Ryjonos birmański
| Melogale personata[1] | |||
| I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1831 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
ryjonos birmański | ||
| Podgatunki | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Ryjonos birmański[4], ryjonos[5][a] (Melogale personata) – gatunek niewielkiego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Obszary leśne i trawiaste od prowincji Asam do środkowych Chin, północne Indochiny, Tajwan i Hajnan.
Cechy[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała: 33-43 cm Długość ogona: 14-23 cm Masa ciała: 1-3 kg
Budowa ciała podobna do kuny. Grzbiet barwy szaro- lub czarnobrązowej, strona brzuszna jaśniejsza. Na grzbiecie najczęściej biaława lub czerwonawa pręga. Na głowie czarne oraz żółtawe plamy. Układ plam na głowie jest cechą indywidualną każdego osobnika. Nos długi i ruchliwy, przypominający nos koati. Ogon puszysty, kończyny krótkie. Stopy wyposażone w długie, silne pazury służące do kopania.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Spędza dzień w samodzielnie wykopanych norach lub innych kryjówkach. Na żerowanie wychodzi o zmierzchu i nocą. Tajwańskie ryjonosy są doskonałymi wspinaczami i można zaobserwować jak śpią w rozwidleniu konarów. Ryjonosy są dzikie i nieustraszone, zaatakowane lub w sytuacji bez wyjścia wydzielają, jak wiele łasicowatych okropny zapach.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Jest wszystkożerny. Zjada małe ssaki, owady, dżdżownice oraz owoce.
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
W maju lub czerwcu samica rodzi w norze 1 do 3 młodych. Są one długo zależne od mleka matki i obserwowano już w pełni wyrośnięte osobniki podczas ssania.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Melogale personata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Melogale personata. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 września 2009]
- ↑ J.W. Duckworth i inni, Melogale personata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 159. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 136. ISBN 83-01-14344-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Ring (red.) Leksykon Zwierząt – SSAKI (2001) Wydawnictwo Horyzont