Okręty podwodne typu 212A
| |
| Rodzaj okrętu | |
|---|---|
| Kraj budowy | |
| Projekt |
ARGE 212 |
| Stocznia | |
| Zbudowane |
7 |
| Użytkownicy |
|
| Typ poprzedzający | |
| Służba w latach |
2003– |
| Uzbrojenie: | |
| 22 torped DM2A4 Seehecht bądź 24 miny | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe |
|
| Sensory |
radar nawigacyjny Kelvin-Hughes |
| Załoga |
27 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
1450 ton |
| • w zanurzeniu |
1830 ton |
| Długość |
56 metrów |
| Szerokość |
7 metrów |
| Napęd: | |
| 1 generator Diesla MTU 16V 396 1 silnik elektryczny Permasyn (3.875 KM) 9 ogniw paliwowych PEM BZM 34 1 śruba | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg: | |
| • na powierzchni |
8.000 Mm na powierzchni przy 8 w. |
Okręty podwodne typu 212A – niemieckie okręty podwodne o napędzie hybrydowym opartym na bateriach akumulatorowych oraz systemie ogniw paliwowych. Opracowane przez konsorcjum ARGE 212 jednostki, są pierwszymi okrętami podwodnymi w których jako układ rezerwowy zastosowano technologię AIP pod postacią ogniw paliwowych.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Projekt jednostek 212A został ukończony w 1992 roku przez konsorcjum stoczni HDW i TNSW- ARGE 212 we współpracy z IKL[1]. Konstrukcja okrętów tego typu stanowi rozwinięcie wyprodukowanych dla Izraela jednostek typu 800, z wykorzystaniem takiej samej niemagnetycznej stali o dużej wytrzymałości na rozciąganie[2]. Na kiosk przeniesiono jednak stery zanurzenia, a zwiększenie manewrowości podwodnej osiągnięto dzięki zastosowaniu sterów rufowych w konfiguracji "X"[2]. Okręty typu 212A zostały pierwszymi skierowanymi do produkcji seryjnej jednostkami używającymi ogniwa paliwowe (BZM 34) jako dodatkowe źródło energii[2]. Jednostki te wprowadziły po raz pierwszy także silniki elektryczne z magnesami trwałymi (permanent-magnet motor - PMM) do pływania z niewielką prędkością napędzające blisko-bezszumową śrubę[2]. Okręty 212A zdolne są do pływania w zanurzeniu z niewielką prędkością blisko 3 tygodnie, używając swoich ogniw paliwowych jako źródła energii[2]. Okręty typu 212A mają częściowo dwukadłubową strukturę kadłuba o dużej średnicy w części dziobowej. Część ta jest połączona z częścią rufową za pomocą stożkowej sekcji, mieszczącej siłownię baterii paliwowych. Ciekły tlen oraz wodór przechowywane są w metalowych cylindrach umieszczonych dookoła obwodu tej niewielkiej sekcji kadłuba[1]. Prędkość maksymalna okrętu z wykorzystaniem układu AIP bez użycia głównych baterii elektrycznych okrętu wynosi 8 węzłów.
Typ 212A został wyposażony w wysoko zintegrowany system zarządzania i kontroli broni, który integruje sensory, uzbrojenie oraz układ nawigacyjny. Kompleks ten oparty jest o wydajną szynę danych oraz układ obliczeń rozproszonych[3]. W skład układu uzbrojenia okrętu wchodzi sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm, w dwóch grupach po trzy wyrzutnie każda, których działanie oparte jest na zasadzie wypchnięcia torpedy za pomocą tłoka wodnego. Podstawowe uzbrojenie stanowi torpeda ciężka DM2A4 Seehecht[3] (morszczuk).
Program budowy[edytuj | edytuj kod]
Budowa pierwszych czterech jednostek typu, została zatwierdzona 6 lipca 1994 roku, jednakże pierwsze cięcie stali zostało opóźnione do 1 lipca 1998 roku, z powodu modyfikacji niezbędnych dla zapewnienia identyczności konstrukcji z jednostkami budowanymi we Włoszech - dla włoskiej marynarki wojennej - z takim samym kadłubem[1]. Wprowadzone zmiany obejmowały zwiększenie dopuszczalnej głębokości zanurzenia oraz polepszenie warunków życiowych załogi. Budowa okrętów dla Niemiec została podzielona między dwie stocznie: HDW w Kilonii budowała części dziobowe jednostek, zaś TNSW budowała w Emden tylne połowy jednostek. Końcowe łączenie i wyposażanie obu części poszczególnych okrętów zostało podzielone między obydwie stocznie[1].
Jednostki[edytuj | edytuj kod]
Okręty niemieckie[edytuj | edytuj kod]
- U-31 – wodowanie nastąpiło w marcu 2002, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 19 października 2005
- U-32 – wodowanie nastąpiło w grudniu 2003, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 19 października 2005
- U-33 – wodowanie we wrześniu 2004, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 13 czerwca 2006
- U-34 – wodowanie w maju 2005, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 3 maja 2007
- U-35 – wodowanie 15 listopada 2011, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 23 marca 2015
- U-36 – wodowanie 6 lutego 2013, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 10 października 2016[4]
Okręty włoskie[edytuj | edytuj kod]
- „Salvatore Todaro” – rozpoczęcie budowy 3 lipca 1999, wodowanie 6 listopada 2003, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 29 marca 2006
- „Sciré” – rozpoczęcie budowy 27 maja 2000, wodowanie 18 grudnia 2004, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 19 lutego 2007
- „Pietro Venuti” – rozpoczęcie budowy 9 grudnia 2009, wodowanie 9 października 2014, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 6 lipca 2016
- „Romeo Romei” – rozpoczęcie budowy 2012, wodowanie 4 lipca 2015, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 11 maja 2017[5].
Propozycja dla Marynarki Wojennej[edytuj | edytuj kod]
20 listopada 2015 w porcie wojennym w Gdyni zacumował U-34. Wizyta obejmowała m.in. seminarium nt. konstrukcji i wyposażenia niemieckich jednostek typu 212A i 214, które zostały zaoferowane Marynarce Wojennej w planowanym przetargu na trzy nowe okręty podwodne, w ramach programu Orka[6][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Saunders 2002 ↓, s. 254.
- ↑ a b c d e Fontenoy 2007 ↓, s. 333.
- ↑ a b U212 / U214, Germany
- ↑ U 36 wszedł do służby. „Morza i Okręty”, s. 6. ZBIAM. ISSN 2450-3509.
- ↑ Czwarty włoski U-Boot. zbiam.pl, 2017-05-12. [dostęp 2018-02-27].
- ↑ Łukasz Zalesiński: Niemiecki U34 w porcie w Gdyni. polska-zbrojna.pl, 2015-11-20. [dostęp 2015-11-20].
- ↑ Maksymilian Dura, Niemcy odkrywają karty. Okręt podwodny Typu 212A w Gdyni [online], Defence24.pl, 20 listopada 2015 [dostęp 2015-11-20] [zarchiwizowane z adresu 2015-11-21].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-85109-563-2. OCLC 123967432.
- Stephen Saunders: Jane's Fighting Ships 2002–2003. Jane's Information Group, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. OCLC 50282542.
- U212 / U214, Germany. Naval-Technology.com. [dostęp 2012-02-18]. (ang.).