Pablo Iglesias Turrión

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pablo Iglesias Turrión
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 października 1978
Madryt

Zawód, zajęcie

polityk, politolog, wykładowca akademicki

Alma Mater

Uniwersytet Complutense w Madrycie

Stanowisko

drugi wicepremier (2020–2021), minister ds. praw socjalnych i Agendy 2030 (2020–2021)

Partia

Podemos

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Pablo Manuel Iglesias Turrión (ur. 17 października 1978 w Madrycie[1]) – hiszpański polityk, politolog, wykładowca akademicki i prezenter telewizyjny, w latach 2014–2021 sekretarz generalny partii Podemos, deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji, parlamentarzysta krajowy, w latach 2020–2021 drugi wicepremier oraz minister ds. praw socjalnych i Agendy 2030.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent prawa (2001) i nauk politycznych (2004) na Uniwersytecie Complutense w Madrycie, na tej samej uczelni w 2008 obronił doktorat. Kształcił się podyplomowo m.in. na Uniwersytecie Karola III w Madrycie. Zawodowo związany z macierzystą uczelnią, gdzie został wykładowcą nauk politycznych[1].

Od młodości związany ze skrajną lewicą, w wieku 14 lat wstąpił do UJCE, młodzieżówki Komunistycznej Partii Hiszpanii. Był również członkiem rady wykonawczej lewicowej fundacji CEPS. Zajął się także działalnością publicystyczną, pisząc w dzienniku „Público” i na portalach internetowych. Od 2003 pracował również w telewizji, w stacjach Tele K i następnie Canal 33 prowadził program polityczny La Tuerka, a w 2013 został prezenterem zbliżonej tematycznie produkcji Fort Apache w HispanTV. W tym samym roku stał się również regularnym komentatorem innych telewizyjnych programów publicystycznych, m.in. El gato al agua, La Sexta Noche, Las mañanas de Cuatro[1].

W 2014 został liderem nowo utworzonej lewicowej partii Podemos i głównym kandydatem tego ugrupowania w wyborach europejskich[1], uzyskując mandat eurodeputowanego VIII kadencji[2]. W listopadzie tego samego roku wybrany na nowo utworzoną funkcję sekretarza generalnego partii[3].

Zrezygnował z zasiadania w PE w październiku 2015. W wyborach krajowych w grudniu tego samego roku został wybrany w skład Kongresu Deputowanych[4], mandat utrzymywał również w 2016[5], kwietniu 2019[6] i listopadzie 2019[7].

Kilka tygodni po ostatnich z tych wyborów jako lider koalicji Unidas Podemos (skupiającej ugrupowania lewicowe i komunistyczne) zawarł porozumienie koalicyjne z Hiszpańską Socjalistyczną Partią Robotniczą[8]. W styczniu 2020 w drugim rządzie Pedra Sáncheza objął stanowiska drugiego wicepremiera oraz ministra do spraw praw społecznych i Agendy 2030[9][10].

W marcu 2021 ustąpił z funkcji rządowych w związku z kandydowaniem w wyborach regionalnych w Madrycie[11]. W głosowaniu z maja 2021, wygranym przez Partię Ludową, uzyskał mandat posła do regionalnego parlamentu[12]. Wkrótce po tych wyborach zrezygnował z funkcji partyjnych, ogłaszając wycofanie się z działalności politycznej[13].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Partner życiowy polityk Irene Montero, z którą ma troje dzieci[14].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Bolivia en Movimiento. Acción colectiva y poder político (2007)
  • Multitud y acción colectiva postnacional (2009)
  • Desobedientes (2011)
  • ¡Que no nos representan!: El debate sobre el sistema electoral español (2011)
  • Cuando las películas votan. Lecciones de ciencias sociales a través del cine (2011)
  • Maquiavelo frente a la gran pantalla. Cine y política (2013)
  • Abajo el Régimen (2013)[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Pablo Iglesias Turrión. buscabiografias.com. [dostęp 2014-06-10]. (hiszp.).
  2. ↑ Los 54 eurodiputados españoles. elpais.com, 26 maja 2014. [dostęp 2014-06-10]. (hiszp.).
  3. ↑ 95.311 personas eligen a Pablo Iglesias secretario general de Podemos. eldiario.es, 15 listopada 2014. [dostęp 2021-05-06]. (hiszp.).
  4. ↑ Listado de los diputados electos en los comicios de hoy. elconfidencial.com, 21 grudnia 2015. [dostęp 2015-12-21]. (hiszp.).
  5. ↑ El nuevo Congreso cambia a 43 diputados. elmundo.es, 27 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-27]. (hiszp.).
  6. ↑ Un Congreso casi paritario: estos son los nombres de los nuevos diputados por provincias. elespanol.com, 29 kwietnia 2019. [dostęp 2019-04-29]. (hiszp.).
  7. ↑ Estos son los 350 diputados elegidos el 10-N para el nuevo Congreso. servimedia.es, 11 listopada 2019. [dostęp 2019-11-11]. (hiszp.).
  8. ↑ PSOE-Podemos governing plan will see hikes on taxes and the minimum wage. elpais.com, 30 grudnia 2019. [dostęp 2020-01-05]. (ang.).
  9. ↑ Pedro Sánchez presenta a los 22 miembros del primer Gobierno de coalición de la democracia española. lamoncloa.gob.es, 12 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-13]. (hiszp.).
  10. ↑ Pedro Sánchez asiste a la promesa de los miembros del Ejecutivo ante el Rey. lamoncloa.gob.es, 13 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-13]. (hiszp.).
  11. ↑ Pablo Iglesias traspasa sus carteras a Yolanda Díaz e Ione Belarra: «Quedan en buenas manos». abc.es, 31 marca 2021. [dostęp 2021-04-09]. (hiszp.).
  12. ↑ Carla Antonelli, el exJemad… los que entran y los que no entran en la Asamblea de Madrid tras las elecciones. 20minutos.es, 5 maja 2021. [dostęp 2021-05-05]. (hiszp.).
  13. ↑ Pablo Iglesias quits, leaving an indelible mark on Spanish politics. euronews.com, 5 maja 2021. [dostęp 2021-05-06]. (ang.).
  14. ↑ Irene Montero da a luz a su tercer hijo, una niña que ha nacido de forma prematura. larazon.es, 20 listopada 2019. [dostęp 2020-01-05]. (hiszp.).
Drugi rząd Pedra Sáncheza (2020–2023)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pablo_Iglesias_Turrión&oldid=71777340”