Muggsy Spanier
 „Muggsy” Spanier (1946) | |
| Imię i nazwisko |
Francis Joseph Spanier |
|---|---|
| Pseudonim |
„Muggsy” |
| Data i miejsce urodzenia |
9 listopada 1901 |
| Data i miejsce śmierci |
12 lutego 1967 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania |
Ted Lewis, Ben Pollack |
| Zespoły | |
| The Bucktown Five The Chicago Rhythm Kings Muggsy Spanier’s Ragtime Band | |
Francis Joseph Spanier, ps. „Muggsy” (ur. 9 listopada 1901 w Chicago, zm. 12 lutego 1967 w Sausalito)[1] – amerykański kornecista jazzowy, pionier stylu chicagowskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Już jako młody chłopiec grał na perkusji[2]. Mając trzynaście lat, porzucił ją dla kornetu[1]. Ponadto jako nastolatek uprawiał zawodniczo baseball[3][4]. Na początku lat 20. przybrał przydomek „Muggsy”, który zapożyczył od Johna McGraw, trenera baseballowej drużyny New York Giants.
W 1920 zaczął grać zawodowo. Słuchał wówczas świetnych muzyków afroamerykańskich, którzy zjeżdżali do Chicago z Południa. Największe wrażenie zrobił na nim kornecista Joe „King” Oliver, który pewnego razu zaprosił go do zagrania ze swoim zespołem Creole Jazz Band w Lincoln Gardens[2]. Było to przeżycie, którego nigdy nie zapomniał, natomiast gra Olivera pozostała jego inspiracją do końca życia[2]. „King” podarował mu wtedy tłumik do kornetu, który potem używał podczas wszystkich występów i nagrań[2].
W latach 20. współpracował z czołowymi zespołami: dixielandowym The Bucktown Five, oraz Raya Millera i Teda Lewisa, w którym grał siedem lat[1]. Uczestniczył także w najwcześniejszych nagraniach jazzu w stylu chicagowskim. Były to interpretacje m.in. utworów I Found a New Baby i There'll Be Some Changes Made, wykonywane przez The Chicago Rhythm Kings, studyjny zespół o zmiennym składzie[2]. Oprócz niego grało w nim wielu muzyków takich jak Frank Teschemacher, Joe Sullivan, Eddie Condon i Gene Krupa. Od 1936 do 1938 był członkiem orkiestry perkusisty Bena Pollacka. Pracę przerwała mu na siedem miesięcy choroba wrzodowa[1]. Podczas występów w Nowym Orleanie doznał perforacji przewodu pokarmowego, która wywołała poważne komplikacje, i na sygnale został przewieziony do szpitala Touro[2]. Życie uratował mu dr Alton Ochsner, któremu poświęcił skomponowane przez siebie utwory Relaxin’ at the Touro i Oh, Doctor Ochsner. Pierwszy z nich stał się później motywem przewodnim jego zespołów. Po rekonwalescencji wrócił do pracy i w 1939 sformował oktet Muggsy Spanier’s Ragtime Band. Nagrał z nim szesnaście standardów dixielandowych dla wytwórni Bluebird, które stały się zaczynem i wzorcem dla późniejszego odrodzenia tego gatunku (Dixieland Revival). Niestety jego zespół wyprzedził o kilka lat Dixieland Revival i z braku pracy został rozwiązany. On sam dołączył na jakiś czas do orkiestry Boba Crosby'ego. Potem niedługo prowadził własny big-band. Następnie jako „wolny strzelec” grał z nowojorskimi zespołami dixielandowymi. W 1950 rozpoczął stopniowe przenosiny na Zachodnie Wybrzeże. W 1957 Spanierowie sprzedali swój dom w Chicago i zamieszkali w Kalifornii – najpierw w San Francisco, a później przeprowadzili się do Sausalito.
Od 1957 do 1959 współpracował w San Francisco z zespołem pianisty Earla Hinesa. Często grywał w tamtejszym klubie Hangover. W 1960 odbył tournée po Europie, ciesząc się wielką popularnością za sprawą m.in. odnowionej mody na muzykę dixielandową. Mimo kłopotów z sercem występował aż do 1964, w którym postanowił przejść na emeryturę. Ostatni koncert dał na festiwalu jazzowym w Newport[3]. U szczytu swojej kariery muzycznej był ulubieńcem wielu celebrytów m.in. chicagowskiego gangstera Diona O'Baniona i brytyjskiego księcia Walii, który nazwał go „parem tłumika”[3].
Zmarł w swoim kalifornijskim domu w wieku 65 lat. Został pochowany na cmentarzu katolickim Mount Carmel w Sausalito[4].
Małżeństwa
[edytuj | edytuj kod]Był dwukrotnie żonaty. O jego pierwszym małżeństwie brak informacji. W 1950 ożenił się po raz drugi. Poślubił Ruth Marie Gluck, aktorkę i copywriterkę ogłoszeniową, która opiekowała się nim i wspierała w trudnych okresach przez resztę życia[2][5]. Był serdecznym ojczymem dla jej dwóch dorosłych synów: Toma Griesa (1922–1977) – reżysera i scenarzysty filmowego[5], oraz Charlesa Josepha, ps. Buddy Charles – perkusisty oraz wokalisty jazzowego i popowego.
Wybrana dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- 1956
- The Great 16! – Muggsy Spanier’s Ragtime Band (RCA Victor)
- Muggsy Spanier and His Dixieland Band (Mercury)
- 1973 Ragtime Jazz – Muggsy Spanier & Sidney Bechet (Olympic Records/Everest Records)
- 1976 Muggsy Spanier – Volume II – Guest Artist Earl „Fatha” Hines (Everest Records)
- 2003 Little David Play Your Harp – Muggsy Spanier and His Orchestra (Archives of Jazz)
- 2013 Muggsy Spanier’s Ragtime Band – Live at Club Hangover, San Francisco, April/May 1953 (Acrobat) – 2 CD
- 2019
- Muggsy Spanier – Don't Get Around Much Anymore (Nagel Heyer Records)
- Muggsy Spanier – Rare and Unissued Recordings 1941–1952 (Jazzology) – 2 CD
- John Muggsy Spanier (Membran/Classic Jazz Archive) – 2 CD
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Muggsy Spanier. allmusic.com. [dostęp 2024-08-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Muggsy Spanier. The San Francisco Traditional Jazz Foundation Collection. [dostęp 2024-08-10]. (ang.).
- ↑ a b c Spanier, 60, Chicago Jazz Pioneer, Dies, „The Chicago Tribune”, 13.02.1967
- ↑ a b Francis Joseph „Muggsy” Spanier. Find A Grave. [dostęp 2024-08-10]. (ang.).
- ↑ a b Tom Gries w bazie IMDb (ang.)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Muggsy Spanier, allmusic.com
- Muggsy Spanier, The San Francisco Traditional Jazz Foundation Collection
- Francis Joseph „Muggsy” Spanier, Find A Grave