Roplichła
49°25′07″N 20°22′05″E/49,418611 20,368056| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
720–760 m n.p.m. |
| Zagospodarowanie |
nieużytki |
Położenie na mapie gminy Czorsztyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego  | |
| 49°25′07″N 20°22′05″E/49,418611 20,368056
| |
Roplichła – polana w Pieninach Czorsztyńskich. Należy do wsi Sromowce Wyżne w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn. Znajduje się na południowych stokach głównego grzbietu Pienin Czorsztyńskich, powyżej skały Rabsztyn i polany Za Rabsztynem, a poniżej polany Suszyna[1].
Polana położona jest na wysokości około 720–760 m[1]. Jest prywatną własnością, ale znajduje się na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego i gospodarka na niej podlega kontroli parku[2]. Dzięki specyficznym warunkom glebowym, klimatycznym i geograficznym łąki i polany Pienińskiego Parku Narodowego są siedliskiem bardzo bogatym gatunkowo[3]. W latach 1987–1988 znaleziono tu rzadki, w Polsce zagrożony wyginięciem gatunek porostu – płaskotkę rozlaną Parmeliopsis ambigua[4], a w 2016 r. rzadki i chroniony gatunek mchu błyszcze włoskowate (Tomentypnum nitens)[5]. Aby utrzymać skład gatunkowy polany planowana jest jej ochrona czynna: usuwanie zarastających młaki krzewów wierzb i świerków poprzez ręczne koszenie i ręczne usuwanie biomasy z młak[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-11-08].
- ↑ a b Projekt planu ochronnego Pienińskiego Parku Narodowego [online], 2010 [dostęp 2021-11-08].
- ↑ Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, ISBN 83-7073-288-7.
- ↑ Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.
- ↑ Grzegorz Vončina, Adam Stebel, Materiały do flory mchów (Bryophyta) pienińskiego pasa skałkowego (Karpaty Zachodnie), „Pieniny. Przyroda i człowiek”, 14, 2016, s. 79–89.
.jpg)