2002) w parku narodowym Koli, artyści naznaczyli trasę narciarską flagami, do zrobienia których wykorzystano zużyte prześcieradła ze szpitala psychiatrycznego. Casagrande i Rintala zwrócili tutaj uwagę na szaleństwo przedsiębiorców, którzy chcieli wyciąć wiekowe lasy[12].

Praca Casagrande i Rintala Land(e)scape została nagrodzona w konkursie Architectural Review's Emerging Architecture Award w 1999[13] i wybrana na Biennale Architektury w Wenecji w roku 2000. Na tej samej wystawie,krytyk architektury New York Timesa Herbert Muschamp wybrał ich projekt 60 Minute Man osobistym faworytem Biennale[14].

Casagrande i Rintala projektowali i budowali wszystkie obiekty samodzielnie. Proces projektowania kontynuowali podczas prac budowlanych.

Obiekt zazwyczaj zmienia swój kształt czy zyskuje więcej warstw podczas procesu budowlanego. Jesteśmy otwarci na zmiany w projekcie. Gdy jest to odnalezienie jego kształtu, zwykle zaczyna mówić nam więcej o sobie[15].

Ważne dzieła[edytuj | edytuj kod]

Land(e)scape[edytuj | edytuj kod]

Land(e)scape (1999) – architektoniczna instalacja artystyczna stworzona na nieużytku w Savonlinna. Praca komentuje proces ucieczki od fińskiej wsi.

Trzy porzucone stodoły zostały oderwane od ich pierwotnego związku z ziemią. Spustoszone, wzrosły na piszczelach i kołyszą się w kierunku miast na południu[16].

Praca została nominowana w konkursie Architectural Review's Emerging Architecture w 1999 i wybrana na Biennale Architektury w Wenecji w 2000 roku. Land(e)scape rozpoczęło międzynarodową karierę Casagrande & Rintala[5].

Praca została podpalona przez artystów w październiku 1999[17].

Land(e)scape reprezentowało Finlandię podczas wystawy New Trends of Architecture in Europe and Japan 2001[18].

Redrum[edytuj | edytuj kod]

Redrum (2003) – instalacja artystyczna w Anchorage na Alasce, stworzona przez Casagrande & Rintala. Praca została zlecona przez Alaska Design Forum[19].

Trzymiejscowe, kolejowe zbiorniki na olej pocięto na 12 części i przekształcono w strukturę świątyni zlokalizowaną naprzeciwko Federal Building of Anchorage na skrzyżowaniu C-Street i 7th Avenue. Wnętrze pomalowano na jaskrawą czerwień w kontraście do zardzewiałej i brutalnej zewnętrznej części obiektu. Podłoga wykonana jest z 3500 kg muszli z ostryg, które są lokalnym źródłem oleju[20].

Anagram słowa „Redrum” oznacza po angielsku „morderstwo”. Projektanci w pracy poruszyli tematykę związków ropy, wojny i środowiska. Lokalne media opisały to „jako policzek dla Alaski[21].”

Potemkin[edytuj | edytuj kod]

Potemkin jest wykonanym ze stali parkiem architektonicznym wykonanym przez Casagrande & Rintala dla wioski Kuramata w Japonii 2003. Użycie stali zapewnia mieszankę pomiędzy funkcją świątyni, a maszyny[22]. Obiekt zawiera wewnętrzne i zewnętrzne przestrzenie dla postindustrialnej medytacji[23]. Potemkin powstał na zlecenie Echigo-Tsumari Contemporary Art Triennial 2003.[24]

Potemkin zajmuje stanowisko postindustrialnej świątyni, niczym Akropol, aby zwrócić uwagę na związek pomiędzy współczesnym człowiekiem, a przyrodą. Widzę Potemkin jako uprawne złomowisko położone pomiędzy starożytnymi polami ryżowymi a rzeką, w osi prostej prowadzącej do świątyni shintō[25].

Terenem zagospodarowania stało się nielegalne wysypisko przekształcone w park nad rzeką[26]. Rzut parku został narysowany w miejscu powstania w skali 1:1 poprzez wyznaczenie linii (składających się na plan) na śniegu za pomocą przemieszczania się w śnieżnych butach. Po stopnieniu śniegu dokonano realizacji[27].

Park wykonany jest ze stali Kawasaki o grubości jednego cala oraz recyklingu odpadów komunalnych i przemysłowych. W sumie daje to 130 m długości i 15 m szerokości przestrzeni zewnętrznych i wewnętrznych[28].

