Oharewicze
52°46′18″N 26°31′28″E/52,771667 26,524444 Cerkiew św. Włodzimierza Wielkiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1646 |
| Kod pocztowy |
225450 |
| Tablice rejestracyjne |
1 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
| 52°46′18″N 26°31′28″E/52,771667 26,524444
| |
Oharewicze (biał. Агарэвічы, ros. Огаревичи, hist. również Ogirewicze, Aharewiczy[1]) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie hancewickim obwodu brzeskiego około 7 km na wschód od Hancewicz. Siedziba sielsowietu.
Znajduje się tu parafialna cerkiew prawosławna pw. św. Włodzimierza[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Na podstawie prac archeologicznych przeprowadzonych m.in. na terenie tej wsi wiadomo, że okolica ta była zamieszkana już około 4–5 tysięcy lat przed naszą erą.
Pierwsza znana dziś wzmianka o Oharewiczach pochodzi z 1473 roku[3]. Od końca XVII wieku dobra te były własnością rodziny Świeżyńskich herbu Poraj. W pierwszej połowie XVIII wieku należały do Michała Świeżyńskiego[4]. Od 1869 roku należały do Karla Matwiejewicza, w 1876 roku miały powierzchnię 17957 dziesięcin. Na początku XX wieku przeszły na własność rodziny Opackich herbu Prus i pozostały w jej rękach do 1939 roku. Ostatnimi właścicielkami były Maria Opacka i Irena Świeżyńska[4][5].
Po II rozbiorze Polski w 1793 roku Oharewicze wcześniej należące do województwa nowogródzkiego Rzeczypospolitej, znalazły się na terenie powiatu słuckiego (ujezdu) kolejno guberni: słonimskiej, litewskiej, grodzieńskiej i mińskiej Imperium Rosyjskiego. Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Oharewicze wróciły do Polski, znalazły się w gminie Kruhowicze w powiecie łuninieckim województwa poleskiego, od 1945 roku – w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi[6][1].
W 2009 roku w Oharewiczach mieszkały 1133 osoby[7].
Dwór
[edytuj | edytuj kod].jpg)
Pierwszy znany dwór został wzniesiony przez Świeżyńskich na początku XIX wieku. Stał w starszym od niego parku. Był to parterowy na podmurówce, drewniany, dziewięcioosiowy dom z frontowym gankiem o czterech cienkich kolumnach podtrzymujących trójkątny szczyt. Od tyłu miał na skrajnych osiach skrzydła, z wejściami przez małe dwukolumnowe ganki. Dom był przykryty gładkim, czterospadowym dachem gontowym[4][8]. W 1911 roku dom został przebudowany przez Opackich. Miał wtedy 11 pokoi. Do domu dobudowano przedłużenie prawego skrzydła, skręcające ku ogrodowi. Zbudowano też dwie oficyny, zmodernizowano park. W 1939 roku folwark liczył 12 budynków.
Dom przetrwał wojny, jednak po kolejnej przebudowie, w latach 90. XX wieku zatracił cechy dworu, zmieniono również cechy resztek parku[9]. Na pozostałym terenie powstały nowe zabudowania[5][10].
Majątek w Oharewiczach jest opisany w:
- 1. tomie Pamiętników z życia Ewy Felińskiej (strony 220–221)
- 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Oharewicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 412.
- ↑ Ганцевичское благочиние → Приход храма Святого Равноапостольного князя Владимира д.Огаревичи Ганцевичского района. pinskeparh.by. [dostęp 2021-02-04]. (ros.).
- ↑ Oharewicze na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-12-12].
- ↑ a b c d Oharewicze, [w:] Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 307–308, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ a b Огаревичи, усадьба Свержинских. W: Анатолий Тарасович Федорук: Старинные усадьбы Берестейщины. Mińsk: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2004, s. 447–449. ISBN 985-11-0305-5. [dostęp 2015-12-12]. (ros.).
- ↑ Oharewicze, wieś na stronie Radzima.net. [dostęp 2015-12-12].
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności – 14 października 2009. [dostęp 2015-12-12].
- ↑ Збор помнікаў гісторыі і культуры. Брестская область. Mińsk: Белорусская Советская Энциклопедия имени Петруся Бровки, 1990, s. 157. (biał.).
- ↑ Агарэвічы, Oharewicze, Огаревичи. W: Леанід Міхайлавіч Несцярчук: Замкі, палацы, паркі Берасцейшчыны. Mińsk: БЕЛТА, 2002, s. 95. ISBN 985-6302-37-4. [dostęp 2015-12-12]. (biał.).
- ↑ Огаревичи na stronie Globus Białorusi. [dostęp 2015-12-12]. (ros.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ewa Felińska: Pamiętniki z życia. T. 1. Wilno: Nakładem i drukiem Józefa Zawadzkiego, 1856.