Pranagozalążkowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pranagozalążkowe
Ilustracja
Archaeopteris sp.
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

naczyniowe

Nadgromada

nasienne

Gromada

pranagozalążkowe

Nazwa systematyczna
Progymnospermophyta Bold et al.

Pranagozalążkowe (Progymnospermophyta) – typ (gromada) roślin kopalnych występujących na Ziemi od dewonu wczesnego do permu. Wyewoluowała prawdopodobnie z trymerofitów i dała początek paprociom nasiennym oraz nagonasiennym[1] lub wszelkim nasiennym[2]. Były to rośliny drzewiaste, o budowie pnia przypominającym nagonasienne, ale rozmnażające się za pomocą zarodników wytwarzanych w jednakowych zarodniach[2]. Ich skamieniałości klasyfikowane są do ok. 30 gatunków, 20 rodzajów, 7 rodzin i dwóch klas[1].

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Rośliny drzewiaste osiągające co najmniej 18 m (Archaeopteris)[3], o pojedynczym, tęgim, prostym pniu osiągającym do 1,5 m średnicy[2] z koroną rozgałęziającą się monopodialnie[1], ale też należały tu rośliny o pędach rozgałęziających się nieregularnie, także dychotomicznie[3]. W budowie wewnętrznej pędu występował tu zarówno typ: protosteli, aktynosteli, polisteli, jak i nawet eusteli[1]. Głęboko sięgające korzenie głównie i odgałęziające się od nich boczne[2] lub też przybyszowe[1].
Liście
Jeszcze do niedawna opisywane były jako okazałe i pierzaste, przypominające liście paproci[3], ale po znalezieniu skamieniałości o lepiej zachowanej architekturze okazało się, że za liście złożone uznawano końcowe odgałęzienia pędów z wyrastającymi wzdłuż nich pojedynczymi liśćmi[2].
Zarodnie
Powstawały na końcowych odcinkach pędów w całości pokrytych zmodyfikowanymi liśćmi płodnymi z zarodniami lub u nasady z liśćmi płonnymi. Liście płodne były zmodyfikowane[2], z osadzonymi na nich jednakowymi zarodniami, wytwarzającymi zarodniki jednakowego kształtu i wielkości[3].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

W obrębie gromady wyróżniane są dwie klasy dzielące się na siedem rzędów[1]:

Gromada: Progymnospermophyta Bold et al.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f А. Новіков, Б. Барабаш-Красни: Сучасна систематика рослин. Львів: Ліга-Прес, 2015, s. 340–343. ISBN 978-966-397-276-3.
  2. a b c d e f K.J. Willis, The evolution of plants, New York: Oxford University Press, 2002, s. 110–112, ISBN 0-19-850065-3, OCLC 49520001.
  3. a b c d e f g Aleksander Jachowicz, Sonia Dybova-Jachowicz: Paleobotanika. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1994, s. 83–84.