Przejdź do zawartości

Michał Guzik

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Guzik
Ilustracja
Michał Guzik w mundurze austriackim (przed 1918)
Data urodzenia

28 września 1883

Data i miejsce śmierci

23 lutego 1933
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Narodowość

polska

Rodzice

Jan, Honorata

Małżeństwo

Magdalena

Krewni i powinowaci

Jan Keller (brat przyrodni)

Odznaczenia
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry)
Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Guzik (ur. 28 września 1883, zm. 23 lutego 1933 w Sanoku) – polski urzędnik, funkcjonariusz policji, oficer.

Grobowiec Michała Guzika

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Michał Guzik[1] urodził się 28 września 1883[2][3]. Był synem Jana (1851-1918, szewc pochodzący z Brzozowa)[4][5] i Honoraty z domu Dąbrowskiej, po pierwszym mężu Keller[2] (1845-1931)[6][7][8][3]. Jego przyrodnim bratem był Jan Keller (1876–1945)[9].

Odbył naukę szkolną w wymiarze siedmiu klas[3]. Od 1 lipca 1899 do 30 czerwca 1901 był zatrudniony w kancelarii adwokackiej Antoniego Bośniackiego w Sanoku[3]. Od 1 lipca 1901 do 22 marca 1902 pracował w C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Sanoku[3]. Następnie, od 23 marca do 8 września 1902 był zatrudniony u notariusza Antoniego Kokurewicza w Sanoku[3]. Potem, od 9 września 1902 do 9 października 1904 był pracownikiem C. K. Głównego Urzędu Podatkowego w Sanoku[3]. Ponadto był zatrudniony w czasie popołudniowym w oddziale karnym C. K. Sądu Powiatowego w Sanoku oraz w biurze c. k. radcy sądowego Leonidasa Czyrowskiego[10].

Został powołany do służby w C. K. Obronie Krajowej i od 10 października 1904 do 15 września 1907 służył w 18 pułku piechoty z Przemyśla[11]. Po zwolnieniu z wojska 16 września 1907 podjął pracę w oddziale podatkowym przy starostwie c. k. powiatu sanockiego jako pomocnik kancelaryjny[10]. Od 1 kwietnia 1910 był sierżantem policji w Sanoku (zastępując na stanowisku praktykanta policji Maksymiliana Słuszkiewicza)[12]. W pierwszej połowie 1914 otrzymał awans w postaci przeniesienia go na posadę urzędnika przy magistracie miasta Sanoka[13]. W swojej pracy odnosił sukcesy, np. doprowadził do wykrycia sprawców kradzieży z 24 marca 1912 w mieszkaniu Emila Gawła[14], a w styczniu 1914 grupy kieszonkowców[15].

W międzyczasie w C. K. Obronie Krajowej został mianowany na stopień kadeta piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1911[16], następnie awansowany na stopień chorążego piechoty w rezerwie z dniem 1 stycznia 1911[17]. Od 1911 był przydzielony do 1 pułku piechoty z Wiednia[18][19][20]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do służby wojskowego[13]. Odbywał służbę w zakresie utrzymania jeńców wojennych[15]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty w rezerwie z dniem 1 lutego 1916[21][22]. Do 1918 pozostawał z przydziałem do 1 pułku piechoty (od 1917 przemianowany na Pułk Strzelców Nr 1)[21][23].

W 1916 powrócił do Sanoka[15]. Na początku tego roku pozostawał w charakterze praktykanta policji w Sanoku, a 2 marca 1916 został stabilizowany w dotychczasowym charakterze służbowym[15]. W późniejszym czasie zastąpił na stanowisku dotychczasowego inspektora policji w Sanoku, Wiktora Dręgiewicza (był nim w 1921)[15]. Od 18 grudnia 1924 był zatrudniony w urzędniczym charakterze komisarza Magistratu miasta Sanoka[15]. Później pozostawał formalnie na stanowisku pomocnika referenta[15]. Był jednym z trzech urzędników, którzy objęli obowiązki dotychczasowego sekretarza Magistratu, Tomasza Rozuma, po jego przejściu na emeryturę w 1931[24]. Do końca życia pozostawał w randze komisarza magistratu miasta Sanoka[25].

