Paleoekologia
Ten artykuł od 2010-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji: kwiecień 2008.
Paleoekologia – dziedzina nauki, będąca kierunkiem paleontologii oraz dziedziną ekologii ewolucyjnej, badająca ekologię kopalnych gatunków roślin i zwierząt czy ekosystemów.
Zajmuje się m.in. rekonstruowaniem budowy i funkcjonowania zbiorowisk roślin, warunków środowiska (zwłaszcza klimatu) w minionych epokach geologicznych, badaniem zależności między budową oraz funkcjami organizmów kopalnych a ich przystosowaniem się do środowiska oraz warunkami ekologicznymi ich życia. Badania paleoekologiczne wykonywane są na podstawie:
- szczątków roślin i zwierząt,
- analizy pyłkowej (palinologia),
- datowania w stosunku do organizmów kopalnych i warstw sedymentacyjnych,
- fizycznych pomiarów prób skał, minerałów i powietrza (uwięzionego np. w bursztynie lub lodzie),
- metod izotopowych, analizy chemicznej,
- metod mineralogicznych i geologicznych.
Paleoekologia jest stosunkowo nową dziedziną wiedzy: pierwszy podręcznik paleoekologii napisał rosyjski paleontolog Roman F. Hecker (1957, wydanie francuskie 1960)[1], a w języku angielskim – Derek Ager w r. 1963[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ R.F. Hecker, Bases de la paléoécologie, J. Roger (tłum.), Paris: Technip, 1960, s. 98 (fr.).
- ↑ Derek V. Ager, Principles of Paleoecology: An Introduction to the study of how and where animals and plants lived in the past, New York–San Francisco–Toronto–London: McGraw-Hill, 1963, s. 371, LCCN 62-21239.
