Parafia św. Marcina w Nowym Mieście

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parafia św. Marcina w Nowym Mieście
Ilustracja
kościół parafialny
Państwo

 Ukraina

Siedziba

Nowe Miasto

Adres

ul. Ruska 9, Nowe Miasto

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Diecezja

lwowska

Dekanat

Sambor

kościół

kościół św. Marcina w Nowym Mieście

Proboszcz

ks. Józef Czarnik

Wezwanie

św. bp Marcin z Tours

Wspomnienie liturgiczne

11 listopada

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Parafia św. Marcina w Nowym Mieście”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Parafia św. Marcina w Nowym Mieście”
Ziemia49°37′09,53″N 22°51′28,16″E/49,619314 22,857822

Parafia św. Marcina w Nowym Mieście – parafia znajdująca się w Nowym Mieście w archidiecezji lwowskiej w dekanacie Sambor, na Ukrainie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Parafia erygowana w 1419. Obecny kościół zbudowany został w 1463 lub 1512 na miejscu poprzedniego. W 1648 przed najazdem kozackim schronili w nim się mieszkańcy miasta. Jednak zostali oni wymordowani przez oddziały Chmielnickiego. Jeszcze wiele lat później na ścianach kościoła widoczne były ślady krwi[1][2].

W 1939 parafia należała do dekanatu dobromilskiego diecezji przemyskiej. Po II wojnie światowej Nowe Miasto Przemyskie (obecnie Nowe Miasto) znalazło się w ZSRR[3].

W 1946 proboszcz nowomiejski, ks. Budowski, wyjechał do Polski. Na wyjazd nie zdecydował się ks. Jan Szetela, który trafił do tej parafii jako neoprezbiter w 1937 i służył w niej jako wikariusz. Objął on tym samym probostwo. Sprawował posługę duszpasterską również w okolicznych parafiach, w których nie było księży, a kościoły zostały pozamykane oraz wśród unitów. Mieszkał w prywatnych domach parafian, gdyż plebanię znacjonalizowano. 11 sierpnia 1950 został aresztowany przez NKWD i skazany na 10 lat łagrów, konfiskatę mienia, 5 lat zsyłki i pozbawienie praw obywatelskich na 5 lat. Odrzucił propozycję uniknięcia kary w zamian za wyjazd do Polski i został zesłany do łagru w Karagandzie, gdzie pracował m.in. w kopalni. Zwolniony w 1955 powrócił do swojej parafii, w której służył do 1991, będąc prześladowanym przez władze państwowe. Dzięki posłudze ks. Jana Szeteli nowomiejski kościół był jednym z nielicznych kościołów, które nie zostały zamknięte przez komunistyczne władze[4]. W każdą niedzielę o godzinie 12.00 odbywa się msza święta w języku polskim[5].

Terytorium parafii[edytuj | edytuj kod]

Bąkowice, Grabownica, Grodzisko, Hruszatyce, Komarowice, Nowe Miasto, Posada Nowomiejska.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nowe Miasto, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 227.
  2. Kurier Galicyjski Krótka opowieść o Nowym Mieście
  3. ks. Sławomir Zych: Diecezja przemyska obrządku łacińskiego w warunkach okupacji niemieckiej i sowieckiej 1939-1944/1945. Przemyśl: Wydawnictwo Archidiecezji Przemyskiej, 2011. ISBN 978-83-88522-76-5.
  4. kresy.pl ks Jan Szetela. Ten, który wytrwał do końca
  5. KG, Msze św. niedzielne w języku polskim na Ukrainie [online], kuriergalicyjski.com [dostęp 2017-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-07] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]