Potok Płowiecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Płowiecki
Potok Płowiecki
Ilustracja
Potok Płowiecki w końcowym odcinku biegu. W głębi rzeka San (2012)
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Potok
Źródło
Współrzędne

49°31′41″N 22°09′23″E/49,528056 22,156389

Ujście
Recypient San
Współrzędne

49°33′49″N 22°12′38″E/49,563611 22,210556

Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, w lewym dolnym rogu znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast w centrum znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „źródło”, powyżej na prawo znajduje się również punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast u góry znajduje się punkt z opisem „ujście”
Multimedia w Wikimedia Commons

Płowiecki (Potok Płowiecki)[1] – potok w Sanoku, uchodzący do Sanu.

Źródła cieku znajdują się w okolicy wsi Płowce w Paśmie Wierchy, skąd Potok Płowiecki biegnie od południowego skraju miasta Sanoka, przez dzielnice: Dąbrówka (wzdłuż ul. Ustronie, przecina ul. Marii Konopnickiej), Zatorze (w obrębie ul. Płowieckiej, ul. Śniegowej, przecina ul. Bartosza Głowackiego, obok ul. Niecałej – nad potokiem leży zabytkowy dom pod numerem 2, wzdłuż ul. 800-lecia, przecinając linię kolejową nr 108, ul. Zagrody, ul. Stanisława Konarskiego) oraz Błonie i Śródmieście[2] (przecina ul. Jagiellońską i biegnie wzdłuż ul. Podgórze) i finalnie uchodzi jako lewy dopływ rzeki San.

Na przełomie XVIII/XIX wieku na Potoku Płowieckim, w okolicach obecnych ulic Niecała i Zagrody, istniał młyn[3]. Pierwotnie Potok Płowiecki oddzielał Posadę Sanocką od Posady Olchowskiej[4]. W 1906 pojawiła się idea regulacji przebiegających przez Sanok Potoku Płowieckiego i Potoku Stróżeckiego, którą popierał m.in. Karol Gerardis[5].

W końcowym biegu Potoku Płowieckiego z kierunku południowego na północ powstawały kładki wzgl. mostki od biegnącej równolegle po stronie zachodniej ul. Podgórze (wcześniej pod nazwą Andrzeja Potockiego i Ludwika Waryńskiego) na stronę wschodnią, gdzie pierwotnie istniały domy, a później w tamtejszej dzielnicy Błonie powstał osiedle bloków mieszkalnych[6][7]. Przydomek „dom nad potokiem” zyskał istniejący do lat 70. XX wieku dworek, należący do rodziny Beksińskich i Lipińskich, leżący przy ul. Jagiellońskiej w bezpośredniej bliskości Potoku Płowieckiego[8]. W pobliżu ujścia Potoku Płowieckiego do Sanu mieści się Zamek Królewski w Sanoku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Na początku XX wieku określany też jako „Potok Płowce”. Deszcze i wylewy. „Kurjer Lwowski”. Nr 174, s. 5, 25 czerwca 1901. 
  2. ↑ Położenie geograficzne dzielnicy „Śródmieście”. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 2016-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-08)].
  3. ↑ Wojciech Sołtys. Z dziejów Sanoka pod zaborami. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 27, s. 94, 1981. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. 
  4. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 13. ISBN 978-83-935385-7-7.
  5. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 142 z 16 września 1906. 
  6. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 412. ISBN 978-83-60380-26-0.
  7. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 49. ISBN 978-83-935385-7-7.
  8. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 22. ISBN 978-83-935385-7-7.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Potok_Płowiecki&oldid=68058291”