Polska Partia Socjalistyczna – dawna Frakcja Rewolucyjna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Polska Partia Socjalistyczna – dawna Frakcja Rewolucyjna
Skrót PPS-dFR
Lider Rajmund Jaworowski
Data założenia 17 października 1928
Data rozwiązania wrzesień 1939
Ideologia polityczna sanacja, socjalizm
Poglądy gospodarcze socjalizm
Młodzieżówka Organizacja Młodzieżowa

Polska Partia Socjalistyczna – dawna Frakcja Rewolucyjna – polska lewicowa partia polityczna o nastawieniu prosanacyjnym. Nazwą nawiązała do Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcji Rewolucyjnej.

Utworzona 17 października 1928 przez grupę działaczy PPS na czele z Rajmundem Jaworowskim, popierających przewrót Józefa Piłsudskiego. W wyniku podziału z PPS odeszły grupy z okręgów: Warszawa, Warszawa-Podmiejska, Śląsk, Łódź, Częstochowa.

Klub parlamentarny PPS (Związek Parlamentarny Polskich Socjalistów) opuściło 10 posłów (Rajmund Jaworowski, Zygmunt Gardecki, Medard Downarowicz, Józef Niski, Julian Smulikowski, Adam Szczypiorski, Antoni Pączek, Marian Malinowski, Antoni Chudy i Zofia Praussowa), tworząc własny klub parlamentarny, którego kierownictwo stanowili: prezes – Julian Smulikowski, wiceprezes – Marian Malinowski, sekretarz – Antoni Chudy i skarbnik – Medard Downarowicz.

1 listopada 1928 w Katowicach partia odbyła swój XXI Kongres[1]. W skład 65-osobowej Centralnej Rady Organizacyjnej wybrano m.in. Jędrzeja Moraczewskiego, Józefa Biniszkiewicza, Medarda Downarowicza, Zygmunta Gardeckiego, Rajmunda Jaworowskiego, Józefa Łokietka, Łukasza Siemiątkowskiego i Tadeusza Szpotańskiego.

PPS-dFR działała głównie w województwie warszawskim oraz lwowskim. W strefie wpływów partii znajdowała się Centralne Zrzeszenie Klasowych Związków Zawodowych. Przy partii działała Organizacja Młodzieżowa.

W wyborach parlamentarnych w 1930 partia poniosła klęskę, nie wprowadzając żadnego parlamentarzysty, oprócz kilku posłów z listy BBWR. Po rozłamie w centrali związków zawodowych współpracujących z dawną Frakcją, zorganizowanym przez Jędrzeja Moraczewskiego, ugrupowanie straciło na znaczeniu.

We wrześniu 1939 partia przestała funkcjonować. W dniu 11 września 1939 jeden z jej przywódców Tadeusz Szpotański ogłosił w prasie:

Quote-alpha.png
Nie posiadając formalnego upoważnienia, biorąc jednak pod uwagę doniosłość chwili, wzywam członków d. Frakcji rewolucyjnej PPS i jej organizacje, by stanęli dziś do solidarnej akcji, kierowanej przez CKW PPS w imię wspólnej wielkiej sprawy, górującej nad wszystkimi innymi zagadnieniami[2].

W trakcie okupacji hitlerowskiej, część działaczy PPS d. Frakcji Rewolucyjnej weszła w skład PPS-WRN.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Numeracja miała wskazywać ciągłość działania z PPS. W tym samym czasie PPS również odbywała swój XXI Kongres w Dąbrowie Górniczej i w Sosnowcu.
  2. ↑ Obrona cywilna Warszawy we wrześniu 1939 r., Warszawa 1964, s. 39

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • Jarosław Tomasiewicz: Naprawa czy zniszczenie demokracji? Tendencje autorytarne i profaszystowskie w polskiej myśli politycznej 1921–1935, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2012, ​ISBN 978-83-226-2125-7​, s. 333–340
  • Jan Tomicki: Polska Partia Socjalistyczna 1892–1948, Książka i Wiedza, Warszawa 1983, ​ISBN 82-05-11099-0​, s. 302–303
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Polska_Partia_Socjalistyczna_–_dawna_Frakcja_Rewolucyjna&oldid=51686246”