Potiomkin (1887)
| Historia | |
| Stocznia |
"R.& W. Hathorn, Leslie & Co" w Newcastle |
|---|---|
| Położenie stępki | |
| Wodowanie | |
 MW Rosji
| |
| Nazwa |
Książę Potiomkin |
| Wejście do służby | |
| Wycofanie ze służby |
kwiecień 1919 |
 MW ZSRR
| |
| Wejście do służby |
1933 |
| Wycofanie ze służby |
14 maja 1942 |
 Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
Sperrbrecher-194 |
| Wejście do służby |
1942 |
| Wycofanie ze służby |
sierpień 1944 |
 ZSRR
| |
| Nazwa |
Potiomkin |
| Wycofanie ze służby |
po 1953 |
| Los okrętu |
oddany na złom |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1260 t |
| Długość |
71,2 m |
| Szerokość |
8,1 m |
| Zanurzenie |
3,64 m |
| Napęd | |
| maszyna parowa 1000 KM | |
| Prędkość |
12 węzłów |
Potiomkin (ros. Потемкин) – rosyjski, radziecki, a następnie niemiecki statek na Morzu Czarnym.
Służba[edytuj | edytuj kod]
Statek został zbudowany w 1887 r. w brytyjskiej stoczni „R.& W. Hawthorn Leslie & Co” w Newcastle jako pasażersko-towarowy parochód dla Rosyjskiego Stowarzyszenia Statków Parowych i Handlu. Według części źródeł nastąpiło to w 1892 r. w stoczni w Mikołajowie. Funkcję kapitana pełnił Iwan Krutnikow. Portem macierzystym była Odessa.
Statek pływał na trasie Chersoń-Mikołajów-Odessa. W latach 1907-1909 przeszedł remont kapitalny w Odessie.
Po wybuchu I wojny światowej wszedł w skład Floty Czarnomorskiej. W 1917 lub 1918 r. przemianowano go na „Potiomkin”. Jesienią 1918 r. w Odessie został przejęty przez wojska niemieckie, a następnie przez alianckich interwentów. Podczas ewakuacji wojsk francuskich z Odessy na początku kwietnia 1919 r., przepłynął na wody pobliskiej Zatoki Tendrowskiej, gdzie został porzucony. 15 maja tego roku zatonął podczas sztormu. W 1933 r. parochód został podniesiony z dna przez czarnomorskie przedsiębiorstwo EPRON. Po przejściu remontu w Odessie pływał ponownie po Morzu Czarnym.
Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 r., został w sierpniu tego roku ewakuowany prawdopodobnie do Sewastopola. W grudniu zainstalowano na nim działo 76 mm. Funkcję kapitana objął T. M. Morozow. Pod koniec grudnia ewakuował z Sewastopola część żołnierzy broniących miasta. Od lutego do kwietnia 1942 r. przewoził różnego rodzaju towary z portów Kaukazu do Kerczu. 4 maja tego roku w porcie w Kamysz-Burun został zaatakowany przez niemieckie samoloty, w wyniku czego zginęło 30 członków załogi, zaś 25 było rannych. Na statku wybuchł pożar. Podczas odwrotu wojsk sowieckich z Cieśniny Kerczeńskiej jego kadłub 14 maja został wysadzony w powietrze i zatopiony. Na początku 1943 r. statek został przez Niemców podniesiony z dna, po czym wyremontowany w Mikołajowie, a następnie w rumuńskim Turnu Severin (według części źródeł w Gałaczu). Uzbrojono go w działo 88 mm, działko 37 mm i 4 działka 20 mm. Włączono go do Flotylli Dunajskiej Kriegsmarine pod nazwą „Sperrbrecher-194”. Pełnił zadania niszczyciela min. Od 1 sierpnia 1944 r. pod nazwą „SM-241” służył w 2 Flocie Obrony Wybrzeża Morza Czarnego.
Część źródeł mówi, że statek 24 sierpnia tego roku zatonął na Dunaju w rejonie Gałacza. Według innych 25 sierpnia został zdobyty przez Sowietów w okolicy Braiły. Istnieje jeszcze wersja, że tego samego dnia zatopiła go sowiecka artyleria. We wrześniu jego kadłub został zdjęty z mielizny i odesłany do Odessy. W 1953 r. stał się hulkiem w porcie w Odessie, ale wkrótce oddano go na złom.