Przejdź do zawartości

Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez MalarzBOT (dyskusja | edycje) o 16:58, 28 lut 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua
Symbol zabytku nr rej. 597 z 1 VII 1965
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

Al. Ujazdowskie 27

Styl architektoniczny

neorenesans

Architekt

Leandro Marconi

Rozpoczęcie budowy

1866

Ukończenie budowy

1868

Ważniejsze przebudowy

odbudowa 1948-1949

Pierwszy właściciel

Wilhelm Rau

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua”
Ziemia52°13′26,77″N 21°01′24,65″E/52,224103 21,023514

Pałacyk Wilhelma Ellisa Rauaneorenesansowy pałac zaprojektowany przez Leandra Marconiego dla Wilhelma Ellisa Raua mieszczący się w Warszawie przy Al. Ujazdowskich 27 i od Pięknej 10a.

Wygląd pałacyku

W fasadzie pałacyku umieszczono ryzality wzbogacone portykami z okrągłymi balkonami. W narożach ryzalitów elewacji frontowej znajdowały się figury przedstawiające Architekturę i Rzeźbę wykonane przez Marconiego oraz posągi Malarstwa i Mechaniki dłuta Andrzeja Pruszyńskiego. Ludwik Kucharzewski stworzył dekoracje fontanny, zaś w elewacji bocznej umieszczono wykonane przez niego medaliony z 1882. W pracach nad dekorowaniem pałacu pracował także malarz Jan Strzałecki.

Historia

Wilhelm Rau był warszawskim przemysłowcem, współzałożycielem zakładów metalowych firmy "Lilpop, Rau i Loewenstein". W 1865 wynajął Leandra Marconiego do budowy pałacyku na tej posesji. Wybudowano go w latach 1866-1868 w stylu włoskiego renesansu. W 1906 jego właścicielką została Maria z Sapiehów Branicka. Zmarła w 1919; pałacyk odziedziczyła po niej jej córka Maria Radziwiłłowa. W drugiej połowie dwudziestolecia międzywojennego pałac wynajmowany był przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych i pełnił funkcję rezydencji wiceministra Jana Szembeka.

Willa spłonęła w 1944. W latach 1948-1949 została odbudowana ze zmianami według projektu Szymona Syrkusa i szwajcarskiego architekta Hansa Schmidta. W planach odbudowy nie uwzględniono kilku rzeźb znajdujących się wcześniej w elewacjach.

Mieści się tu Ambasada Szwajcarii wraz z przedstawicielstwem szwajcarskiej organizacji promocji eksportu Osec. Obok niego znajduje się Ambasada Stanów Zjednoczonych.