Mel Croucher
| |
| Data urodzenia |
1948 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
Mel Croucher (wymowa ˈmɛl ˈkɹaʊtʃɚ, ur. 1948) – brytyjski projektant gier komputerowych, przedsiębiorca, pisarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Croucher przyszedł na świat jako dziecko uciekinierki z nazistowskich Niemiec i brytyjskiego stoczniowca[1]. Rodzice wcześnie wpoili mu zainteresowanie muzyką, kupując mu ksylofon i programowalną pianolę[2]. Croucher zdecydował się jednak studiować architekturę[3]. Ponieważ w połowie lat 70. w Wielkiej Brytanii panowała recesja, Croucher pracował dorywczo w Dubaju[4]. Po powrocie do kraju zdecydował się wrócić do programowania i założył w 1977 roku spółkę Automata UK, jedną z pierwszych brytyjskich wytwórni oprogramowania[5].
Podczas pracy w Automacie Croucher zajmował się przede wszystkim projektowaniem minigier (zaprogramowanych przez Christiana Penfolda)[6]. Wydał dwie kompilacje prowokacyjnych gier na ZX Spectrum: Can of Worms (1981) oraz Love and Death (1982). O kontrowersyjności kompilacji świadczyła np. minigra, w której należało wywołać zawał serca u Adolfa Hitlera na wózku inwalidzkim[7]. Zasłynął też jako twórca komiksów o karykaturalnej postaci PiMana ze zwisającym nosem[8]. Na bazie tej postaci stworzył grę terenową Pimania (1981), która stanowiła zbiór wskazówek prowadzących do autentycznego skarbu ukrytego przez członków Automaty[9].
Po Pimanii Croucher zdecydował się powziąć najbardziej ryzykowny projekt, znany pod nazwą Deus Ex Machina (1984). Interaktywne dzieło artystyczne opierało się na fragmencie sztuki Jak wam się podoba Williama Shakespeare’a o siedmiu etapach życia ludzkiego; ograniczało sprawczość gracza na rzecz medytacji nad śmiercią (do gry dołączona była kaseta audio, którą należało zsynchronizować z momentem rozpoczęcia rozgrywki)[10][11]. Na nagraniu pojawiały się głosy znanych celebrytów: Jona Pertwee, Iana Dury’ego i Frankiego Howerda[10]. Croucher popełnił jednak błąd marketingowy: gra była sprzedawana po wysokiej cenie 15 funtów, co odstraszało od niej graczy[12]. W efekcie, jak określał to Croucher, „Deus Ex Machina zebrała najlepsze recenzje w mojej karierze, a okazała się komercyjną katastrofą”[13].
Po porażce komercyjnej Deus Ex Machiny Croucher długo nie był aktywny w branży gier. Dopiero w 2015 roku, po udanej zbiórce na Kickstarterze, wydał trójwymiarową re-edycję swego najważniejszego dzieła, zatytułowaną Deus Ex Machina 2, z udziałem Christophera Lee jako lektora[14]. Autor autobiografii Deus Ex Machina: The Best Game You Never Played In Your Life, wydanej w 2014 roku przez Acorn Books[15].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 6.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 8–10.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 12.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 13–15.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 16–17.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 26–27.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 27.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 40.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 40–41.
- ↑ a b Priestman 2015 ↓, akap. 3.
- ↑ Whitehead 2012 ↓, s. 53.
- ↑ Campbell 2013 ↓, sekcja Deus Ex Machina (1984).
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 139.
- ↑ Campbell 2013 ↓, sekcja Sir Christopher Lee Put a Line Through It.
- ↑ Croucher 2014 ↓, s. 3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Colin Campbell, The one-hour life of a 1980s video game auteur [online], Polygon, 25 września 2013 [dostęp 2023-07-09] (ang.).
- Mel Croucher, Deus Ex Machina: The Best Game You Never Played In Your Life [e-book, Google Books], Acorn Books, 2014.
- Chris Priestman, Deus Ex Machina: The 30-year-old arthouse videogame that time forgot [online], Kill Screen, 23 marca 2015 [dostęp 2023-07-09] (ang.).
- Dan Whitehead, Speccy nation: a tribute to the golden age of British gaming, The Zebra Partnership, 2012, ISBN 978-1-4791-9392-9.