Niccolò Oddi
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 września 1715 |
| Data i miejsce śmierci |
25 maja 1767 |
| Arcybiskup Rawenny | |
| Okres sprawowania |
20 lutego 1754–25 maja 1767 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
maj 1767 |
| Prezbiterat |
1 stycznia 1754 |
| Sakra biskupia |
20 stycznia 1754 |
| Kreacja kardynalska |
26 września 1766 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
20 stycznia 1754 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Niccolò Oddi SJ (ur. 26 września 1715 w Perugii, zm. 25 maja 1767 w Arezzo) – włoski biskup rzymskokatolicki, kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 26 września 1715 w Perugii, jako najstarszy z pięciorga dzieci hrabiego Schifanoi Marcantonia Oddiego i Altavilli Ranieri[1]. Początkowo nauki pobierał pod kierunkiem swojego wuja, kardynała Giacoma Oddiego, natomiast później podjął studia na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”[1]. Jesienią 1746 roku uzyskał tam stopień doktora utroque iure[1]. Większość młodości spędził mieszkając z Giacomo Oddim, początkowo w Wenecji, a następnie w Viterbo[1]. W grudniu 1746 roku został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a w latach 1747–1750 pełnił funkcję wicelegata w Romanii[1]. 30 grudnia 1753 roku przyjął święcenia diakonatu, a dwa dni później – prezbiteratu[2]. 14 stycznia 1754 został wybrany tytularnym arcybiskupem Traianopolis, a sześć dni później przyjął sakrę z rąk swojego wuja[2]. 12 lutego został mianowany nuncjuszem apostolskim w Królestwie Niemieckim i przybył do Kolonii 9 sierpnia[1]. 21 grudnia 1759 roku przeniesiono go do placówki w Konfederacji Szwajcarskiej[2]. W kwietniu 1760 zrezygnował z nuncjatury z Kolonii i cztery miesiące później osiadł w Lucernie[1]. W 1764 roku był specjalnym wysłannikiem Stolicy Apostolskiej na Sejm Rzeszy, gdzie dokonano elekcji Józefa II na cesarza rzymskiego narodu niemieckiego[1]. Dzięki poparciu dla nowego władcy, Oddi był w stanie przywrócić kilka przywilejów dla Państwa Kościelnego, takich jak pierwszeństwo w korpusach dyplomatycznych[1]. W styczniu 1764 zrezygnował z funkcji dyplomatycznych, a miesiąc później został mianowany arcybiskupem Rawenny[2]. 26 września 1766 roku został kreowany kardynałem prezbiterem, a trzy miesiące później otrzymał kościół tytularny Matki Bożej Ołtarza Niebiańskiego[2]. Był członkiem m.in. Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów i Kongregacji ds. Ceremoniału[1]. Miał udać się do Romanii, lecz przebywając w Perugii zachorował i przeniósł się do Arezzo[1]. Początkowo przebywał w klasztorze kapucynów, lecz w maju 1767 przeniósł się do klasztoru jezuitów[1]. Odebrał tam śluby zakonne, jednak zmarł 25 maja[2].