Polska Akademia Literatury
 |
Ten artykuł od 2014-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Polska Akademia Literatury – istniejąca w latach 1933-1939 jedna z instytucji życia literackiego II Rzeczypospolitej.
Powołana została rozporządzeniem Rady Ministrów RP. Zajmować się miała uhonorowaniem i promowaniem najwybitniejszych współczesnych utworów literatury polskiej. Zgodnie ze statutem miała za cel podniesienie poziomu literatury polskiej, współdziałając z rządem we wszystkich jego poczynaniach dla dobra kultury i sztuki polskiej. W założeniu miała być najwyższym organem opiniotwórczym w sprawach języka, literatury i kultury polskiej.
Przyznawała, w latach 1935-1939, dwa najwyższe odznaczenia: Złoty i Srebrny Wawrzyn Akademicki, za wkład w rozwój literatury polskiej. Ceniona była także Nagroda Młodych, będąca swoistym namaszczeniem wschodzących młodych talentów.
Jej struktura wzorowana była na podobnej Akademii Francuskiej. Liczyła 15 członków dożywotnich, z których 7 pierwszych wybierał minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, 8 następnych wybierali już sami członkowie Akademii.
Jej protektorami i członkami honorowymi byli m.in. prezydent Ignacy Mościcki i marszałek Józef Piłsudski.
Jej skład:
- Wacław Sieroszewski, prezes
- Leopold Staff, wiceprezes
- Juliusz Kaden-Bandrowski, sekretarz generalny
- Wacław Berent
- Piotr Choynowski
- Zofia Nałkowska
- Zenon Przesmycki
- Karol Irzykowski
- Juliusz Kleiner
- Bolesław Leśmian
- Karol Hubert Rostworowski
- Wincenty Rzymowski
- Tadeusz Boy-Żeleński
- Jerzy Szaniawski
- Tadeusz Zieliński
Skład jej zmienił się po śmierci Choynowskiego (1935) i Leśmiana (1937) i po wycofaniu się Rzymowskiego (1937) i Rostworowskiego (1937). Powołano wówczas nowych członków Akademii, odtąd w jej skład wchodzili:
Nagrody Polskiej Akademii Literatury
