Roy Nelson
| Pseudonim |
Big Country |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
183[1] cm |
| Masa ciała |
120 kg |
| Styl walki | |
| Debiut |
2004 |
| Kategoria wagowa | |
| Klub |
Country Club[1] |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
43 |
| Zwycięstwa |
24 |
| Przez nokauty |
15 |
| Przez poddania |
5 |
| Przez decyzje |
4 |
| Porażki |
19 |
| |
| Strona internetowa | |
Roy Nelson (ur. 20 czerwca 1976 w Las Vegas) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), mistrz International Fight League w wadze ciężkiej z 2007 oraz zwycięzca 10 sezonu The Ultimate Fighter z 2009, posiadacz czarnych pasów w brazylijskim jiu-jitsu oraz kung-fu. Znany z nokautującego ciosu oraz dużej odporności na ciosy.
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
W wieku 16 lat zaczął trenować kung-fu, następnie od 2000 roku brazylijskie jiu-jitsu pod okiem zawodnika UFC Johna Lewisa. Po czterech latach treningu na macie, zadebiutował zawodowo w MMA. W 2009 został promowany na czarny pas w bjj przez Renzo Gracie[1].
W MMA zadebiutował 17 kwietnia 2004 w turnieju wagi ciężkiej Rage on the River, który wygrał, pokonując dwóch rywali jednego wieczoru[1]. W latach 2007–2008 był związany z International Fight League, gdzie był w drużynie Lion's Den prowadzonej przez Kena Shamrocka[1]. 29 grudnia 2007 sięgnął po mistrzostwo IFL wagi ciężkiej, nokautując w mistrzowskim boju Antoine Jaoude[1]. Tytuł bronił dwukrotnie, nokautując kolejno Fabiano Schernera oraz Brada Imesa[1], po czym IFL zbakrutowało i przestało funkcjonować[2].
4 października 2008 na gali Elite Xtreme Combat przegrał z Białorusinem Andrejem Arłouskim przez KO[1].
W 2009 wziął udział w reality show The Ultimate Fighter, gdzie podczas trwania programu pokonał m.in. Kimbo Slice'a. W finale, który miał miejsce 5 grudnia 2009, znokautował Brendana Schauba i wygrał 10 edycję TUF-a[3]. Od 2010 do 2012 walczył ze ścisłą czołówką wagi ciężkiej UFC – Stefem Struvem, Mirko Filipoviciem, Juniorem dos Santosem, Frankiem Mirem czy Fabricio Werdumem, wygrywając z dwoma pierwszymi.
W latach 2012–2013 zwyciężył trzy pojedynki z rzędu, pokonując m.in. Cheicka Kongo[1]. 19 października 2013 musiał uznać wyższość Daniela Cormiera, przegrywając z nim na punkty[1]. 11 kwietnia 2014 ciężko znokautował Antônio Rodrigo Nogueirę, otrzymując za to bonus finansowy[1]. 20 września 2014 przegrał przez KO z byłym kickbokserem Markiem Huntem - była to pierwsza porażka w UFC Nelsona przed czasem i w sumie druga w dotychczasowej karierze[1].
W 2015 nie wygrał żadnego pojedynku, przegrywając wysoko na punkty z Alistairem Overeemem oraz Joshem Barnettem. 24 września 2016 znokautował Antônio Silvę w 2. rundzie[4].
26 maja 2017 związał się z Bellator MMA[5].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]
- 2004: Rage on the River – 1. miejsce w turnieju wagi ciężkiej
- 2007: IFL Heavyweight Grand Prix – 1. miejsce w turnieju wagi ciężkiej
- 2007–2008: mistrz International Fight League w wadze ciężkiej
- 2009: The Ultimate Fighter 10 – zwycięzca programu w wadze ciężkiej
Grappling[edytuj | edytuj kod]
- 2003: mistrz superfight Grapplers Quest w wadze ciężkiej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Statystyki i rekord w MMA [online], tapology.com [dostęp 2018-07-01] (ang.).
- ↑ Flashback to 2003: Roy Nelson beats Frank Mir, Brandon Vera, and Diego Sanchez to be crowned Grapplers Quest Superfight Champion. grapplersquest.com, 18.01.2010. (ang.).
- ↑ Profil na UFC.com. ufc.com. (ang.).
- ↑ K. Witek: Wyniki gali UFC Fight Night 95: Cris Cyborg zwycięża w drugiej rundzie, Barao wypunktował Novera. mmanews.pl, 25.09.2016. (pol.).
- ↑ Mike Bohn: Roy Nelson signs Bellator contract after nearly 8 years with UFC. mmajunkie.com, 2017-05-26. [dostęp 2018-07-01]. (ang.).