Pozostałe prace[edytuj | edytuj kod]

Floating Sauna, 2002
Treasure Hill, 2003
Chen House, 2008
Bug Dome, 2009
Sandworm, 2012
  • 60 Minute Man, instalacja architektoniczna, Casagrande & Rintala, Biennale Architektury w Wenecji, Włochy 2000
    • 50-metrowej długości opuszczona barka z podłożem utworzonym z odpadów produkowanych przez ludność Wenecji w przeciągu 60 minut, na którym zasadzony został dębowy las.
  • Teatr letni na Uunisaari, architektura tymczasowa Casagrande & Rintala, Helsinki, Finlandia 2000
  • 1000 White Flags, instalacja sztuki środowiskowej, Casagrande & Rintala, Koli, Finlandia 2000
    • Białe flagi wykonane z zużytych prześcieradeł ze szpitala psychiatrycznego umieszczone na zboczu wzgórza pełniącego funkcję trasy narciarskiej[29].
  • Quetzalcoatlus, instalacja, Casagrande & Rintala, biennale w Hawanie, Kuba 2000
    • 300 kg żelazny pręt rozciągnięty pomiędzy dwoma budynkami uniwersytetu wykonany z 10 km linki rybackiej[30].
  • Bird Hangar, instalacja architektoniczna, Casagrande & Rintala, triennale w Yokohamie, Japonia 2001
    • Balony przymocowane liną, zawierające nasiona, przynoszące roślinność i warzywa do japońskich miast[31].
  • Installation 1:2001, instalacja publiczna, Casagrande & Rintala, biennale we Florencji, Włochy 2001
    • Okrągła ściana wykonana z 15 000 politycznych, filozoficznych i religijnych książek. W zamierzeniu została zaprojektowana do instalacji na Kubie ale w związku z oporem ze strony rządu zainstalowana została we Włoszech[32].
  • Dallas-Kalevala, podróż artystyczna, Casagrande & Rintala, Demeter Environmental Art, Hokkaido, Japonia 2002
    • Podróż samochodowa z Finlandii do Japonii[33].
  • Chain Reactor, instalacja artystyczna, Casagrande & Rintala, biennale w Montrealu, Kanada 2002
    • 6 × 6 x 6-metrowy sześcian zbudowany z belek i stalowych łańcuchów pochodzących z recyklingu tworzący ramę dla kominka[34].
  • Anarchist Gardener, instalacja i sztuka uliczna, biennale w Ponce, Portoryko 2002
    • Parada uliczna w celu zatrzymania ruchu drogowego na rzecz budowy przemysłowych ogrodów Zen[35].
  • Floating Sauna, czasowa architektura, Casagrande & Rintala, Rosendahl, Norwegia 2002
    • Pływająca po fiordzie przeźroczysta sauna. Zwycięzca Architecture Awards[36].
  • Treasure Hill, przywrócenie powierzchni mieszkaniowych, Tajpej, Tajwan 2003
    • Realizacja rehabilitacji ekologicznej nielegalnych powierzchni mieszkaniowych.
  • Post Industrial Fleet, architektura morska, CREW*31, Venice Architecture Biennale 2004
  • Human Layer, urbanistyczna akupunktura, Pozdrowienia z Londynu[37] – Helsinki Festival – Taipei on the Move 2004
    • Seria urbanistycznej akupunktury dla Londynu, Helsinek i Taipei[38].
  • Chamber of the Post-Urbanist 104, instalacja stylu życia, muzeum sztuki współczesnej w Tajpej, Tajwan 2005
    • Seria mebli wykonanych ze stali[39].
  • Future Pavilion, Taiwan Design Expo, wystawa architektury ruin obozu wojskowego Wei Wu, Kaohsiung, Tajwan 2005[40][41]
  • CityZenGarden, instalacja, współpraca z 3RW Architects[42], Biennale Architektury w Wenecji, Włochy 2006
    • Orientalny ogród kamienny z użyciem szkła pochodzącego z recyklingu w weneckim więzieniu. Wideo dokumentacja[43].
  • Chen House, Datun Mountains, Tajwan (World Architecture Award 2009)
    • Ruina powstaje wtedy, gdy człowiek staje się częścią natury. Wyczekujemy gdy ten dom stanie się ruiną[44]
  • Bug Dome, SZHK Biennale, Shenzhen, Chiny 2009[45]
    • Nieoficjalny klub socjalny dla nielegalnych pracowników.[46]
  • Ruiny Akademii, niezależne, architektoniczne centrum badawcze znajdujące się na obszarze miasta Tajpej, 2010–