W 1917 z okazji wbicia gwoździa do Tarczy Legionów w Sanoku dokonał wsparcia finansowego na fundusz dla legionistów-inwalidów oraz wdów i sierot po legionistach[26]. U kresu wojny był w składzie delegacji skierowanej z rady miejskiej w Sanoku na pertraktacje z dowódcą stacjonującego w mieście pułku, płk. Iwanem Maksymowiczem[27]. Należał do Towarzystwa Eleuterya w Sanoku[10]. Zarówno przed, jak i po 1918 był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[28][29].

25 kwietnia 1914 ożenił się z wdową, Magdaleną Swobodą[13] z domu Florek[2][30] (1894-1962[31]). Zamieszkiwał przy ulicy Antoniego Potockiego 30 (pierwotnie budynek figurował pod numerem konskrypcyjnym 395)[32][25][15]. Zmarł 23 lutego 1933 w Sanoku[30][15]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 25 lutego 1933[25][33][34].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Obrony Krajowej był określany w języku niemieckim jako „Michael Guzik”.
  2. ↑ a b c Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 23 (poz. 12).
  3. ↑ a b c d e f g Policja miejska ↓, s. 58.
  4. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 217 (poz. 20).
  5. ↑ Jan Guzik. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2020-06-19].
  6. ↑ Księga małżeństw 1905–1912 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 50 (poz. 8).
  7. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 364 (poz. 77).
  8. ↑ Honorata Guzik. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2020-06-19].
  9. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1887/1888 (zespół 7, sygn. 6). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 14.
  10. ↑ a b c Policja miejska ↓, s. 59.
  11. ↑ Policja miejska ↓, s. 58–59.
  12. ↑ Policja miejska ↓, s. 58, 59.
  13. ↑ a b c Policja miejska ↓, s. 60.
  14. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 4, 31 marca 1912. 
  15. ↑ a b c d e f g h i Policja miejska ↓, s. 61.
  16. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1912. Wiedeń: 1912, s. 218.
  17. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1913. Wiedeń: 1913, s. 191.
  18. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1912. Wiedeń: 1912, s. 281.
  19. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1913. Wiedeń: 1913, s. 251.
  20. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1914. Wiedeń: 1914, s. 220.
  21. ↑ a b c Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916, s. 45.
  22. ↑ a b Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 90.
  23. ↑ Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 209.
  24. ↑ Policja miejska ↓, s. 61–62.
  25. ↑ a b c Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. 226 (poz. 3359).
  26. ↑ Potwierdzenie wpłaty 66 koron zebranych z puszki przy wypłatach zasiłków wojennych, dokonanej przez Michała Guzika z okazji wbicia gwoździa do Tarczy Legionów, na fundusz dla legionistów – inwalidów oraz wdów i sierot po legionistach. Sumę przyjął Powiatowy Komitet Narodowy w Sanoku. zbrojownia.cbw.wp.mil.pl. [dostęp 2020-06-19].
  27. ↑ Wojciech Sołtys: Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939. Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne. W: Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 505. ISBN 83-86077-57-3.
  28. ↑ Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku za lata 1914., 1915., 1916., 1917., 1918. i 1919. Sanok: 1920, s. 18.
  29. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 147, 151, 153. ISBN 978-83-939031-1-5.
  30. ↑ a b Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 378 (poz. 15).
  31. ↑ Magdalena Guzik. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2020-06-19].
  32. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 20.
  33. ↑ Policja miejska ↓, s. 62.
  34. ↑ Michał Guzik. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2020-06-19].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Guzik&oldid=72439839”