Patrick O’Neal
| |
| Imię i nazwisko |
Patrick Wisdom O’Neal |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 września 1927 |
| Data i miejsce śmierci |
9 września 1994 |
| Zawód |
aktor, restaurator |
| Współmałżonek |
Cynthia Baxter |
| Lata aktywności |
1951–1994 |
Patrick Wisdom O’Neal (ur. 26 września 1927 w Ocala, zm. 9 września 1994 na Manhattanie) – amerykański aktor i restaurator.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Ocala na Florydzie jako syn Marthy Hearn i Coke’a Wisdoma O’Neala[1]. Po ukończeniu Ocala High School i Riverside Military Academy w Gainesville w stanie Georgia, rozpoczął studia aktorskie na wydziale dramatycznym University of Florida w Gainesville[2]. W tym okresie był związany z zespołem teatralnym Florida Players.
Po uzyskaniu stopnia licencjata O’Neal zaciągnął się do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych i brał udział w wojnie koreańskiej. W jej trakcie reżyserował krótkie filmy szkoleniowe. Po 15 miesiącach służby powrócił do Nowego Jorku i studiował w Actors Studio i Neighborhood Playhouse[3].
Kariera[edytuj | edytuj kod]
W 1951 po raz pierwszy wystąpił na małym ekranie w serialu telewizyjnym NBC Robert Montgomery zaprasza. Przez całe dziesięciolecia głównym polem jego działalności aktorskiej była telewizja, gdzie na ogół grał role epizodyczne. W 1958 debiutował na Off-Broadwayu w roli Waltera Schwarza w przedstawieniu Lulu[4]. W 1961 trafił na Broadway grając Fredericka Wohlmutha w Dalekim kraju i wielebnego T. Lawrence’a Shannona w Nocy iguany Tennessee Williamsa[5] z Bette Davis. W 1963 powrócił na Off-Broadway w sztuce J.P. Donleavya Ginger Man[4], gdzie w roli Sebastiana Balfe’a Dangerfielda pokazał się jako „czarujący i zabawny, pomimo całej swojej krnąbrności, okrucieństwa i nieszczerości”[3].
Według autorów The Film Encyclopedia, ponad 40–letnia kariera Patricka O’Neala to niemal wyłącznie „niesympatyczne role drugoplanowe”[6]. W odcinku serialu kryminalnego Columbo (1972) – pt. „Plan morderstwa” (Blueprint for Murder) wcielił się w morderczego architekta. John Huston chciał, aby zagrał główną rolę w dramacie W zwierciadle złotego oka po śmierci pierwszego wyboru, Montgomery’ego Clifta; jednak ostatecznie przyjął tę rolę Marlon Brando. Następnie Huston obsadził O’Neala w filmach – dreszczowcu szpiegowskim List na Kreml (The Kremlin Letter, 1970) w roli Charlesa Rone’a[7], agenta amerykańskiej organizacji szpiegowskiej, zaangażowanego w polowanie na list wysłany przez Amerykanów na Kreml, i dramacie krótkometrażowym Niepodległość (Independence, 1976) w roli George’a Washingtona[8], a O’Neal zagrał także reżysera filmowego bardzo podobnego do Hustona w melodramacie Sydneya Pollacka Tacy byliśmy (1973)[9].
W 1963 O’Neal i jego brat Michael otworzyli restaurację o nazwie Ginger Man w pobliżu Lincoln Center na Manhattanie[8].
Śmierć[edytuj | edytuj kod]
Zmarł w Saint Vincent’s Catholic Medical Centers w Nowym Jorku na niewydolność oddechową w wieku 66 lat[3][8]. W chwili śmierci cierpiał również na raka płuc i gruźlicę[10].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
12 stycznia 1957 zawarł związek małżeński z Cynthią Baxter, z którą miał dwóch synów – Maximiliana i Fitzjohna[3].