    • Centrum to jest zarazem projektem, służącym jako "zestaw do ponownego przemyślenia miasta przemysłowego i zatopionego w nim człowieka" poprzez prowadzone w nim badania i cykl warsztatów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kohuttu palkkasoturi päätyi arkkitehdiksi – Turun Sanomat January 27, 2001 (fiń.)
  2. ↑ The mind of a fanatic – Helsingin Sanomat, 18 September 2001
  3. ↑ taiteen palkkasotureita – Voima 4/2002 (fiń.)
  4. ↑ [1] – Architectural Review 12/1999
  5. ↑ a b [2] – Adam Mornament: When Attitude Becomes Form Contemporary -magazine 2003
  6. ↑ [3] – Thurrock: A Visionary Brief in the Thames Gateway General Public Agengy 2004
  7. ↑ [4] – Berkeley Prize Committee and Jury University of California, Berkeley 2007
  8. ↑ [5] – Atelier 3: Treasure Hill 10/2003
  9. ↑ [6] – Marco Casagrande: Cross-over Architecture and the Third Generation City Epifanio 9 2008
  10. ↑ [7] – World Architecture Community
  11. ↑ [8] – World Architecture Community Contemporary -magazine 2003
  12. ↑ [9] – Biennale de Montreal: Casagrande & Rintala (Finland) 2002
  13. ↑ [10] – [Architectural Review] 12/1999
  14. ↑ [11] – New York Times 2000
  15. ↑ [12] – ARCH'IT: Casagrande & Rintala 2001
  16. ↑ [13] – The Architectural Review: A dramatic architectural installation designed to draw attention to the plight of the Finnish countryside., 12/1999
  17. ↑ [14] – The Architectural Review: Burning Passion., 12/1999
  18. ↑ [15] – Catalog 1: Participating Architects (New Trends of Architecture in Europe and Japan 2001) , 2001
  19. ↑ Alaska Design Forum. [dostęp 2011-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-18)].
  20. ↑ Camp for oppositional architecture 25.6.2004. [dostęp 2011-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-09)].
  21. ↑ Hadani Ditmars: Artfully pushing the boundaries in Anchorage. The Globe and Mail, 2003-06-21. [dostęp 2007-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-26)].
  22. ↑ [16] – Tamkang University: 卡馬可 Marco Casagrande 2004
  23. ↑ [17] – Camp for Oppositional Architecture 2004
  24. ↑ [18] – Echigo Tsumari Art Triennial 2003
  25. ↑ [19] – Archi-Europe: Potemkin
  26. ↑ [20] – Japan-Guide: Echigo Tsumari Art Triennial Festival Highlights
  27. ↑ [21] – Landezine: Potemkin – Post Industrial Meditation Park by Casagrande & Rintala
  28. ↑ [22] – Architecture News Plus: Potemkin – Post Industrial Meditation Park
  29. ↑ [23] – ARCH'IT: Casagrande & Rintala
  30. ↑ [24] – Architizer: Quetzalcoatlus
  31. ↑ [25] – Yokohama 2001: Artist Data Sheet
  32. ↑ [26] – Firenze Biennale Press Release 2001
  33. ↑ [27] – Demeter: Dallas-Kalevala (2002)
  34. ↑ [28] – La Biennale De Montreal: Casagrande & Rintala 10/2003
  35. ↑ [29] – Camp for Oppositional Architecture, 2004
  36. ↑ [30] – 6th Cycle of 20+10+X Architecture Awards, 2010
  37. ↑ [31] – Human: Greetings from London
  38. ↑ [32] – Epifanio: Human Layer_Taipei, 2005
  39. ↑ [33] – Taipei MOCA: Chamber of the Post-Urbanist 104, 2005
  40. ↑ [34] – Taipei Times: Design Expo Attracts Curious, 2005
  41. ↑ [35] – C-LAB: The Art of Taiwan in Psychosis, 2005
  42. ↑ [36] – 3RW Architects: Urban Farmers, 2006
  43. ↑ [37] – Taipei Representative Office: An Architect Takes Care of a Stone Garden in a City of Water, 2006
  44. ↑ [38] – World Architecture: Winners / 4th Cycle, 2009
  45. ↑ [39] – Dezeen: Bug Dome by WEAK!, 2009
  46. ↑ [40] – Daily Tonic: Bug Dome at the 2009 Biennale of Urbanism/Architecture by the WEAK!, 2009

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marco_Casagrande&oldid=71256557”