Milutin Bojić
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Język | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
|
Plava grobnica (oda) | |
| Strona internetowa | |
Milutin Bojić, Милутин Бојић (ur. 18 maja 1892 w Belgradzie, zm. 8 listopada 1917 w Salonikach[1]) – serbski poeta, dramaturg i krytyk literacki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny rzemieślniczej, był najstarszym spośród pięciorga dzieci Jovana i Sofii z d. Barjaktarević[1]. Uczył się w II liceum w Belgradzie, które ukończył z wysoką lokatą, dzięki czemu został zwolniony ze zdawania egzaminu dojrzałości[2]. Podjął studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu w Belgradzie. Brał udział w wojnach bałkańskich, w tym czasie podróżował po terenach zajętych przez armię serbską, jako korespondent prasy belgradzkiej[1]. W czasie I wojny światowej przeniósł się wraz z rodziną do Aranđelovaca, a następnie do Niszu, gdzie pracował jako cenzor[1]. W Niszu w 1915 zmarła jego matka[1]. Milutin pozostawił rodzeństwo pod opieką krewnych w Kraljevie i wraz z bratem Radivoje przeszedł z armią serbską przez góry Albanii, służąc w oddziale telegrafistów[1]. Po przybyciu na Korfu pracował w służbie wywiadu armii serbskiej[2]. W 1916 wyjechał do Francji, gdzie przebywał ponad miesiąc, a następnie do Salonik, gdzie pracował jako urzędnik ministerstwa spraw wewnętrznych[1]. W 1917 jego stan zdrowia gwałtownie się pogorszył, cierpiał na gruźlicę. Zmarł w szpitalu wojskowym w Salonikach. Pochowany na miejscowym cmentarzu wojskowym, mowę pożegnalną wygłosił obecny na uroczystości Ivo Ćipiko[1]. W 1922 jego doczesne szczątki przeniesiono na Nowy Cmentarz w Belgradzie (kwatera 29)[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze utwory publikował w czasie nauki w szkole średniej[2]. W wieku 15 lat pisał pierwsze dramaty historyczne tworzące trylogię Деспотова круна[1]. W czasie I wojny światowej napisał w Niszu poemat Kain, który uległ zniszczeniu po wkroczeniu do miasta armii bułgarskiej. Dokumentował odwrót armii serbskiej przez Albanię, a po przybyciu na Korfu pisał sonety i mniejsze utwory poetyckie[1]. Pod koniec życia w Salonikach opublikował tomik Песме бола и поноса, poświęcony cierpieniom narodu serbskiego. Drukarnia Akvarione, w którym miały się ukazać kolejne jego utwory spłonęła w wielkim pożarze Salonik w 1917[2].
- 1914: Pesme
- 1915: Kain (poemat)
- 1917: Pesme bola i ponosa (poezja)
- 1910: Lanci (dramat)
- 1913: Kraljeva jesen (dramat)
- 1913-1914: Gospođa Olga (dramat)
- 1915: Uroševa ženidba (dramat)
- 1978: Sabrana dela Milutina Bojića I-IV
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Јован Делић: Милутин Бојићпјесник модерне и вјесник авангарде: о поезији и поетици Милутина Бојића. Visegrad: 2020, s. 379.
- Милутин Бојић. [online], srpskaenciklopedija.org [dostęp 2024-01-21] (serb.).