Pasmo Wiechy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pasmo Wiechy
Ilustracja
Szyb naftowy na terenie Pasma Wiechy.
Państwo

 Polska

Pasmo

Pogórze Bukowskie, Karpaty

Wysokość

max 525 (Stróżowskie Łazy) m n.p.m.

Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich
Mapa konturowa Bieszczadów Zachodnich, u góry po lewej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Pasmo Wiechy”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, blisko górnej krawiędzi znajduje się czarny trójkącik z opisem „Pasmo Wiechy”
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich
Mapa konturowa Beskidów Wschodnich, w lewym górnym rogu znajduje się czarny trójkącik z opisem „Pasmo Wiechy”
Ziemia49°31′24″N 22°09′32″E/49,523333 22,158889

Pasmo Wiechy – grzbiet górski na Pogórzu Bukowskim zamykający od południa Kotlinę Sanocką, pomiędzy doliną Niebieszczanki i Sanoczka na południu i zachodzie i doliną Młynówki na wschodzie. Długość pasma ok. 9 km, nazwa pochodzi od kulminacji Wiecha 472 m n.p.m. nad Prusiekiem w północnej części i jakoś przyjęła się dla całego grzbietu. Grzbiet przebiega z południowego wschodu na północny zachód, prostopadle do swojego przebiegu, w kierunku doliny Sanu oddaje kilka długich grzbietów bocznych.

Grzbiet główny jest bardzo płaski, szeroki, miejscowo nawet bagnisty, najwyższą kulminacja są Stróżowskie Łazy, dalej na południe nad Porażem pasmo kończy się Księżą Górą 488 m n.p.m. Południowe stoki pasma, cały obszar Księżej Góry, oraz odcinkowo także rejon grani pokryty jest polami i łąkami, i poletkami myśliwskimi, większość grani i północne stoki pokryte są lasem, boczne grzbiety schodzące do doliny Sanu pokryte są polami i łąkami, zabudową wiosek Stróże Małe, Stróże Wielkie, Płowce, Zahutyń, oraz południowych dzielnic Sanoka: Posady, Jerozolimy, Zatorza. Południowe stoki odwadniają potoki Niebieszczanka i Młynówka, na północ płynie kilka potoków uchodzących bezpośrednio do Sanu na terenie Sanoka (Potok Płowiecki, Potok Stróżowski, Brodek, Zahutyń). W górnej części doliny potoku Brodek znajdują się powierzchniowe wycieki ropy naftowej, do dziś eksploatowane chałupniczo metodą płytkich wykopów.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Agnieszka Wędrychowska, Jacek Majerczak, Sebastian Borkowski, Dariusz Hop, Jakub Sadowy: Pogórze Przemyskie. Warszawa: Demart Sp. z o.o., 2006. ISBN 83-7427-274-0.
  • Maciej Skowroński, Agnieszka Skowrońska-Wydrzyńska: Góry Sanockie. Sanok: San, 2005. ISBN 83-919725-3-4.
  • Mapy WIG arkusz Sanok
  • Google Earth i GoogleMaps w tym dostępne tam narzędzia pomiarowe