Papieski Komitet Nauk Historycznych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Papieski Komitet Nauk Historycznych (łac. Pontificius Comitatus de Scientiis Historicis) – instytucja Kurii Rzymskiej zrzeszająca ekspertów z dziedziny historii, zarówno duchownych jak i świeckich. Zajmuje się badaniami historycznymi ze szczególnym uwzględnieniem historii Kościoła i papiestwa. Wydaje publikacje naukowe oraz organizuje szereg kongresów, konferencji, sympozjów i spotkań studyjnych związanych z tematyką historyczną. Papieski Komitet Nauk Historycznych jest członkiem Międzynarodowej Komisji Nauk Historycznych[1].

Obecnie liczy 28 członków.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Gdy w 1879 papież Leon XIII otworzył dla naukowców Tajne Archiwa Watykanu powstała potrzeba powołania organu Stolicy Apostolskiej zajmującego się studiami historycznymi. Papież ten listem apostolskim Saepenumero considerantes z 18 sierpnia 1883 powołał Komisję Kardynałów ds. Badań Historycznych. W 1938 Stolica Apostolska przystąpiła do Międzynarodowej Komisji Nauk Historycznych.

7 kwietnia 1954 papież Piusa XII utworzył Papieski Komitet Nauk Historycznych, który przejął prowadzenie badań historycznych na Watykanie.

Zarząd[edytuj | edytuj kod]

Przewodniczący[edytuj | edytuj kod]

Sekretarze[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. CISH. [dostęp 2017-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]