Okręty podwodne typu Sirène (1925)
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia | |
| Zbudowane |
4 |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
1927-1944 |
| Stracone |
3 |
| Uzbrojenie: | |
| 13 torped 1 działo kal. 75 mm 2 km kal. 8 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe • zewnętrzne |
|
| Załoga |
41 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
609 ton |
| • w zanurzeniu |
757 ton |
| Zanurzenie testowe |
80 m |
| Długość |
64 m |
| Szerokość |
5,2 m |
| Zanurzenie |
4,3 m |
| Napęd: | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1300 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM 2 śruby | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg: | |
| • na powierzchni |
powierzchnia: 3500 Mm przy 9 w. |
Okręty podwodne typu Sirène – francuskie okręty podwodne z okresu międzywojennego i II wojny światowej. W latach 1923–1927 w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes zbudowano cztery okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Marine nationale w roku 1927, służąc na Morzu Śródziemnym. Oprócz „Nymphe”, wycofanej ze służby w 1938 roku, wzięły udział w działaniach wojennych. 27 listopada 1942 roku trzy okręty tego typu zostały samozatopione w Tulonie. Podniesione przez Włochów, zostały ponownie zatopione przez alianckie samoloty w latach 1943–1944.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręty podwodne typu Sirène zamówione zostały na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1922 roku[1][2]. Konstruktorem okrętów był inż. Jean Simonot[3][4]. Jednostki charakteryzowały się wysoką manewrowością i silnym uzbrojeniem, lecz miały zbyt długi czas zanurzenia, a ciasnota wnętrza powodowała trudności w obsłudze mechanizmów okrętowych przez załogę[1][3].
Wszystkie okręty typu Sirène zbudowane zostały w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes[5][6]. Stępki okrętów położono w 1923 roku[2], zostały zwodowane w latach 1925–1926[3][5], a do służby w Marine nationale przyjęto je w 1927 roku[2]. Jednostki otrzymały numery burtowe Q123–Q124 i Q132–Q133. Koszt budowy jednego okrętu wyniósł 8 500 000 franków[4].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| „Sirène” (Q123) | Loire | luty 1923 | 6 sierpnia 1925 | 1927 |
| „Naïade” (Q124) | 20 października 1925 | |||
| „Galatée” (Q132) | lipiec 1923 | 18 grudnia 1925 | ||
| „Nymphe” (Q133) | 1923 | 1 kwietnia 1926 |
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręty podwodne typu Sirène były średniej wielkości okrętami podwodnymi o konstrukcji dwukadłubowej[1][3]. Długość całkowita wynosiła 64 metry, szerokość 5,2 metra i zanurzenie 4,3 metra[1][7]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 609 ton, a w zanurzeniu 757 ton[3][5][a]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 1300 koni mechanicznych (KM)[4][5]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM[5][6]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów na powierzchni i 7,5 węzła w zanurzeniu[3][5][b]. Zasięg wynosił 3500 Mm przy prędkości 9 węzłów (2300 Mm przy 13 węzłach) w położeniu nawodnym oraz 75 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[3][5][c]. Zbiorniki paliwa mieściły 60 ton oleju napędowego[2][5], a energia elektryczna magazynowana była w bateriach akumulatorów typu D liczących 140 – 144 ogniwa[8][9]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, zaś autonomiczność 20 dób[2][9].
Okręty wyposażone były w siedem wyrzutni torped kalibru 550 mm: dwie wewnętrzne i dwie zewnętrzne na dziobie, jedną wewnętrzną na rufie oraz jeden podwójny obrotowy zewnętrzny aparat torpedowy za kioskiem, z łącznym zapasem 13 torped[1][3][d]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 75 mm L/35 M1925 oraz dwa karabiny maszynowe kal. 8 mm (2 x I)[2][5].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 3 oficerów oraz 38 podoficerów i marynarzy[5][6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręty pełniły służbę na Morzu Śródziemnym[3]. W 1938 roku z nieznanych przyczyn „Nymphe” została skreślona z listy floty i następnie złomowana[2][5][e]. W momencie wybuchu II wojny światowej pozostałe okręty nadal pełniły służbę na Morzu Śródziemnym, wchodząc w skład 19. dywizjonu 1. Flotylli okrętów podwodnych w Tulonie[10]. W czerwcu 1940 roku okręty nadal stacjonowały w Tulonie[11]. Po zawarciu zawieszenia broni między Francją a Niemcami jednostki znalazły się pod kontrolą rządu Vichy[12]. 27 listopada 1942 roku, podczas ataku Niemców na Tulon, wszystkie trzy okręty zostały samozatopione[3][6]. Jednostki zostały później podniesione przez Włochów, lecz zostały ponownie zatopione przez amerykańskie samoloty w latach 1943–1944[2][5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jane's Fighting Ships 1934 podaje wyporność 552/745 ton[4]; J. Lipiński 548/744 tony[7], zaś Jane's Fighting Ships 1940 i Jane’s Fighting Ships of World War II – 548/764 tony[8][9].
- ↑ Według J. Labayle-Couhata prędkość nawodna wynosiła 13,5 węzła[6]; na próbach „Galatée” osiągnął 14,3 węzła[5].
- ↑ J. Labayle-Couhat i Navypedia podają, że zasięg 3500 Mm był osiągany przy prędkości 7,5 węzła[2][6]; zaś według Jane's Fighting Ships 1940 i Jane’s Fighting Ships of World War II zasięg nawodny wynosił 2000 Mm przy 10 węzłach, a podwodny 90 Mm przy 5 węzłach[8][9].
- ↑ Według J. Labayle-Couhata okręty posiadały trzy wyrzutnie dziobowe, dwie rufowe i podwójną wyrzutnię zewnętrzną[6].
- ↑ Według P.E. Fontenoya „Nymphe” została złomowana 25 czerwca 1941 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 273.
- ↑ a b c d e f g h i j k Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 183.
- ↑ a b c d Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: 1934, s. 204.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 272.
- ↑ a b c d e f g Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: 1971, s. 80.
- ↑ a b Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, s. 540.
- ↑ a b c Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: 1941, s. 194.
- ↑ a b c d Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989, s. 131.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: SIRÈNE submarines (1927). Navypedia. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
- Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
- Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, NOVEMBER 1940 (Part 2 of 2) Friday 15th – Saturday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).
- Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-194-X. (ang.).
