Ryjówka aksamitna
| ||
| Sorex araneus[1] | ||
| Linnaeus, 1758 | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Podgromada | żyworodne | |
| Infragromada | łożyskowce | |
| Rząd | ryjówkokształtne | |
| Rodzina | ryjówkowate | |
| Podrodzina | ryjówki | |
| Plemię | ryjówki | |
| Rodzaj | ryjówka | |
| Gatunek | ryjówka aksamitna | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 | ||
| Zasięg występowania | ||
| ||
Ryjówka aksamitna[3][4] (Sorex araneus) – gatunek małego ssaka z rodziny ryjówkowatych.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała tego zwierzęcia wynosi 6,5-8 cm, a ogona około 4 cm. Ryjówka aksamitna waży 5-12 g. Kolor sierści zmienia się zależnie od sezonu: zimą ma barwę prawie czarną, a latem brunatno-szaro-kasztanową. Jej okrągłe uszy ledwie wystają z futerka. Ma wydłużony, spiczasty ryjek i ogon o krótkim włosie.[5]
Występowanie i środowisko[edytuj | edytuj kod]
Ryjówka aksamitna występuje w Środkowej i Wschodniej Europie (na terenie Francji, Włoch i Hiszpanii istnieją izolowane populacje), Skandynawii, na Wyspach Brytyjskich i we wschodniej Syberii[6]. W Polsce należy do najpospolitszych ssaków.
Żyje w różnych środowiskach: w ogrodach, lasach liściastych i mieszanych, na zakrzewionych łąkach. Gniazda buduje pod ziemią, pod gęstą roślinnością lub przy próchniejących pniach.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Jest aktywna w dzień i w nocy. Pokarmu szuka w liściastej ściółce i w górnych warstwach ziemi. Potrafi dobrze pływać. Wykopuje sobie gniazdo, lub zajmuje opuszczone nory.[5] Każda ryjówka ustala swoje terytorium o promieniu 370–630 metrów od gniazda, którego trzyma się przez całe życie. Ryjówka aksamitna jest bardzo niegościnna i reaguje agresywnie na pojawienie się innej ryjówki na swoim terytorium.
Pokarm[edytuj | edytuj kod]
Żywi się owadami, pająkami, ślimakami, a także padliną.[5] Ryjówka aksamitna jest bardzo żarłocznym zwierzęciem, żeruje całą dobę i zjada w tym czasie pokarm o masie 80–90% ciężaru jej ciała, jedząc co 2–3 godziny[7]. Bez pożywienia ginie w ciągu 10 godzin. Z uwagi na zbyt niską masę ciała (niskie rezerwy tłuszczu) ryjówka aksamitna nie zapada w sen zimowy.
Rozmnażanie i rozwój[edytuj | edytuj kod]
W okresie rozrodczym (od września do stycznia[5]) samce podejmują wyprawy również poza swoje terytorium w celu znalezienia partnerki. Ciąża ryjówki trwa 19-21 dni. 5-9 ślepych młodych przychodzi na świat w gnieździe miękko wysłanym mchem i liśćmi. W chwili urodzenia ważą tylko ok. 1 g. Ich naga skóra jest tak cienka, że widać prześwitujące przez nią narządy wewnętrzne. Ryjówki aksamitne otwierają oczy w 18 dniu życia. Ssą matkę przez 3 tygodnie, po czym stają się samodzielne.[5]
Ochrona i zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Na ryjówki polują głównie ptaki drapieżne i sowy. Ryjówki aksamitne mają po bokach ciała i u nasady ogona gruczoły produkujące wydzielinę niesmaczną i śmierdzącą piżmem. Czyni ona ryjówkę niejadalną dla lisów, kun i wielu innych drapieżników.[5]
W Polsce podlega ochronie częściowej[8].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sorex araneus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Hutterer, R., Amori, G. & Kryštufek, B. 2008, Sorex araneus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-08-17] (ang.).
- ↑ Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 72. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Kazimierz Kowalski (redaktor naukowy), Adam Krzanowski, Henryk Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Mały słownik zoologiczny: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ a b c d e f Ewa. Żuchowska, Ssaki, wyd. Wyd. 2, Warszawa: MUZA, 1995, ISBN 83-7079-404-1, OCLC 751420339.
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Sorex (Sorex) araneus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 7 czerwca 2009]
- ↑ Michał Bogdziewicz. Życie w zimie - przypadek najmniejszych ssaków świata. „Wszechświat”. 113, s. 49-51, 2012.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt Dz.U. z 2016 r. poz. 2183.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rainer Hutterer: Sorex (Sorex) araneus. W: D. E. Wilson, D. M. Reeder (red.): Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed). Wyd. 3. Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-8221-4.