Owies głuchy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Owies głuchy
Ilustracja
Systematyka[1]
Domena eukarionty
Królestwo rośliny
Klad rośliny naczyniowe
Klad rośliny nasienne
Klasa okrytonasienne
Klad jednoliścienne
Rząd wiechlinowce
Rodzina wiechlinowate
Rodzaj owies
Gatunek owies głuchy
Nazwa systematyczna
Avena fatua L.
Sp. Pl.: 80 (1753)
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Owies głuchy (Avena fatua L.) – gatunek zboża należący do rodziny wiechlinowatych. Jako gatunek rodzimy występuje w Eurazji i północnej Afryce. Ponadto szeroko rozprzestrzeniony jako gatunek zawleczony w regionach o klimacie umiarkowanym[2]. W Polsce spotykany głównie na południu, gdzie jest pospolitym chwastem w uprawach.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Łodyga
Źdźbło o wysokości 30–100 cm, rzadziej dorasta do 150 cm[3].
Kwiaty
Zebrane w kwiatostan – wiechę z licznymi gałązkami, które w okresie późniejszym zwisają. Kłoski dorastają do 18–22 mm długości, przeważnie 3-kwiatowe, rzadziej 2-kwiatowe. Plewy równe lub dłuższe od kwiatów. Oś kłoska po dojrzeniu rozpada się powyżej plew i między kwiatami[3].
Owoce
Ziarniaki.
Gatunki podobne
Od owsa zwyczajnego odróżnia się brunatną barwą ziarniaków, zakończonych długimi ościami[4].

  • Wiecha

  • Kłos

  • Ziarniaki

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Owies głuchy w uprawie zboża
Rozwój
Roślina jednoroczna (in. terofit), przechodząca cały cykl życiowy w ciągu jednego sezonu wegetacyjnego[3]. Kwitnie od czerwca do lipca[3].
Genetyka
Liczba chromosomów 2n = 42[5][3].
Siedlisko
Zasiedla przydroża oraz uprawy zbożowe i okopowe. Rośnie przeważnie na glebach gliniastych i ilastych[4]. We florze Polski uznawany za archeofit, częsty w wielu regionach[3].
Fitosocjologia
Gatunek charakterystyczny dla rzędu Centauretalia cyani oraz związku Caucalidion lappulae[6].
Bioindykacja
Uciążliwy chwast, występuje przeważnie w uprawach zbóż ozimych i jarych oraz w okopowych. Nasiona dojrzewają wcześniej niż uprawianych zbóż i osypują się przed ich zbiorem, przez co mogą jeszcze silniej zachwaszczać następne uprawy. Skutecznie rywalizuje z roślinami uprawnymi o składniki odżywcze. Posiada duże możliwości krzewienia się[4]. W ekologicznych uprawach okopowych i niewielkich uprawach zbożowych skuteczną metodą zwalczania jest ręczne wyrywanie roślin w czerwcu, przed dojrzeniem i wysiewem nasion[7].

Zmienność[edytuj | edytuj kod]

Owies głuchy jest blisko spokrewniony z owsem zwyczajnym (Avena sativa)[4], z którym tworzy mieszańce[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-12-30] (ang.).
  2. ↑ Taxon: Avena fatua L.. W: Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture, Agricultural Research Service. [dostęp 2020-12-12].
  3. ↑ a b c d e f g Lucjan Rutkowski, Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 590, ISBN 978-83-01-14342-8.
  4. ↑ a b c d Marcin Bortniak. Owies głuchy. Biologia i zwalczanie. „Gazeta Rolnicza Nasza Rola”, 3 kwietnia 2015. 
  5. ↑ Avena fatua. W: Flora of China [on-line]. [dostęp 2014-01-26].
  6. ↑ Władysław Matuszkiewicz, Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13520-4, OCLC 749271059.
  7. ↑ Owies głuchy: opis, szkodliwość i skuteczne zwalczanie. [dostęp 2020-12-12].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  1. Przewodnik. Rośliny i Zwierzęta. Warszawa: Multico, 1997. ISBN 83-7073-092-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Owies_głuchy&oldid=62458351”