Maria Honowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maria Honowska
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1924
Warszawa

Data i miejsce śmierci

7 stycznia 2009
Kraków

Miejsce spoczynku

Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

językoznawczyni, slawistka

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Uczelnia

Uniwersytet Jagielloński, Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Katowicach

Rodzice

Maria, Władysław Brodowski

Małżeństwo

Jerzy Honowski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Maria Beata Honowska z domu Brodowska (ur. 8 grudnia 1924 w Warszawie, zm. 7 stycznia 2009 w Krakowie[1]) – polska językoznawczyni, polonistka i slawistka, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W czasie powstania warszawskiego była sanitariuszką. Studia rozpoczęła na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego, magisterium uzyskała w 1947. Uczennica Witolda Doroszewskiego. Od 1947 związana z Uniwersytetem Jagiellońskim, gdzie pełniła funkcję dyrektorki Instytutu Filologii Słowiańskiej[2].

W dorobku Marii Honowskiej można wyodrębnić kilka wątków. Pierwszy to wybitne osiągnięcia w zakresie słowotwórstwa, zwłaszcza synchronicznego. Drugi – szeroko pojęta morfologia języków słowiańskich, zarówno w aspekcie synchronicznym, jak i diachronicznym. Trzecią dziedzinę badań stanowi węzeł, którego ośrodkiem jest składnia zdania i tekstu, powiązana z morfologią, a także z semantyką i pragmalingwistyką. Badania naukowe prowadziła równolegle z intensywną pracą dydaktyczną. Wykształciła liczną grupę magistrów slawistyki i polonistyki nie tylko w Krakowie, ale i w ówczesnej katowickiej WSP (obecnie Uniwersytet Śląski), gdzie przez kilka lat wykładała. Przez dwa lata wykładała także we Francji. Pod jej kierunkiem napisano także szereg prac doktorskich, opiniowała doktoraty, habilitacje, profesury w prawie wszystkich ośrodkach językoznawczych Polski.

Członkini Komitetu Językoznawstwa i Słowianoznawstwa Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego oraz Polskiego Towarzystwa Językoznawczego[2].

Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej[2].

Jest pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 105, rząd 5, grób 25-26)[3].

Grób Marii Honowskiej na cmentarzu Powązkowskim

Jej rodzicami byli Maria[1] i Władysław Brodowski[4]. Jej mężem był Jerzy Honowski. Mieli pięcioro dzieci[5].

Bibliografia autorska[edytuj | edytuj kod]

  • Ewolucja metod polskiego słowotwórstwa synchronicznego : (w dziesięcioleciu 1967–1977), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1979, ISBN 83-04-00452-6.
  • Problemy historii fleksji słowiańskiej na tle nowszych ujęć synchronicznych, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław, 1975.
  • Słowotwórstwo przymiotnika w języku staro-cerkiewno-słowiańskim, Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo PAN, Wrocław, 1960.
  • Zarys klasyfikacji polskich derywatów, Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo PAN, Wrocław, 1967.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Rejestr Spadkowy PL: wyszukiwanie wpisu [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2024-03-31].
  2. a b c Maria Honowska - Instytut Filologii Słowiańskiej - Wydział Filologiczny [online], ifs.filg.uj.edu.pl [dostęp 2024-03-31].
  3. Cmentarz Stare Powązki: LUDWIK SZPERL, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-04-23].
  4. R. Grzegorczykowa, Profesor Maria Honowska (24 grudnia 1924 – 7 stycznia 2009), „Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej“, 44, 2009, s. 13.
  5. Maria Brodowska [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2022-09-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Franciszek Sławski, Halina Mieczkowska (red.): Studia z językoznawstwa słowiańskiego. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1995. ISSN 0860-2387.
  • Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, tom II: H–Ł (redaktor naukowy Janusz Kapuścik), Warszawa 1999, s. 75 (z fotografią)
  • Nekrologi w „Gazecie Wyborczej” z 10-11.01.2009 r.