Sępia Turnia
 Sępia Turnia wśród podpisanych obiektów – widok z południa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 2540 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
17 lipca 1907 r. |
Położenie na mapie Tatr  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Karpat  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
Sępia Turnia (słow. Supia veža, niem. Chmielowskispitze, węg. Chmielowski-csúcs[1]) – turnia o wysokości ok. 2540 m n.p.m. znajdująca się w słowackich Tatrach Wysokich. Leży w długiej bocznej grani odchodzącej na południowy wschód od Wyżniego Baraniego Zwornika i biegnącej w stronę Durnego Szczytu. Od Pięciostawiańskiej Turni na zachodzie oddziela ją Sępia Przełączka, a od Czubatej Turni na wschodzie – Przełączka pod Czubatą Turnią. Na wierzchołek Sępiej Turni nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, natomiast najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie z Przełączki pod Czubatą Turnią[2].
W północnej ścianie Sępiej Turni, opadającej ku Dolinie Dzikiej, kończy się Dzika Galeria – system tarasów ciągnący się od ściany Spiskiej Grzędy. Z kolei na południe do Doliny Pięciu Stawów Spiskich Sępia Turnia opada niską ścianą położoną pomiędzy dwoma żlebami opadającymi spod sąsiednich przełęczy[2].
Nazwa Sępiej Turni została nadana przez polskich taterników. Nie jest ona trafna, ponieważ sępy już od dawna Tatr nie zamieszkują. Nazewnictwo słowackie zostało wprowadzone jako kalka nazwy polskiej. Z kolei nazewnictwo niemieckie i węgierskie zostało nadane na cześć polskiego taternika Janusza Chmielowskiego[1].
Pierwsze wejścia:
- Alfred Martin i Johann Franz (senior), 17 lipca 1907 r. – letnie,
- Radovan Kuchař i Jiří Šimon, 27 grudnia 1953 r. – zimowe[2].
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 111-114.