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
Filmy[edytuj | edytuj kod]
- 1954: Czarna tarcza rodu Falworth (The Black Shield of Falworth) – Walter Blunt
- 1960: Widok z tarasu – dr Jim Roper
- 1963: Kardynał – Cecil Turner
- 1965: Król szczurów – sierżant Max
- 1966: Przyjemne szaleństwo – dr Oliver West
- 1966: Alvarez Kelly – major Albert Stedman
- 1968: Sekretne życie amerykańskiej żony – Tom Layton
- 1968: Gdzie byłeś, gdy zgasły światła? – Peter Garrison
- 1969: Stiletto – George Baker
- 1969: Obrona zamku – kpt. Lionel Beckman
- 1970: List na Kreml – Charles Rone
- 1970: El Condor – Chavez
- 1972: Corky – Randy
- 1972: Cicha noc, krwawa noc – John Carter
- 1973: Tacy byliśmy – George Bissinger
- 1974: Zabić króla – David Howard
- 1975: Żony ze Stepford – Dale Coba
- 1985: Substancja – Fletcher
- 1987: Jaki ojciec taki syn – dr Larry Armbruster
- 1989: Nowojorskie opowieści – Phillip Fowler
- 1990: Q & A – Kevin Quinn
- 1990: Alicja – ojciec Alicji
- 1991: Dla naszych chłopców – Shephard
- 1992: Liberator – kpt. Adams
Seriale TV[edytuj | edytuj kod]
- 1957–1958: Dick and the Duchess – Dick Starrett
- 1959: One Step Beyond – Mitchell Campion
- 1963: Doktor Kildare – dr Harvey Robert Jones
- 1963–1964: Defenders – George Wheaton/Jackson Dark/Sammy Slater
- 1964: Alfred Hitchcock przedstawia – George Maxwell
- 1965: Wojna o ocean – Neal Owynn
- 1967: Matchless – Perry Liston
- 1968: Zabójstwo na zlecenie – Richard Cutting
- 1972: Columbo – Elliot Markham
- 1973: Barnaby Jones – Charles Manly Wheeling
- 1974: Barnaby Jones – Frank Cabot
- 1975: Ulice San Francisco – kpt. Jacob Keely
- 1976: Barnaby Jones – Coleman Reeves
- 1978: Columbo – Frank Flanagan
- 1978–1979: Kaz – Samuel Bennett
- 1985: Napisała: Morderstwo – Si Parrish
- 1985: Perry Mason: Powrót Perry Masona – Arthur Gordon
- 1988: Maigret – Kevin Portman
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Patrick O’Neal Biography (1927–1994). FilmReference.com. [dostęp 2023-08-10]. (ang.).
- ↑ Patrick O’Neal Has Jan 6. Role In 'Millionaire'. Ocala Star-Banner. [dostęp 2023-08-10]. (ang.).
- ↑ a b c d Eric Pace: Patrick O’Neal, 66, an Actor And Manhattan Restaurateur. „The New York Times”, 1994-09-14. [dostęp 2022-12-16]. (ang.).
- ↑ a b Patrick O’Neal. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2023-08-10]. (ang.).
- ↑ Patrick O’Neal. Internet Broadway Database. [dostęp 2023-08-10]. (ang.).
- ↑ Ephraim Katz, Ronald Dean Nolen: The Film Encyclopedia. Wyd. 7. New York: Collins Reference, 2012, s. 1107. ISBN 978-0-06-202615-6. (ang.).
- ↑ Patrick O’Neal. Rotten Tomatoes. [dostęp 2023-08-10]. (ang.).
- ↑ a b c Myrna Oliver: Patrick O’Neal; Versatile Actor, Restaurateur. „Los Angeles Times”, 1994-09-15. [dostęp 2023-08-10]. (ang.).
- ↑ Patrick O’Neal Biography. AllMovie. [dostęp 2023-08-10]. (ang.).
- ↑ Actor Patrick O’Neal dies at 66. The Victoria Advocate. [dostęp 2023-08-10]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ephraim Katz, Ronald Dean Nolen: The Film Encyclopedia. Wyd. 7. New York: Collins Reference, 2012, s. 1107. ISBN 978-0-06-202615-6. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Patrick O’Neal w bazie IMDb (ang.)
- Patrick O’Neal w bazie Filmweb
- Patrick O’Neal w bazie Notable Names Database (ang.)