Psary (powiat pułtuski)
Na mapach: 52°42′50″N 21°11′40″E/52,713889 21,194444
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
29 |
Kod pocztowy |
07-215[4] |
Tablice rejestracyjne |
WPU |
SIMC |
0515320[5] |
Położenie na mapie gminy Obryte | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
Położenie na mapie powiatu pułtuskiego | |
52°42′50″N 21°11′40″E/52,713889 21,194444[1] |
Psary – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pułtuskim, w gminie Obryte[5][6]. W Psarach znajduje się zabytkowy budynek szkoły sprzed czasów II wojny światowej.
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0515336 | Psary-Maliki | część wsi |
0515371 | Psary-Nowiny | przysiółek |
Prywatna wieś duchowna położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie kamienieckim ziemi nurskiej województwa mazowieckiego[7]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa ostrołęckiego.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 112535
- ↑ Wieś Psary w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2020-01-29] , liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1065 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Psary (13), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 246 .