Rogajny (powiat gołdapski)
54°17′15″N 22°30′59″E/54,287500 22,516389
| wieś | |
.jpg) Fragment zabudowy miejscowości | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
183 |
| Strefa numeracyjna |
87 |
| Kod pocztowy |
19-504[2] |
| Tablice rejestracyjne |
NGO |
| SIMC |
0756040 |
Położenie na mapie gminy Dubeninki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu gołdapskiego  | |
| 54°17′15″N 22°30′59″E/54,287500 22,516389[1]
| |
Rogajny (dawniej Rogonie, litw. Ragainiai, niem. Rogonnen) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie gołdapskim, w gminie Dubeninki. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa suwalskiego.
W pobliżu wsi wzgórza morenowe z najwyższym wzniesieniem – Lisią Górą (258 m n.p.m.)
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś czynszowa założona na 40 włókach boru nad strugą Bierkanicą, na podstawie przywileju z 26 lipca 1564 roku. Wtedy to ówczesny starosta książęcy, Wawrzyniec von Halle, sprzedał braciom z Płociczna – Mikołajowi i Pawłowi Rogoniom – cztery włóki sołeckie, polecając im założenie wsi.
Wieś wymieniana w dokumentach z XVIII w. jako własność Wierzbickich – polskiej rodziny szlacheckiej. Wieś nazywana była dawniej Rogoniami (od nazwiska zasadźców), a w 1938 r. nosiła urzędową nazwę niemiecką Rogonnen.
W 1938 r. we wsi było 467 mieszkańców. Czynna była szkoła dwuklasowa i wiejska szkoła zawodowa. Na miejscu znajdował się urząd pocztowy. Część wsi, Małe Rogajny, stanowił majątek ziemski, nazywany Grindashof, który otrzymał swą nazwę w 1817 roku od właściciela o nazwisku Grenda.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- We wsi znajduje się zabytkowy dwór z przełomu XIX i XX w., zbudowany na planie w kształcie litery L.
- Obok dworu znajdują się resztki dawnego parku. (nr ew. NID A-2758 i A-1983).
- Do zabytków zaliczyć należy także cmentarz ewangelicki (A-2845)[3].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Darmochwał, Marek Jacek Rumiński: Warmia Mazury. Przewodnik, Białystok: Agencja TD, 1996. ISBN 83-902165-0-7, s. 213
- OLECKO Czasy, ludzie, zdarzenia Tekst: Ryszard Demby, wyd. 2000
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 115767
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1093 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo warmińsko-mazurskie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 grudnia 2023, s. 58 [dostęp 2024-02-10] [zarchiwizowane 2024-01-26] (pol.).