Przejdź do zawartości

Restauracja Stylowa w Krakowie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Restauracja Stylowa
Ilustracja
Restauracja „Stylowa” rok 2023
Państwo

 Polska

Miejscowość

Kraków

Adres

os. Centrum C 3

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Restauracja Stylowa”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Restauracja Stylowa”
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Restauracja Stylowa”
Ziemia50°04′29,0″N 20°02′16,2″E/50,074722 20,037833
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Restauracja „Stylowa” – najstarsza restauracja w Nowej Hucie[1], działająca od 1956 roku w lokalu na os. Centrum C 3, w alei Róż, początkowo jako kawiarnia. Określana jako „kultowa”[2].

Budynki osiedla C-31 (obecnie Centrum C) powstały w latach 1953–1955, a głównym projektantem budynku nr 3, w którym się znajduje restauracja, był Adam Fołtyn[3]. Kawiarnię „Stylową” otwarto 22 lipca 1956 roku i był to obok nieistniejącej już restauracji „Arkadia” najelegantszy lokal w Nowej Hucie[4]. Wystrój, w sposób typowy dla wnętrz publicznych z epoki socrealizmu, cechuje się dużą dekoracyjnością, ze sztukateriami na ścianach, marmurowymi posadzkami, żyrandolami i charakterystycznymi kolumnami[5], kawiarnia miała też indywidualnie projektowane meble[6].

W 1957 roku kawiarnia podlegała Nowohuckim Zakładom Gastronomicznym[7]. Przewodnik Huta im. Lenina i Nowa Huta z tegoż roku opisuje ją jako lokal kategorii pierwszej, z pełnym asortymentem dań kawiarnianych, doborową kuchnią i dancingiem[7]. W niej uczono mieszkańców Nowej Huty delektować się kawą[8]. W drzwiach witał gości portier, nie serwowano mocnych alkoholi, a jedynie bułgarskie wina i koniaki[2]. Wewnątrz znajdowało się pianino, na którym grywano popołudniami. W latach 50. XX wieku „Stylową” odwiedzała nowohucka elita: inżynierowie, lekarze, nauczyciele[9]. W późniejszym okresie lokal zyskał famę restauracji dla cinkciarzy[2].

W latach 1973–1989 w bliskim sąsiedztwie „Stylowej” stał pomnik Włodzimierza Lenina projektu Mariana Koniecznego, skierowany twarzą w stronę Placu Centralnego. O Leninie z alei Róż miejscowi mawiali, że wyszedł ze „Stylowej” i idzie do „Arkadii”[10], restauracji zlokalizowanej po drugiej stronie skweru na al. Róż, na os. Centrum B 1 (obecnie mieści się tam bank BPH). Zdarzało się też, że cinkciarze rezydujący w „Stylowej” zamawiali dla żartu „schabowego dla Lenina” i wysyłali za dodatkową opłatą kogoś z obsługi, aby zaniósł kotlet pod pomnik[2][10]. W nocy z 17 na 18 kwietnia 1979 roku[4] pod pomnik podłożono ładunek wybuchowy, wskutek eksplozji którego uszkodzeniu uległa jedynie pięta postaci Lenina – od owego zdarzenia restaurację zaczęto żartobliwie nazywać „Barem pod Kuternogą”[2]. Z restauracją wiąże się też skandal sportowy. W początkach swojej kariery piłkarskiej w Wiśle Kraków i reprezentacji kraju Andrzej Iwan za pobicie jednej z kelnerek „Stylowej” trafił do aresztu[11] i został ukarany roczną dyskwalifikacją[12].

Po przemianach ustrojowych lokal został przejęty przez część pracowników[8]. Po remoncie otwarto go ponownie w październiku 2003 roku, na uroczystości gościła m.in. Krystyna Zachwatowicz[8]. Obecnie „Stylowa” ze względu na zachowany „koloryt peerelowski” jest częstym przystankiem dla turystów zagranicznych zwiedzających Nową Hutę na fali zainteresowania czasami komunizmu[13].

  • Restauracja „Stylowa” rok 2010
    Restauracja „Stylowa” rok 2010
  • Wnętrze restauracji „Stylowej” (październik 2010)
    Wnętrze restauracji „Stylowej” (październik 2010)
  • Wnętrze restauracji (sierpień 2023)
    Wnętrze restauracji (sierpień 2023)
  • Wnętrze restauracji (sierpień 2023)
    Wnętrze restauracji (sierpień 2023)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ryszard Dzieszyński, Jan L. Franczyk: Encyklopedia Nowej Huty. Kraków: Wydawnictwo Towarzystwa Słowaków w Polsce przy współpracy „Głosu-Tygodnika Nowohuckiego” i Nowohuckiego Centrum Kultury, 2006, s. 109. ISBN 978-83-7490-060-7.
  2. ↑ a b c d e Maciej Miezian: Nowa Huta – najstarsze osiedla. W: Spacerownik krakowski. AGORA SA, 2010, s. 207, seria: Biblioteka Gazety Wyborczej. ISBN 978-83-268-0254-6.
  3. ↑ Nowa Huta – architektura i twórcy miasta idealnego. Niezrealizowane projekty. Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, 2007, s. 100. ISBN 978-83-89599-44-5.
  4. ↑ a b Leszek J. Sibila: Muzeum Rozproszone Nowej Huty: Przewodnik. Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, 2007, s. 12. ISBN 978-83-89599-29-2.
  5. ↑ Leszek J. Sibila: Nowohucki design. Historia wnętrz i ich twórcy w latach 1949–1959. Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, 2007, s. 15. ISBN 978-83-89599-53-7.
  6. ↑ Waldemar Komorowski: Wartości kulturowe Nowej Huty. Urbanistyka i architektura. W: Jacek Salwiński (red.), Leszek J. Sibila (red.): Nowa Huta, przeszłość i wizja – studium muzeum rozproszonego. Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, 2008, s. 115, seria: Biblioteka Krzysztoforska. ISBN 978-83-7577-028-5.
  7. ↑ a b Huta im. Lenina i Nowa Huta. Przewodnik z planem miasta. Kraków-Nowa Huta: Huta im. Lenina, 1957, s. 22.
  8. ↑ a b c Renata Radłowska: Jak Stylowa pić hutników kawę uczyła. krakow.gazeta.pl, 2006-06-08. [dostęp 2011-04-26]. (pol.).
  9. ↑ Clubbing w Nowej Hucie. www.gazetakrakowska.pl, 2011-04-07. [dostęp 2011-04-26]. (pol.).
  10. ↑ a b Katarzyna Kobylarczyk: Baśnie z bloku cudów. Reportaże nowohuckie. Kraków: Wydawnictwo Jagiellonia SA, 2009, s. 79. ISBN 978-83-85729-77-8.
  11. ↑ Grzegorz Wojtowicz: Piłkarscy utracjusze. sport.interia.pl, 2011-02-05. [dostęp 2011-04-26]. (pol.).
  12. ↑ Martwi i pogrzebani. sport.onet.pl "Magazyn Futbol", 2009-08-17. [dostęp 2011-04-26]. (pol.).
  13. ↑ Piotr Lipiński: Communism Tour. wyborcza.pl, 2009-07-19. [dostęp 2011-04-26]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Restauracja_Stylowa_w_Krakowie&oldid=71364034”