Melinda Czink
| ||
_(14420620667).jpg)
| ||
| Państwo |  Węgry
| |
| Data i miejsce urodzenia | 22 października 1982 Budapeszt | |
| Wzrost | 178 cm | |
| Masa ciała | 62 kg | |
| Gra | leworęczna, oburęczny bekhend | |
| Status profesjonalny | 2000 | |
| Zakończenie kariery | 2014 | |
| Trener | Ian Barstow | |
| Gra pojedyncza | ||
| Wygrane turnieje | 1 WTA, 20 ITF | |
| Najwyżej w rankingu | 37 (21 września 2009) | |
| Australian Open | 2R (2004, 2009) | |
| Roland Garros | 3R (2009) | |
| Wimbledon | 3R (2011) | |
| US Open | 3R (2003) | |
| Gra podwójna | ||
| Wygrane turnieje | 0 WTA, 10 ITF | |
| Najwyżej w rankingu | 78 (10 maja 2010) | |
| Australian Open | 2R (2010, 2013) | |
| Roland Garros | 1R (2006, 2009, 2010) | |
| Wimbledon | 1R (2006, 2009–2011) | |
| US Open | 1R (2006, 2009, 2012) | |
Melinda Czink (ur. 22 października 1982 w Budapeszcie) – węgierska tenisistka, reprezentantka kraju w Fed Cup, olimpijka z Aten (2004).
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jej mężem jest Ernest Uncz, Bułgar niemieckiego pochodzenia.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Zawodową tenisistką była w latach 2000–2014. W pierwszym sezonie swoich startów zadebiutowała w cyklu WTA Tour podczas eliminacji do turnieju w Budapeszcie. Przegrała tam w trzeciej rundzie z Eleną Wagner. Pierwszy turniej rangi ITF wygrała rok później w Stambule. Pierwszy ćwierćfinał w zawodach WTA Tour osiągnęła w sezonie 2003 w Helsinkach. Po tym turnieju pierwszy raz awansowała do pierwszej setki rankingu, na pozycję nr 93. Podczas kolejnego sezonu poprawiła te miejsce na 64. Zagrała również na igrzyskach olimpijskich w Atenach odpadając w pierwszej rundzie singla i debla[1]. W grze podwójnej startowała wspólnie z Anikó Kapros.
Na początku 2005 jako szczęśliwa przegrana (w eliminacjach przegrała z Aną Ivanović) doszła do finału imprezy WTA Tour w Canberze, w którym doznała drugiej porażki z Ivanović. We wrześniu tego samego roku doszła do ćwierćfinału w Kalkucie, pokonując rozstawioną z nr 3 Sanię Mirzę w drugiej rundzie.
Jedyny w karierze tytuł w Cyklu WTA Tour odniosła we wrześniu 2009 w Québec, w finale pokonując Lucie Šafářovą[2]. W styczniu 2010 została finalistką gry podwójnej w Brisbane mając za partnerkę Arantxę Parra Santonję.
W latach 2003–2006 reprezentowała Węgry w Fed Cup rozgrywając 12 meczów i połowę z nich wygrywając.
W rankingu gry pojedynczej Czink najwyżej była na 37. miejscu (21 września 2009), a w klasyfikacji gry podwójnej na 78. pozycji (10 maja 2010).
Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]
| Legenda | |
|---|---|
| Wielki Szlem | |
| Igrzyska olimpijskie | |
| WTA Tour Championships | |
| 1988 – 2008 |
|
| Kategoria I | |
| Kategoria II | |
| Kategoria III | |
| Kategoria IV | |
| Kategoria V | |
| 2009 – 2020 |
|
| WTA Premier Mandatory | |
| WTA Premier 5 | |
| WTA Premier | |
| WTA International Series | |
| WTA 125K series (2012–2020) | |
Gra pojedyncza (1–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 9 stycznia 2005 | Canberra | Twarda |  Ana Ivanović
|
5:7, 1:6 |
| Zwyciężczyni | 1. | 20 września 2009 | Québec | Dywanowa (hala) |  Lucie Šafářová
|
4:6, 6:3, 7:5 |
Gra podwójna (0–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 10 stycznia 2010 | Brisbane | Twarda |  Arantxa Parra Santonja
|
Andrea Hlaváčková Lucie Hradecká
|
6:2, 6:7(3), 4–10 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Melinda Czink Bio, Stats, and Results, Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2017-09-30] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-13] (ang.).
- ↑ Czink captures Bell Challenge, „The Globe and Mail”, 20 września 2009 [dostęp 2017-09-30] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie WTA (ang.). Women’s Tennis Association. [dostęp 5 czerwca 2015].
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 5 czerwca 2015].
- Profil na stronie Pucharu Billie Jean King (ang.). Billie Jean King Cup. [dostęp 5 czerwca 2015].