Nikołaj Ignatjew

Nikołaj Pawłowicz Ignatjew
	; Nikołaj Ignatjew w 1900
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia?/29 stycznia 1832 ; Petersburg, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	20 czerwca?/3 lipca 1908 ; Krupoderyńce, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie
	Ambasador Imperium Rosyjskiego w Chinach
Okres	od 17 lutego 1859; do 11 lutego 1861
Poprzednik	Ewfimij Putjatin
Następca	Lew Balljuzek
	Ambasador Imperium Rosyjskiego w Turcji
Okres	od 14 lipca 1864; do 15 stycznia 1877
Poprzednik	Jewgienij Nowikow
Następca	Aleksiej Łobanow-Rostowski
	Minister własności państwowej
Okres	od 25 marca 1881; do 4 maja 1881
Poprzednik	Andriej Liwen
Następca	Michaił Ostrowski
	Minister Spraw Wewnętrznych
Okres	od 4 maja 1881; do 30 maja 1882
Poprzednik	Michaił Loris-Melikow
Następca	Dmitrij Tołstoj
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nikołaj Pawłowicz Ignatjew, ros. Николай Павлович Игнатьев (ur. 17 stycznia^?/29 stycznia 1832 w Petersburgu, zm. 20 czerwca^?/3 lipca 1908) k majątku Krupoderyńce – rosyjski hrabia, polityk, dyplomata, rzecznik panslawizmu^[1].

Życiorys

Był synem generała Pawła Ignatjewa. Uczył się w elitarnym Korpusie Paziów i Akademii Sztabu Generalnego. Od 1849 odbywał służbę w Pułku Huzarów w Lejbgwardii. W 1856 zaangażował się w karierę wywiadowczą i dyplomatyczną. W 1860 z wielkim sukcesem^[1] pełnił funkcję negocjatora traktatu pekińskiego, w którym Chiny przystały na aneksję rosyjskie w Kraju Ussuryjskim, w tym z Władywostokiem. Od 1864 do 1877 ambasador w Konstantynopolu (stolica Turcji – ob. Stambuł), propagował na tym stanowisku powiększenie protekcji Rosji na wszystkich Słowian mieszkających na Bałkanach. Zyskał przydomek „Ojca Kłamstw”^[1]. Jego aspiracje polityczne zostały wcielone w życie na początku 1878, gdy zmusił Turcję do przyjęcia traktatu z San Stefano po odniesieniu nad nią przez Rosjan zwycięstwa militarnego. Układ przewidywał – niezależnie od bezpośrednich nabytków^[1] utworzenie autonomicznej Wielkiej Bułgarii. Zwycięstwo idei panslawistycznych okazało się krótkie podobnie jak istnienie Wielkiej Bułgarii^[1] – naciski mocarstw zachodnich, których reprezentanci zgromadzili się w czerwcu i lipcu 1878, doprowadziły do rewizji traktatu z San Stefano i zastąpienia go traktatem berlińskim. Przewidywał on jedynie stworzenie niewielkiej Bułgarii, która zachowywała stosunek lenny wobec tureckiego sułtana.

W 1881 na tron wstąpił Aleksander III Romanow, którego poprzednik i ojciec Aleksander II zginął w zamachu bombowym Woli Ludu. Po objęciu przezeń władzy Ignatiew został ministrem spraw wewnętrznych. Stosując metody represyjne^[1] miał za zadanie zlikwidować organizację rewolucyjną odpowiedzialną za zamach na cara. Jako równoczesny zwolennik umiarkowanych reform spotkał się z krytyką ze strony Konstantina Pobiedonoscewa. W 1882 został zdymisjonowany.

Na jego nagrobku wyryto poza imieniem i nazwiskiem dwie nazwy: „Pekin” i „San Stefano”^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Palmer 1998 ↓, s. 268.

Bibliografia

A. Onou (red.), The memoirs of Count N. Ignatyev, „Slavonic Review”, 1931–1932
Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wiesław Horabik, Tadeusz Szafrański (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998, s. 268.
B. H. Sumner, Russia and the Balkans, 1870–1880, 1937

[CITEREFPalmer1998268-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Palmer 1998 ↓, s. 268.

[1]