Rezerwat przyrody Mechowiska Sulęczyńskie
54°13′36″N 17°47′10″E/54,226667 17,786111| rezerwat torfowiskowy | |
| Typ |
biocenotyczny i fizjocenotyczny[1] |
|---|---|
| Podtyp |
biocenoz naturalnych i półnaturalnych[1] |
| Państwo | |
| Województwo | |
| Położenie | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
2014 |
| Akt prawny |
Dz. Urz. Woj. Pomorskiego poz. 4108 |
| Powierzchnia |
25,20 ha |
| Powierzchnia otuliny |
38,03 ha |
| Ochrona | |
Położenie na mapie gminy Sulęczyno  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kartuskiego  | |
| 54°13′36″N 17°47′10″E/54,226667 17,786111
| |
Rezerwat przyrody Mechowiska Sulęczyńskie – torfowiskowy rezerwat przyrody położony w gminie Sulęczyno w województwie pomorskim, powiat kartuski. Znajduje się w całości na terenie Gowidlińskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, a częściowo pokrywa się z obszarem siedliskowym Natura 2000 „Mechowiska Sulęczyńskie” PLH220017[2]. Zajmuje powierzchnię 25,20 ha[1] (akt powołujący podawał 22,58 ha[3]). W celu zabezpieczenia rezerwatu przed zagrożeniami zewnętrznymi wyznaczono otulinę o powierzchni 38,03 ha[1].
Na obszarze rezerwatu znajdują się dobrze zachowane zbiorowiska torfowiskowe, w tym najlepiej zachowane w regionie torfowisko nawapienne. Podstawowym zagrożeniem dla obszaru jest osuszanie terenu. Mechowiska Sulęczyńskie to zasilane wodami podziemnymi torfowisko z mozaiką mechowisk z bobrkiem trójlistkowym, z turzycą obłą i z turzycą nitkowatą, młak z turzycą dwupienną, zespołu ponikła skąpokwiatowego, a także fragmentów roślinności torfowiskowej. Rosną tu m.in.: lipiennik Loesela, wątlik błotny, gwiazdnica grubolistna, haczykowiec błyszczący, błotniszek wełnisty, drabinowiec mroczny, mszar nastroszony i skorpionowiec brunatny. Szczególne wrażenie sprawia populacja kruszczyka błotnego licząca co najmniej kilkanaście tysięcy osobników, a także liczne storczyki stoplamki[4]. Na terenie rezerwatu mieszczą się stanowiska 228 gatunków roślin (66 z nich podlega ochronie).
Rezerwat powstał staraniem Klubu Przyrodników – częściowo na prywatnych działkach Klubu Przyrodników wykupionych za pomocą środków funduszu LIFE+ w ramach projektu „Ochrona torfowisk alkalicznych w młodoglacjalnym krajobrazie Polski północnej”. Rezerwat objął środkową i północną część torfowiska. Został utworzony na gruntach Skarbu Państwa oraz na gruntach wykupionych przez Klub Przyrodników w celu ochrony obiektu. Poza jego granicami pozostają wciąż grunty innych prywatnych właścicieli[4].
Nadzór nad rezerwatem sprawuje Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Gdańsku[1]. Na mocy obowiązującego planu ochrony ustanowionego w 2017 roku, obszar rezerwatu objęty jest ochroną czynną[1][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Rezerwat przyrody Mechowiska Sulęczyńskie. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-08-07].
- ↑ a b Na podstawie interaktywnej mapy na stronie Geoserwisu GDOŚ
- ↑ Zarządzenie powołujące rezerwat Mechowiska Sulęczyńskie Dz. Urz. Woj. Pomorskiego 2014 Poz 4108
- ↑ a b Mechowiska Sulęczyńskie wreszcie rezerwatem. Klub Przyrodników, 2014-12-01. [dostęp 2018-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-24)].
- ↑ Zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Gdańsku z dnia 15 września 2017 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody „Mechowiska Sulęczyńskie”. [w:] Dz. Urz. Województwa Pomorskiego poz. 3430 [on-line]. 2017-10-04. [dostęp 2019-08-07].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Ellwart: Sulęczyno i okolice aktywnie. Gdynia: Wydawnictwo Region, 2010, s. 4. ISBN 978-83-7591-161-9.
- Formularz danych programu Natura 2000, dostęp 2018-05-23.