Przejdź do zawartości

Masaż

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Masaż
Masaż

1. Masaż – zabieg fizjoterapeutyczny polegający na sprężystym (nieplastycznym) odkształcaniu tkanek. 2. Masaż – jest to zespół ruchów wywierających ucisk na tkanki i polega on na wykorzystaniu przez masażystę określonych ruchów w określonym tempie i z odpowiednią siłą zgodnie z przebiegiem mięśni, tkanek, naczyń krwionośnych i limfatycznych, od ich obwodu do serca. Masaż powinien być wykonywany rytmicznie, bez rozciągania skóry nieuzbrojoną ręką.

Masaż może mieć cele lecznicze, relaksacyjne, przeciwobrzękowe lub przygotowywać mięśnie do wysiłku.

Rodzaje masażu

[edytuj | edytuj kod]

Spośród rodzajów masaży wyróżnia się m.in.:

  • abhyanga
  • ajurwedyjski (ajurweda)
  • balijski
  • erotyczny
  • gorącymi kamieniami
  • gorącymi stemplami jambira pinda sweda
  • hawajski lomi lomi nui
  • indonezyjski
  • izometryczny
  • kobido
  • klasyczny
  • łącznotkankowy
  • ma-uri
  • manualny drenaż limfatyczny
  • natryskowy
  • orientalny
  • osteopatyczny
  • padanghata
  • PeLoHa
  • podciśnieniowy
  • podwodny
  • pneumatyczny
  • poprzeczny
  • proszkowo-olejowy udvartana
  • punktowy (akupresura)
  • segmentarny
  • sensoryczny
  • shantal'a
  • shiatsu i clinical shiatsu
  • shirodhara
  • sportowy
  • stawowy centryfugalny
  • suchy
  • synkardialny
  • tajski nuad phaen boran
  • tantryczny
  • tkanek głębokich
  • trigger point - nie związany z punktami akupresury
  • wibracyjny
  • wirowy

Masaż klasyczny

[edytuj | edytuj kod]

Zgodnie z przyjętą w Polsce nomenklaturą technikami masażu klasycznego są[1]:

  • Technika głaskania
  • Technika rozcierania
  • Technika ugniatania
  • Technika ucisków
  • Technika oklepywania
  • Technika wibracji
  • Technika roztrząsania
  • Technika wałkowania

Kolejność podanych powyżej technik jest również kolejnością ich stosowania podczas zabiegu. Zachowanie powyższej kolejności daje gwarancję zachowania dwóch podstawowych zasad masażu: stopniowego zwiększania siły bodźca oraz zasady warstwowości polegającej na przechodzeniu od technik działających powierzchniowo na tkanki na początku zabiegu, do technik oddziałujących na tkanki położone głębiej, pod jego koniec[1].

Przeciwwskazania do masażu

[edytuj | edytuj kod]

Najważniejszymi przeciwwskazaniami do wykonania zabiegu masażu są[2]:

Historia masażu

[edytuj | edytuj kod]

Historia masażu wywodzi się ze starożytności, kiedy to był on uzupełnieniem obrzędów religijnych, a z czasem części oddziaływań medycyny ludowej. Zapoczątkowany w Indiach i Chinach, stanowił naturalną metodę leczniczą. Już Hipokrates, a potem Celsus i Galena wskazywali na wykorzystanie masażu w poszczególnych jednostkach chorobowych. W Starożytnej Grecji masowano sportowców przed zawodami, aby natłuścić ich ciała oliwką. Ponieważ w Średniowieczu nastąpił zastój nauk medycznych, również i masaż przestał być powszechnie stosowany.

W XVI wieku techniką masażu zajął się francuski lekarz Ambroży Paré. W wyniku badań nad fizjologią masażu oraz w oparciu o obserwację pozytywnych skutków masażu u chorych po operacjach, w swojej pracy naukowej ogłosił on masaż jako oficjalną metodę leczenia.

Tym samym problemem zajmował się w XVII wieku lekarz Friedrich Hoffman (1600–1672). Opierając się na własnych badaniach i obserwacjach opracował program stosowania masażu w licznych przypadkach chorobowych.

W XIX wieku największy wkład w rozwój masażu leczniczego włożył szwedzki lekarz Per Henrik Ling (1776–1839). Został on współautorem „szwedzkiej gimnastyki”, w zakres której wchodził masaż leczniczy. Zasady masażu ze wskazaniami i przeciwwskazaniami do jego wykonywania określił holenderski lekarz Johan Mezger (1839–1909). Powołał on do życia prawdziwą szkołę masażu klasycznego i uważany jest za autora „masażu naukowego”.

Istotny wpływ na rozpowszechnianie masażu miała również polska myśl naukowa. Dzięki publikacjom naukowym lekarza Izydora Zabłudowskiego masaż był traktowany na równi z innymi działami wiedzy medycznej.

Wraz z rozwojem fizjologii i neurofizjologii powstawały nowe metody masażu: segmentarny, limfatyczny, łącznotkankowy i okostnowy.

W Polsce wielu wybitnych fachowców z zakresu rehabilitacji leczniczej zajmuje się propagowaniem masażu, jednak program studiów medycznych jest w dalszym ciągu bardzo ubogi w elementy rehabilitacji i masażu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Adam Zborowski, Masaż klasyczny, 2008, ISBN 978-83-87046-13-2.
  2. Lista niepełna, w przypadku wątpliwości należy skonsultować z lekarzem, czy nie występują przeciwwskazania w konkretnym przypadku.