Pieniny Czorsztyńskie
| |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion | |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Pieniny Czorsztyńskie lub Pieniny Zachodnie – region geograficzny obejmujący zachodnią część Pienin Właściwych od przełęczy Drzyślawa po przełęcz Szopka i Wąwóz Szopczański. Nazwę tę utworzył Kazimierz Ignacy Sosnowski w 1924 roku. Najwyższymi ich wzniesieniami są Nowa Góra (902 m n.p.m.) będąca drugim co do wysokości szczytem Pienin Właściwych i Macelak (856 m n.p.m.). Pozostałe ważniejsze szczyty to: Podskalnia Góra, Goła Góra, Macelowa Góra, Cyrlowa Skałka, Kozia Góra, Rabsztyn, Flaki, Groń, Łączana. Wszystkie te wzniesienia są porośnięte lasem, ale w wielu miejscach istnieją strome wapienne ściany i skały. Liczne skały wapienne sterczą także w lesie pomiędzy wzniesieniami. Stoki pocięte są głębokimi wąwozami. Potoki spływają albo bezpośrednio do Dunajca, albo do Krośnicy[1].
Niemal cały obszar Pienin Czorsztyńskich wchodzi w skład Pienińskiego Parku Narodowego. Od przełęczy Snozka do Przełęczy Szopka tworzą one długi częściowo lesisty, częściowo pokryty łąkami grzbiet. Z odsłoniętych części grzbietu szerokie widoki na Tatry, Gorce, Beskid Wyspowy i Beskid Sądecki oraz Babią Górę[2].
Pieniny Czorsztyńskie dawniej były własnością dworu w Czorsztynie. Przyrodniczo są uboższe od Pienin Centralnych. Stoki północne są bardziej wilgotne i w dolnej ich części są pola uprawne. Stoki południowe są bardziej suche i są w nich liczne turnie, wąwozy i urwiska z ciepłolubną roślinnością kserotermiczną[1].
Szlaki turystyki pieszej[edytuj | edytuj kod]
główny szlak, biegnący grzbietem Pienin Czorsztyńskich od Czorsztyna, przez przełęcz Osice, Macelak, przełęcz Trzy Kopce, przełęcz Szopka i dalej graniami Masywu Trzech Koron i Pieninek do Szczawnicy.
od przystani flisackiej w Kątach (Sromowce Wyżne) na przełęcz Trzy Kopce.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, ISBN 83-7073-288-7.
